این تاریخ پر افتخار !!

آقا ! این تاریخ دو هزار و پانصد ساله ایران  - که ما ایرانی ها به آن می نازیم و فخر میفروشیم -  آکنده است از رویداد های عجیب و غریب و باور نکردنی . آنقدر عجیب و غریب که آدمیزاد گاهی سر گیجه میگیرد و نمیداند چه خاکی بسر خودش بریزد و به کجای این تاریخ پر افتخار بنازد .
در یکی از متون تاریخی عصر صفوی ( نقاوه الآثار ) خواندم که :
" ..شاه عباس ؛ دختر خان احمد را نامزد پسر خود صفی میرزا کرده بود ؛ اما صفی میرزا بهیچوجه زیر بار نمیرفت و تن به این ازدواج نمیداد .
میدانید چرا ؟ برای اینکه جناب صفی میرزا در دوران کودکی از این دختر کتک بسیار خورده بود !
طفلکی صفی میرزا لابد می ترسید اگر با این دوشیزه محترمه ازدواج کند دوباره همان کتک خوردن ها تکرار بشود .
اما دنباله ماجرا خنده دار تر است : جناب شاه عباس کبیر ! وقتی دید پسرش تن به این وصلت شاهانه نمیدهد ؛ خودش این دخترک را به زنی گرفت و او را روانه حرمسرای همایونی کرد ! "

کرامت ....

رفیقم - کرامت - بهایی بود . به هیچ خدا و پیغمبری اعتقاد نداشت . اما بهایی بود .

همان اوایل انقلاب به جرم بهایی بودن از اداره برق شیراز بیرونش انداخته بودند . 

رفته بود گوشه ای در قصر الدشت - کنار خیابان - چادر زده بود هندوانه میفروخت . هرچه بهش میگفتم کرامت جان تو اینکاره نیستی گوشش بدهکار نبود . میگفت میخواهم به این حکومت باصطلاح انقلابی دهن کجی بکنم !

مهندسی برق خوانده بود .اما داشت هندوانه میفروخت . آنهم کنار خیابان . شب ها در همان چادر ؛ کنار هندوانه هایش می خوابید . رندان شبها میآمدند هندوانه هایش را می دزدیدند . طفلک توی بد انشر و منشری گیر کرده بود . زن و یک بچه داشت . خرج پدر و مادر و خواهرش را هم میداد . خانه اش هم اجاره ای بود .

دیگر داشت بجان میرسید . حق خروج از کشور را هم نداشت .پول هم نداشت که به قاچاقچی ها بدهد و خودش را به آنسوی مرز ها برساند .

گهگاه میرفتیم " بید زر " . توی باغستان سیب رفیق مان عرق خوری میکردیم و به هر چه امام و پیغمبر و انقلاب و دین و آیین است  بد و بیراه میگفتیم . 

من هم نمی توانستم از کشور خارج بشوم . مرا ممنوع الخروج کرده بودند . به چه جرمی ؟ نمیدانم . 

بگیر و ببند ها شروع شده بود . توی دانشگاه اوین هم سر می بریدند و شکنجه میکردند . اسم زندان اوین شده بود دانشگاه !

یک روز کرامت بمن گفت : حسن ! دوست داشتی یک چشمت کور بود در عوض در زندان امام  خمینی بودی ؟!!

امروز نمیدانم چرا بیاد کرامت افتادم . سی سال از آن روز های درد و هراس گذشته است .نمیدانم چه بلایی بر سر کرامت آمده است .خدا کند زنده باشد و در گوشه دیگری از دنیا . 

بقول اخوان : 

عمر با قافله شک و یقین میگذرد .

خاطر انباشته از خاطره و قصه و یاد 

من بر اینم تو بر آن ؛ ژرف چو بینی همه هیچ 

کودکانیم و به افسانه و افسونی شاد .

کچل بودی ؛ بابی هم شدی ؟!

سالها پیش ؛ دکتر ذبیح الله صفا استاد دانشگاه تهران بدعوت انجمن زرتشتیان در مراسم جشن سده شرکت کرده بود و سخنان دلپذیری هم گفته بود .

دو سه روز بعد که شورای دانشکده ادبیات تشکیل شده بود ؛ قبل از آنکه دکتر صفا به جلسه بیاید آقای دکتر خطیبی که از دوستان گرمابه و گلستان صفا بود خطاب به مرحوم فاضی تونی  - که مردی روحانی و مذهبی بود - اظهار کرد که شنیده ام دکتر صفا پریروز در جشن گبرها شرکت کرده و در مراسم دینی آنها حرف هایی زده است .

در همین لحظه دکتر صفا از راه رسید و هنوز سلام علیکش تمام نشده بود که مرحوم فاضل تونی خطاب به دکتر صفا گفت : 

- صفا ! کچل که بودی ؛ بابی هم شدی ؟؟

از کتاب  " در شهر نی سواران - دکتر باستانی پاریزی "

مجسمه حافظ را هم دزدیدند !!

آقا ! خدا بسر شاهد است ما از این آقای حافظ هم دیگر خوش مان نمی آید ! اصلا آقا ! ما بد جوری از این آقای حافظ دلخوریم .!!

چی فرمودید ؟ فرمودید کدام حافظ ؟ 

قربان آن شکل ماه تان برویم ما ؛ مگر ما چند تا حافظ داریم ؟ نکند سه چهار تا حافظ دیگر هم بوده اند و ما خبر نداشته ایم ؟ 

ما از همان آقای حافظی دلخوریم که میرفت پای آب رکن آباد می نشست و از آن باده های سه منی ترس محتسب خورده نوش جان میفرمود  و تازه دو قورت و نیمش هم باقی بود و چشمانش دنبال  می هفت ساله و معشوق چهارده ساله میگشت !

همان آقای حافظی که فقیهان ومحتسبان و علمای اعلام و فضلای عمامه سه منی را به تخم پسرش هم حساب نمیکرد و و میفرمود : 

زاهدان کاین جلوه بر محراب و منبر میکنند 

چون به خلوت میروند آن کار دیگر میکنند .

حالا چرا ما از جناب حافظ دلخوریم ؟ اجازه بفرمایید خدمت تان عرض کنیم : 

آقا ! این آقای حافظ ؛ بجای اینکه برود پای منبر آیات عظام و علمای اعلام بنشیند و دو کلام درس اخلاق و مروت یاد بگیرد ؛ میرفته است کنار چشمه رکن آباد و برای خودش دلی دلی میخوانده و دمی هم به خمره میزده و وقتی کیف اش خوب کوک میشده ؛ بجای اینکه چهار تا مرثیه در باب اسیری زینب و ناکامی قاسم و گلوی عطشان علی اصغر و بیماری لا علاج زین العابدین بیمار بسراید همه اش از می و معشوق و نمیدانم قرابه شراب و خم و سبو و بانگ نوشانوش و از این مقولات بی ناموسی سخن میگفته و زبانم لال زبانم لال  نه تنها از صومعه و مسجد و خرقه سالوس و شیخ و قاضی و شرب الیهودشان مینالیده ؛ بلکه یک عالمه فحش و فضیحت هم نثار شیخان و محتسبان و امامان میکرده و به چنین انسان های شریف بی همتایی تهمت می بسته است که : 

زکوی میکده دوشش به دوش می بردند 

امام شهر که سجاده میکشید به دوش .!

حالا بعد از چند صد سال ؛ یک عده خدا نشناس فرنگی مآب سوسول تی تیش مامانی آمده اند مجسمه این آقای میخواره لا ابالی همه کاره کافر کیش را - که به اعتراف صریح خودش ؛ خرقه و دفترش همواره در رهن میخانه ها بوده است - در یکی از میادین اهواز نصب کرده اند . کسی هم نبوده که از این آقایان بپرسد که آخر این آقای حافظ چه گلی بر سر اسلام عزیز زده است که شما حالا دارید مجسمه اش را در یکی از میدان های شلوغ شهر نصب میفرمایید ؟؟ !

باز خدا پدر امت همیشه بیدار و خدا جوی و همیشه در صحنه را بیامرزد که مردانگی کردند و غیرت اسلامی شان بجوش آمد و آمدند شبانه مجسمه این شاعر لا ابالی کافر کیش مرتد ملعون ناصبی را دزدیده اند و برده اند سر به نیستش کرده اند و گرنه ما خودمان در همین ینگه دنیای بی صاحاب مانده  نه تنها از غصه دق مرگ میشدیم بلکه ممکن بود سکته ناقص هم بفرماییم !

بیچاره شاعر ....

عده ای از کاسه لیسان و بله قربان گویان و مفتخوران ؛ در بارگاه جانور آدمخواری بنام سلطان تکش ؛ از شاعر بیچاره فلکزده ای  ای بنام " کبود جامه "  - که گویا کله اش بوی قورمه سبزی میداده است  - بدگویی میکنند .

آقای شاهنشاه عدالت پناه !شعله خشم شاهانه شان بجوش میآید و فرمان میدهند بروند سر شاعر بیچاره را گوش تا گوش بریده و کله مبارکش را بدرگاه ملوکانه بیاورند .

آدمخواران درگاه شاهی شمشیر ها و خنجر هایشان را از نیام بیرون می کشند  و تاخت زنان و عربده کشان به خانه آقای شاعر می روند  .

شاعر بیچاره که مرگ را در یکقدمی خود می بیند  هر چه پول و انگشتر و گوشواره و اجناس قیمتی دیگر در بساط داشت به آدمخواران درگاه شاهی می بخشد  و از آنان می خواهد  بجای کله مبارکش ؛ خود او را به درگاه همایونی ببرند !

ماموران شاهی ؛ شاعر بیچاره را کشان کشان و اردنگی زنان به پیشگاه شاهنشاه عدالت پناه میبرند  .

شاهنشاه عدالت پیشه ! که از دیدن قیافه ترسان و لرزان شاعر مال باخته دیگ خشم شان دو باره بجوش آمده بود ؛ نعره زنان و کف بر لب فریادی کشیدند و فرمودند : مگر نفرموده بودیم سر این حرامزاده را به درگاه ما بیاورید ؟ 

نوکران و چاکران زمین ادب بوسه دادند و پیش از آنکه چیزی بگویند ؛خود شاعر فلکزده به سخن در آمد و این رباعی را خواند : 

من خاک تو در چشم خرد می آرم 

عذرت نه یکی ؛ نه ده ؛ که صد می آرم 

سر خواسته ای ؟به دست کس نتوان داد 

می آیم و بر گردن خود می آرم !

بنا به نوشته عبدالرحمن عوفی در کتاب " لباب الالباب "... (.پادشاه ؛ رقم عفو بر جریده جریمه او کشید و بوس بر سر و روی او داد !)

 قدرت شعر را می بینید ؟ 

کاشکی ما هم بجای اینهمه پرت و پلا نویسی می توانستیم دو کلام شعر بگوییم بلکه این امریکای جهانخوار ! قلم عفو بر مالیات مان میکشید و در این پیرانه سری نفس راحتی میکشیدیم و از ترس این اداره  عریض و طویل مالیات مثل خایه حلاج نمی لرزیدم ؛ اما حضرت باریتعالی از این شانس ها بما نداده است . 

دلی بی کینه ...و سری بی مو ....

زنده یاد استاد دکتر ذبیح الله صفا که در طول عمر پر بار خود خدمات فراوانی به فرهنگ و ادب ایران زمین کرده اند ؛ دلی بی کینه  و سری بی مو داشت .

حدود چهل و چند سال پیش ؛ در دانشگاه تهران مراسمی بمنظور بزرگداشت رودکی بر گزار شده بود که همه استادان و شاعران و ادبا و فضلا دعوت شده بودند اما گویا یادشان رفته بود آقای ابراهیم صهبا شاعر بدیهه سرا را دعوت کنند .

صهبا که گویا بد جوری به تریج قبایش بر خورده بود  یک رباعی سرود که طنز گزنده اش متوجه دکتر ذبیح الله صفاست . 

رباعی این است : 

ای آنکه به لطف و به " صفا " مشهوری 

گر لطف به " صهبا " نکنی معذوری 

البته که جای دعوت صهبا نیست 

تجلیل کند گر کچلی از کوری !!

*استاد صفا چند سال پیش در غربت در گذشت 

چرا بمن سنگ میزنی ؟

یک بنده خدای کور و چلاقی رفته بود زیارت خانه خدا . 

هنگام سنگ زدن به شیطان ؛ جناب آقای ابلیس ظاهر میشود و می پرسد : 

- چشمت چی شده ؟ 

میگوید :  - مادر زاد کور به دنیا آمدم 

می پرسد :  پای شما چرا چلاق شده ؟ 

- حکمت خداوند است !

ابلیس میگوید : ای مرتیکه فلان فلان شده الاغ ! پس چرا به من سنگ میزنی ؟؟!!

چه قبر خوشگلی ....

شیرازبودم  . تازه انقلاب شده بود و من در رادیو شیراز کار میکردم . با دو سه تا شاعر آشنا شده بودم که یکی شان نمد مال بود !

این آقای شاعر نمد مال یک روز ناهار مرا به خانه اش دعوت کرد . ما هم کفش و کلاه کردیم و رفتیم آنجا . خانه اش چنان بوی بدی میداد که صد رحمت به طویله مرحوم مغفور قوام الملک شیرازی !

من یکی دو ماهی بود که از فرنگستان بر گشته بودم وبرنامه های عصر گاهی رادیو شیراز را می نوشتم . دوست و آشنایی هم نداشتم . 

