شاهنشاها ! دیگر عرضی ندارم

تابستان بود . از آن تابستان های

داغ . شاه و شهبانو میآمدند اهواز .

در فرودگاه اهواز سپهبد بقراط جعفریان - فرمانده لشکر 92 زرهی و استاندار خوزستان - پیش از آنکه هواپیمای شاه به زمین بنشیند از مقامات محلی و بزرگان شهر که برای استقبال صف کشیده بودند در خواست کرد بسبب گرمای شدید هوا از خوشامد گویی به شاه و شهبانو خود داری کنند تا آنها مجبور نباشند لحظات بیشتری را زیر آفتاب سوزان جنوب بمانند .

هواپیمای شاه به زمین نشست . سپهبد جعفریان پای پلکان هواپیما خیر مقدم مختصری گفت . شاه و شهبانو آمدند از برابر صف مستقبلین رد بشوند .

در صف مستقبلین آقایی بود بنام حکیم شوشتری . این آقای حکیم شوشتری که بعد ها به نمایندگی مجلس شورایملی هم رسید در اهواز یک روزنامه چهار ورقی منتشر میکرد بنام خاک نفت .

وقتی شاه و شهبانو به صف روزنامه نگاران رسیدند آقای حکیم شوشتری دست کرد توی جیبش کاغذی بیرون آورد و شروع کرد به خواندن :

شاهنشاها ! علیا حضرتا !

اما همینکه سرش را بلند کرد چشمش افتاد به سپهبد جعفریان که پشت سر شاه ایستاده بود ‌و چنان چشم غره ای میرفت که زهره آدم آب میشد .

آقای حکیم شوشتری کاغذ را تا کرد گذاشت توی جیبش و گفت :

اعلیحضرتا ! علیا حضرتا ! دیگر عرضی ندارم

-------

*** سپهبد بقراط جعفریان در بهمن ۵۷ در آن هنگامه خون و جنون بسبب تیر اندازی اراذل اسلامی به هلیکوپترش به قتل رسید

طرح از : اردشیر محصص

See insights and ads

Boost post

All reactions:

33Siavash Roshandel, Nasrollah Pourjavady and 31 others

شهری که دوست میداشتم

رفته بودیم مکزیک . یادم نیست چه سالی بود . بگمانم هفت هشت سال پیش بود . دلم میخواست از کالیفرنیا تا مکزیکو را با اتومبیل برانم و مکزیک واقعی را ببینم .

گفتند : خطرناک است و خسته کننده . ما هم پذیرفتیم

گذارمان افتاد به شهری بنام ماساتلان (Mazatlan)

، شهری غنوده بر ساحل اقیانوس آرام . معنایش به زبان بومیان یعنی : سر زمین آهوان !

و ما هر چه چشم انداختیم فقط پریرویان و پریچهرگان و پریوشان دیدیم و از آهو و آهوان خبری نه ! البته چشمان آهو وار بسیار دیدیم که دل و دین آدمی به باد میدادند اما از آهوی دشتی نشان و نشانه ای نه !

رفتیم به بازارش . عینهو بازار کریمخانی شیراز . با همان سقف آجری و گاه پر نقش و نگار . و آکنده از جنس های چینی و امریکایی . تک و توکی هم دستآوردهای بومیان .

و فضای داخل بازار همان فضای بازار های تبریز و تهران و اصفهان و شیراز . و جا بجا عطر زیره و بابونه و ریحان و‌شنبلیله در فضا . ومن حس میکردم اکنون پس از تبعیدی هزار ساله به میهنم باز گشته ام .

رفتیم به کوچه گردی . کوچه ها

بمثابه کوچه های ایران . تو سری خورده و گاه تنگ . اینجا و آنجا دکه ای و مغازه ای و کیوسکی و خرده فروشگاهکی . و مردمان نشسته به انتظار که گم کرده راهی از راه برسد و چند دلاری بسلفد و سیگاری و نوشابه ای بخرد .

ودر کمرکش کوچه ای یک نانوایی . و این نانوایی انگار همان نانوایی های ایران . و زنی میانه سال آنجا را می چرخانید . صاحبش بود . و دیوار ها پر از عکس های این و آن .

