با سعدی

امروز از نخستین ساعات بامداد این شعر سعدی در روح و جان و جهانم جولان میداد و سراسر روز آنرا زمزمه میکردم :

شب فراق که داندکه تا سحر چند است
مگر کسی که به زندان عشق در بند است
گرفتم از غم دل راه بوستان گیرم
کدام سرو به بالای « دوست »مانند است؟

غروب از سرکار برگشتم خانه . نوه ها - نواجونی و آرشی جونی - خانه مان بودند.
نوا تا صدای در را شنید با شتاب به آغوشم پرید و پاکتی بدستم داد . یک نقاشی کودکانه بود با خطی کودکانه که :
I love you Grandpa
و داخل پاکت یک اسکناس یک دلاری!
و آن نقاشی و این اسکناس یک دلاری را با هیچ چیز دنیا عوض نمیکنم