شب های جمعه که میشد با چند تا از همین شاعر ها و پیر و پاتال های دیگر میرفتیم حافظیه . دور تا دور حافظیه آرامگاه فلان الدوله ها و عنکبوت السلطنه ها بود . آرامگاه که چه عرض کنم ؟ ساختمانی و اتاقی و فرشی و چلچراغی و گلی و ..... همه اش هم سنگ مرمر سفید .

میزفتیم توی یکی از همین شبستان ها می نشستیم و به شعر خوانی دوستان گوش میدادیم . چه شعر هایی هم ؟ !! همه اش در باره ابروی کمانی یار و بناگوش مرمری دلدار و از این مزخرفات .

یک شب رفته بودیم به آرامگاه خانوادگی آقای صاحب دیوان . من اساسا نمیدانستم که این حضرت صاحب دیوان چیکاره بوده و چرا لولهنگش اینهمه آب میگرفته !و چرا چنین آرامگاه مجلل با شکوهی دارد . با فرش های گرانبها ؛ شمعدانی های نقره ؛ منبت کاریهای شگفت انگیز ؛ سنگ مرمر های پر زرق و برق و زلم زیمبو های بر ما مگوزید !!

همان شب ؛ شاعر نمد مال مان شعری خواند که یک بیت آن یادم مانده است : 

به قبر صاحب دیوان از آن برم حسرت 

که از اتاق پذیرایی ام قشنگ تر است !!

قاضی نشو ...!!

انگار هزار سال پیش بود .تازه دیپلم گرفته بودم . شاگرد اول هم شده بودم . 

توی حیاط خانه مان ؛ زیز سایه درخت تناور " لیلکی " درس میخواندم و میخواستم وارد دانشگاه بشوم . تابستان داغی بود . 

مادرم آمد سراغم و گفت : - پسر جان ! درس خواندن ات مگر تمام نشده ؟

گفتم : مادر جان !میخواهم بروم دانشگاه . میخواهم کنکور بدهم .

پرسید : چه درسی میخواهی بخوانی ؟

گفتم : حقوق !

گفت : حقوق ؟ حقوق دیگر چیست ؟ بعدش میخواهی چیکاره بشوی ؟ 

گفتم : قاضی !

- قاضی ؟ یعنی محکمه چی ؟

- آره مادر ! 

مادرم نگاهی به سراپایم انداخت و گفت :  نه پسر جان !  نه  ! لازم نکرده شما قاضی بشوی !

- چرا مادر ؟ 

- ببین پسر جان !با این اخلاق گهی که شما داری ؛ اگر یک روز قاضی بشوی نیمی از ملت ایران را میفرستی بالای دار !

و چنین بود که ما رفتیم ادبیات خواندیم که نه برای فاطی تنبان میشود و نه به درد دنیا مان میخورد و نه آخرت مان !

فی الواقع خسر الدنیا و الآخره ماییم .

تو اینجا چیکار میکنی ؟؟

...یک آقای میلیاردر ایرانی - که بگمانم ارث بابای خدا بیامرزش را بر داشته و به فرنگستان آمده - سالهاست که در یکی از گران ترین هتل های پاریس زندگی میکند . 

او میگفت : اگر من صد سال دیگر زنده بمانم و این صد سال را در هتل هیلتون پاریس بگذرانم ؛ هر چه خرج کنم ؛ تنها می تواند از سود پولی باشد که بهمراه خود آورده ام !!

این آقای میلیاردر اما ؛ روزی سه چهاز بار میزند زیر گریه و های های گریه میکند !

یک روز رو کرد به یکی از دوستانش و گفت : آرزو دارم بجای این دختر خانم ها و پیشخدمت های تی تیش مامانی ؛ یک روز صبح یکنفر کاشی وارد هتل بشود و بیاید در اتاقم را بزند و بزبان فارسی بگوید : 

- همشهری پدر سوخته مادر قحبه ؛ اینجا چیکار میکنی ؟؟

--------

پی نوشت : حالا میدانید جناب آقای گیله مرد چه آرزویی دارد ؟ 

آرزو دارد برود پاریس ؛ برود اتاق این جناب میلیاردر ؛ یک کشیده بخواباند زیر گوشش و با زبان شیرین فارسی بگوید : مادر قحبه ! این پول ها را از کجا آورده ای ؟ 

--------

پی نوشت شماره 2 - لطفا اسم و آدرس این آقای میلیاردر را از ما نخواهید . می ترسم تعداد افرادی که مایلند بروند پاریس یک کشیده آبدار بیخ گوش ایشان بخوابانند آنقدر زیاد شود که باعث راه بندان در خیابان های پاریس بشود .