پرسیدیم: اینهمه عکس بر دیوار چرا ؟

و پاسخ بر آمد که : اینان ؛ همچون شما ؛ مشتریان من بوده اند . آمده اند نانی خریده اند و به یادگار عکسی گرفته اند و به دیار و سررمین خود باز گشته اند .

ما نیز عکسی گرفتیم و لابد اکنون عکس ما هم در میان صد ها عکس دیگر نقش بر آن دیوار است .

واو میانه سال زنی بود سخت مهربان . و ما را به نانی و مربایی مهمان کرد و اصرار بلیغ مان را برای دریافت پولی هم نپذیرفت .

و امروز که من در میان عکس های گذشته ام میگشتم عکسی دیدم که همه آن یاد های خوب و شیرین گذشته را در من زنده کرد .

و یاد باد آن روزگاران یاد باد

See insights and ads

Boost post

All reactions:

63Banoo Saberi, Mohammad Anousheh and 61 others

از آن سال های دور

آمده بودیم امریکا . سال ۱۹۸۸. با پاسپورت آرژانتینی و یک ویزای پنج ساله .

پسرم - الوین - تازه به دنیا آمده بود . در بیمارستانی روی تپه های اکلند. نام بیمارستانHighland Hospital.

یک روز صورتحسابی برای مان آمد . سیزده هزار و هشتصد و چهل و سه دلار و هفده سنت ! آن هفده سنت اش نمیدانستیم برای چیست !بیمه هم نداشتیم .

رفتیم بیمارستان . صورتحساب را نشان شان دادیم و گفتیم :از پس پرداخت چنین پولی بر نمیآییم . تکلیف چیست ؟

پرسیدند : گرین کارت داری ؟

گفتیم: هنوز نه!

پرسیدند : ویزا داری؟

پاسپورت مان را نشان شان دادیم

پرسیدند :ماهانه چقدر میتوانی بدهی ؟

تاملی کردیم و گفتیم : پنجاه دلار !

ده دوازده صفحه کاغذ جلوی مان گذاشتند و گفتند: امضا کن !

امضا کردیم

گفتند از ماه آینده پنجاه دلار میدهی . سعی کن بموقع پرداخت کنی

گفتیم : آی به چشم ! اما تا بخواهیم این صورتحساب را تمام و کمال پرداخت کنیم پسرمان بیست ساله خواهدشدو خودمان هم یک پیرمرد هاف هافو !

خندیدند و گفتند : هر وقت پولدار شدی میتوانی همه اش را یکجا بدهی

یکی دو ماهی گذشت. پسرمان بیمار شد. بردیمش بیمارستان . همان بیمارستان .

معاینه اش کردند و گفتند :باید بروید بیمارستان کودکان

پرسیدیم :بیمارستان کودکان کجاست ؟

ساختمان روبرویی را نشان مان دادند و گفتند آنجاست

آمدیم بچه مان را بغل کنیم ببریم آنجا.

گفتند :باید با آمبولانس بروید

ترس ‌ورمان داشت . دلهره به جان مان افتاد .یعنی چه ؟ چه بلایی سر بچه مان آمده؟

تلفن کردند آمبولانس آمد و ما را سوار کرد برد آنور خیابان .بیمارستان مخصوص کودکان.

دکتر آمد و معاینه کرد و نسخه نوشت و گفت : چیز مهمی نیست . بروید سر خانه زندگی تان

آمدیم خانه . نگران . با کلی اضطراب.

چهار روز بعدش یک صورتحساب آمد. پانصد و شصت دلار برای آمبولانس!

تلفن کردیم که : بابا! پدر تان خوب ، مادرتان خوب ، انصاف تان کجاست ؟آخر پانصدو شصت دلار برای چهار دقیقه آمبولانس ؟

گفتند : باید پولش را بدهی

گفتیم : اگر ندهیم ؟

گفتند : آن دیگر ربطی بما ندارد . عبدالله شر خرهای امریکایی به زور از شما میگیرند . سود و جریمه اش را هم میگیرند

برای اینکه گیر عبدالله شر خر های امریکایی نیفتیم یک چک پانصد و شصت دلاری نوشتیم برای شان فرستادیم

اما خیلی درد مان آمد . خیلی.

See insights and ads

Boost post

All reactions:

64Susan Azadi, Mina Siegel and 62 others