مثل آدم راه بروید !!

اشارتی و کنایتی بمناسبت سالگرد آن شقاوت تاریخی

‏" ۳۹ سال پیش چنین روزهایی در اوایل ۱۷ سالگی و شاگردی پرشور در دبیرستان بودم
‏آرمانگرایی و انتظار تغییر انقلابی وجودم را فرا گرفته بود و در موج بیکران ملت انقلابی در آرزوی مشارکت در ساختن بهشت روی زمین بودم
‏امروز در ۵۶ سالگی آرزویم این است: هیچ جوانی در آرزوی ساختن بهشت در زمین نباشد "

از یاد داشت های عبدالله رمضان زاده
---———————-

مثل آدم راه بروید !

سال شصت و سه هنوز نامزد بودیم . واسه اینکه تو خیابون دستگیرمون نکنن من دو قدم جلوتر راه میرفتم و اونم پشت سرم میدوید تا گشت کمیته فکر کنه ما زن و شوهریم... سال شصت و چهار که ازدواج کردیم رفتیم کنار دریا و برای اولین بار احساساتی شدیم دست هم رو گرفتیم قدم بزنیم و بلافاصله دستگیرمون کردن... یارو پرسید چه نسبتی با هم دارین، گفتم زن و شوهریم و حلقه ام رو نشونش دادم، یه مکثی کرد و گفت مثل آدم
راه برین... (از خاطرات اون دوران طلایی)

از یاد داشت های توکا نیستانی

اگر....

اگر روزگار بر مراد من بودی
و قلم بر مراد خود بر کاغذ نهادمی
جز تعزیت نامه ها ننوشتمی
اما ، مرا از آن غیرت آید
که هرکس
در احوال مصیبت دیدگان
نگاه کند از راه تماشا
مصیبت دیده ای بایستی
تا غم خود با او بگفتمی
با تو چه توان گفت ؟
تو را بوی شیر از دهان آید!

«عین القضات همدانی »

سر صبحی نوا جونی مدام از ما عکس میگیرد و میخندد و میخندد .

مردی از هیچستان

عباس میلانی می نویسد : روح الله خمینی هفده سال در نجف زیست و در این هفده سال هرگز به تماشای رودخانه ای که در فاصله دویست متری خانه اش جاری بود نرفت
دوست دیگری می‌گوید : من حاضرم هفت قدم بسوی قبله بردارم وبه کلام الله مجید قسم جلاله بخورم که خمینی در اقامتگاهش مستراح نداشت و در این هفده سال هرگز به مستراح نرفت !
می پرسم : چطور ؟
میگوید : هفده سال صبر کرد تا بیاید ایران بشاشد !

گرگ دهن آلوده یوسف ندریده!

‏می پرسد : آقا ! شما از کدام قوم و قبیله ای؟ چپ شرمسار یا راست خجالتی ؟
‏میگویم : منظورت چیست ؟
‏می‌گوید : منظورم این است که از آن چپول های شرمنده هستی یا از آن سلطنت طلبان خجالتی؟ یعنی هم با گرگ دنبه میخوری هم با چوپان ضجه می‌زنی؟
میگویم : چه بگویم والله؟ فقط این را میدانم که ما گرگ دهن آلوده یوسف ندریده ایم

احمق چرا مردی ؟

هوشنگ احمق چرا مردی ؟آخر کار قحط بود که مردی ؟ مرگت مانند کارهای دیگرت احمقانه بود .
هیچکس به خوبی تو ، شب های برفی ، در مستی ، با شاش، اسم مرا روی برف نمیتوانست بنویسد !
زیپ شلوار را میکشیدی و با خط جلی ، درشت می نوشتی شاهرخ مسکوب ! و بعد میگفتی : خاک بر سرت کنن ، این ذکر از آن قلم خوش خط تر است ....

« شاهرخ مسکوب - خواب و خاموشی - بیاد دوست دوران جوانی اش هوشنگ مافی»

با پرویز صیاد - هفتم فوریه 2013- خانه ما- بهمراه دوست نازنین مهندس هانری نهرینی

حالا هر سه نفرمان پیر تر و شکسته تر و بی حوصله تر شده ایم !

