وضعیت دلهره آور کنونی جهان ، چشم انداز های تیره و تار و اضطراب آوری را در برابر بشریت گشوده است . چشم اندازهایی بس ترسناک که آسیب پذیری انسان در برابر قدرت را باز می نمایاند .
جهان امروز ما همچون جهان کافکایی ، هزار تویی در هم تنیده را میماند که انسان مستاصل در موقعیتی دلهره آور در تاریکی و ظلمات مطلق به این سوی و آنسوی چنگ می اندازد بلکه گریزگاهی از این هزار توی پیچاپیچ بیابد و خود را از مخمصه ای چنین مهیب و گردابی چنین سهمناک برهاند
اگر کافکا با خلق آثاری همچون مسخ تصویر گر عصر اضطراب پس از جنگ جهانی است و هراسی ژرف و دایمی را در همه آثار خود بنمایش میگذارد امروز موقعیت کابوس وار اکنونی است که وجدان های بیدار را به گرداب کابوس و دلهره و اضطراب کشانده است
پرسش اصلی این است : انسان چگونه می تواند در برابر قدرت مسلط بایستد و چگونه می تواند آسیب پذیری خود در
برابر قدرت را تقلیل دهد ؟
گوستاو فلوبر رمان نویس فرانسوی و نویسنده رمان های " مادام بوواری " و " سالامبو " در فاصله سالهای 1857 و 1889 نامه هایی به نویسندگان و اندیشمندان عصر خود نوشته که دانشگاه هاروارد آنها را در دو جلد منتشر کرده است .
فلوبر در نامه ای که برای ایوان تورگنیف نویسنده روسی نگاشته میگوید : بربریتی علاج ناپذیر از اعماق زمین سر بر آورده است .هرگز مسائل معنوی تا این حد خوار و بی مقدار نشده بود .هرگز نفرت به پدیده های متعالی؛ انزجار از زیبایی و بیزاری از ادبیات اینچنین آشکار نبوده است .
آیا امروز پس از دهه ها که از مرگ فلوبر میگذرد بربریتی علاج ناپذیر همه جهان را به تسخیر خود در نیاورده است؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر