این هم شد مملکت ؟

زنم زانویش درد میکرد . خیلی وقت بود درد میکرد ، طوری شده بود که می لنگید راه میرفت .

رفتیم مسافرت ، دیدیم نمی تواند قدم از قدم بردارد

گفتیم : عامو ! نکند تو این تابستانی کار دست مان بدهی ها ! قرار است برویم نصف امریکا را بگردیم ها !

زن مان که یک عالمه آل بخارا( آلو بخارا) و یک عالمه هم زلیبی( زولبیا) و دو پیازه آلو برداشته بود برای قوم و خویش هایش به کانادا ببرد اراض کرد ( هول کرد ) گفت برگردیم کالیفرنیا .

از سفر چپری ( فوری ) بر گشتیم آمدیم خانه ، رفت دکتر عز و جز راه انداخت که : دکتر جان میشود یکی از آن آمپول ها که شیرازی ها بهش تاج خروس میگویند بما بزنی گاسم (بلکه )بتوانیم این تابستان با آقامون برویم کوه و دشت و صحرا ؟(زن مان آنقدر از ما حساب میبرد صدامان میکند آقامون ! زن داری را یاد بگیرید آقایون! )

آقای دکتر نمیدانم هندی بود پاکستانی بود بنگلادشی بود ویتنامی بود کجایی بود نامردی نکرد دستور داد جلدی ( فوری) یکی از آن آمپول ها که شیرازی ها بهش میگویند تاج خروس تو زانوی زن مان تزریق کنند

زن مان از بیمارستان لنگان لنگان آمد بیرون ، قرار شد سه چهار روزی صبر کنیم آنوقت بار و بندیل مان را ببندیم برویم کوه و‌دشت و صحرا . قصد داشتیم دوباره برویم اورگان و‌واشنگتن و کانادا و آنطرف ها .

آقا ! یکهفته شد دو‌هفته شد دیدیم زن مان پاک فلج شده است . نمی تواند قدم از قدم بردارد

رفتیم دکتر گفتیم دکتر جان این تاج خروس تان انگاری کاری ازش ساخته نیست ، خروس هم خروس های دوره آن اعلیحضرت رحمتی! آمدی ابرویش را برداری زدی چشمش را کور کردی؟

• ترتیزک کاشتم قَتُقِ نونم بشه، نَم دُنُسّم قاتل جونم میشه

دکتر مان که نمیدانم هندی بود پاکستانی بود بنگلادشی بود ویتنامی بود‌کجایی بود در آمد که باید عمل بشود

چهار روز بعد رفتیم بیمارستان زانویش را عمل کردند فرستادند خانه

اما ( این «اما» خیلی خیلی مهم است ، از آن «اما » هاست که ترک ها میگویند عاما )

قبل از اینکه بیاید خانه دیدیم یک کامیون آمده است جلوی خانه مان برای مان تختخواب بیمارستانی آورده است ، ‌واکر آورده است ، ماشین یخ سازی آورده است ، دستگاهی آورده است که روی توالت نصب میشود تا بیمار بهنگام قضای حاجت با مشکلی روبرو نشود ، گفتیم اینها چیست ؟ ما که چنین چیزهایی نخواسته بودیم .

گفتند اینها را بیمه تان فرستاده است

آمدند تختخواب و سایر زلم زیمبوها را نصب کردند رفتند ، هر هفته هم دو بار یک خانم دکتر تراپیست میآید به زن مان یاد میدهد چطور راه برود ،چطور دوش بگیرد ،چطور ورزش بکند ،چطور تمرین بکند ، چه دارویی بخورد ،چه وقت بخورد و این حرف‌ها .

همه اینها برای مان چهل و یک دلار خرج بر داشته است!چهل و یک دلار . چهل و یک دلاری که هر ماه بابت بیمه مان میدهیم .

واقعا خاک بر سر امریکا !

این هم شد مملکت؟(حالا لابد یک عده ای از آن ضد امپریالیست هایی که زیر علم و ‌‌بیرق آسید علی آقای روضه خوان و آن آقای تزار روس سینه میزنند خواهند آمد با دهانی کف کرده و رگ های گردن به حجت قوی خواهند گفت : ای آقا ! این چه حرفی است شما میزنید ؟ این امریکای جنایتکار و این امپریالیزم نابکار کشورهای دیگر را میدوشد تا چنین رفاهی برای شهروندانش فراهم کند !