ما بذر کاشتیم

حمید مصدق

ﺍﯼ ﯾﺎﺭ ﻧﺎﺯﻧﯿﻦ
ﻣﺎ ﺑﺎﺩ ﺭﺍ
ﻫﺮﮔﺰ ﻧﮑﺎﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ طﻮﻓﺎﻥ ﺩﺭﻭ ﮐﻨﯿﻢ
ﻣﺎ ﺑﺬﺭ ﮐﺎﺷﺘﯿﻢ
ﻫﻤﺖ ﮔﻤﺎﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺭﻭﯾﺪ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ
ﺍﻣﺎ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﺟﺸﻦ ﺩﺭﻭ ﮔﺮﻡ ﮔﺸﺘﻪ
ﺑﻮﺩ
-ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﺰﻡ ﺩﻟﻨﺸﯿﻦ -
ﻧﺎ ﮔﻪ ﺣﺮﺍﻣﯿﺎﻥ ،
-ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺩﮔﺮ...
ﻫﻤﯿﻦ!

محض خنده

این را جایی خواندیم خوش مان آمد . شما هم بخوانید شاید خوش تان آمد . شاید هم نیامد .

" هیچ دقت کردین :
هیچ قنادی قند نمیفروشه.
هیچ عطاری عطر نمیفروشه
و قهوه خانه ها همه چی دارن جز قهوه!
کولر گازی و آبی با برق کار میکنن!
اره برقی با بنزین!
هفت تیر ۶ تیر داره!
صائب تبریزی هم اصفهانیه؟
عجب مملکتیه آقا !"

اینها را هم ما اضافه کردیم :
هیچ دقت کردین :
تو مملکت ما به کور میگن عین الله
به کچل میگن زلفعلی .
به شل میگن قدمعلی
به یابو میگن رهبر معظم!
شیرازی ها به مگس میگن پشه
به پشه میگن پشه کوره
حزین لاهیجی هم اصفهانیه
مملکته داریم ؟

یاخچی !یاخچی !

یاخچی ! یاخچی !

انگار هزار سال پیش بود ! ما رفته بودیم اورمیه توی یک روستای درب و داغانی معلم شده بودیم . اسم ده مان قرالر آقا تقی بود . در منطقه باراندوز چای . همه بما میگفتند آقای مدیر !
بخاری مدرسه مان با تپاله میسوخت . تپاله سوز بود ! چنان بویی میداد که من و شاگردانم بوی تپاله گرفته بودیم.
یک کدخدایی داشتیم بنام مش باقر . این مش باقر یک کلام فارسی نمیدانست . یک پیرمردی هم توی مدرسه مان توی دست و بال مان می پلکید بنام مشدی اوروج. او هم فارسی نمیدانست . ما هم بقدرتی خدا یک کلام ترکی نمیدانستیم.
این مش باقر کدخدا گاهی شب ها میآمد خانه مان . خانه که چه عرض کنیم . اتاقکی داشتیم که بنظرمان کاخ سعد آباد میآمد
مش باقر میآمد همراه مش اوروج چپق میکشیدند و برای مان درد دل می‌کردند . ما هم یک کلام حرف هایشان را نمی فهمیدیم اما همینطور سرمان را تکان میدادیم و میگفتیم یاخچی یاخچی !
مش اوروج گاهگاهی مترجم ما هم می‌شد ! یعنی حرف هایی را که مش باقر به ترکی میگفت ایشان دوباره به ترکی برای آقا مدیری که ما باشیم ترجمه می‌کرد !
یک شب با هزار زور و زحمت به مش باقر گفتیم : مش باقر ! بخاری مدرسه مان را میخواهیم هیزم سوز کنیم . داریم از بوی تپاله خفه میشویم ، چطور است پیش از آنکه سر و کله سوز و برف و سرما پیدا بشود یک عده ای را جمع کنیم و همین جمعه برویم صحرا و چوب و هیزم جمع کنیم بیاوریم مدرسه مان . بچه های مدرسه هم کمک خواهند کرد .
مشدی اوروج حرف های مان را برای مش باقر ترجمه کرد . مش باقر چند تا پک عمیق به چپقش زد و چند تا یاخچی یاخچی گفت و راهش را کشید و رفت
فردایش وقتی رفتیم مدرسه دیدیم اندازه دو سال مصرف مان تپاله توی حیاط مدرسه روی هم تلنبار شده !
از یکی از بچه ها پرسیدیم : اینها دیگر چیست ؟
گفت : اینها را مش باقر و مش عبدالله و احد آقا و بیوک آقا آورده اند و قرار است باز هم بیاورند !!

حالا سال‌های سال از آن ماجرا گذشته است و ما در این پیرانه سری وقتی کشمکش ها و یقه درانی ها و جنگ و جدال های بی پایان سلطنت طلبان و اصلاح طلبان و سرنگونی طلبان و جدایی طلبان و مشروطه طلبان و جمهوری طلبان را می بینیم نمیدانیم چرا یاد مش باقر و مشدی اوروج و آن آقای مدیری می افتیم که هیزم برای بخاری مدرسه اش میخواست اما تپاله برایش آورده بودند !