من میگویم شما چرا چنین عرضه ای ندارید ؟ فقط بلدید مثل سگ یوسف ترکمن واق واق بکنید ؟ بقول ابرام آقا همسایه شیرازی ما درتان را بذارید عامو ، دمته بیگیر بوگو گل پودنک (زر زیادی نزن )سخن تو ده من به نیم گوز !

برو عقل پیدا کن بنگ از دکان بقالی نستان که ترا خیال ها به بند بلا اندازد .با خواب دیدن هم نمیتوان آبستن شد .

باری، زن مان حالا چند روزی است اینجا توی خانه مان بستری است ، دارد گاماس گاماس راه می افتد . من هم پرستاری اش میکنم و هر روز صبح برایش شعر شیرازی میخوانم :

میگمش راسش بُوگو دوسم می داری؟ میگه وُی نه.

میگمش اگر باخوام پا پیش می ذاری؟ میگه وُی نه

میگمش قول و قرار به کس نداری؟ میگه وُی نه

میگمش نه پس بیام به خواسگاری؟ میگه وُی ها

See insights and ads

Boost post

All reactions:

191Zari Zoufonoun, Hosein Amirrahmat and 189 others

با مغولان امروز چه کنیم ؟

آمده ام نشسته ام حیاط خانه ام به تماشای گل ها.

همسایه ام - خانم کاتلین- صدایم میکند میگوید: با شما کاری داشتم.

آنوقت لبخندی میزند و میگوید: میخواهم از شما تشکر کنم

میگویم : تشکر برای چه؟

میگوید . صبحها که پنجره خانه ام را باز میکنم چشمم به حیاط شما می افتد و بادیدن این گل های زیبا دلم باز میشود . کیف میکنم . حال و هوای تازه ای احساس میکنم. از شما بخاطر خلق اینهمه زیبایی متشکرم.

همسایه ام - خانم کاتلین- خود یکی از همین گل هاست . عطر محبت و صفا و مهربانی میدهد . عمری بر او گذشته است . اما بمن میگوید : اگر خواستی به سفر بروی من میآیم گل های خانه ات را آب میدهم .

گل های حیاط خانه ام به من جان میدهند. روح و روانم را جلا میدهند. با آنها حرف میزنم. نوازش شان میکنم .

آنکه از همه شاداب تر است نامش مهسا است. آن دیگری سپیده است . نرگس هر صبحگاه به من چشمک میزند . و توماج برایم ترانه می خواند .

آمده ام در حیاط خانه ام نشسته ام برای گل هایم شعر می خوانم :

کس لب به طرب به خنده نگشود امسال

وز فتنه دمی « وطن » نیاسود امسال

در خون گلم که چهره بنمود امسال

با وقت چنین ، چه وقت گل بود امسال؟

گهگاه برای گل هایم از تاریخ نیز میگویم :

«در محرم۶۱۸هجری قمری، لشکر مغول به مرو حمله برد و حصار شهر در محاصره گرفت .بزرگان شهر چاره ای جز تسلیم نیافتند پس امام جمال الدین راکه از کبار ائمه مرو بود به رسالت نزد امیران مغول فرستادند و امان خواستند.

چون شهر را وا نهادندلشکر مغول داخل شهر شد و چهار شبانه روز کارشان آن بود که مردمان را به بیابان های اطراف شهر می بردند ، زن و‌مرد و مادر و فرزند از هم جدا میکردند ‌بجز چهارصد نفر که حرفه و مهارتی داشتند همگان را از دم تیغ گذراندند ( جهانگشای جوینی- جلد اول -صفحه۱۲۷)

برای گل هایم قصه میگویم و میخوانم:

از این سموم که بر طرف بوستان بگذشت

عجب که عطر گلی مانده است و بوی یاسمنی

و از خود می پرسم : با مغولان امروزین چه کنیم؟

+2

See insights and ads

Boost post

All reactions:

122Zari Zoufonoun, Farhad Ghasemzadeh and 120 others