تنهایی

می پرسد :سیگار میکشی
میگوید : نه !
-عرق میخوری ؟
⁃ نه!
⁃ ورزش میکنی؟
⁃ روزی دو ساعت
⁃ رژیم غذایی داری؟
⁃ اوه...چه جور هم !
⁃ یعنی گوشت و اینها نمیخوری؟
⁃ ابدا ! فقط میوه و سبزی
⁃ کوه پیمایی هم میروی؟
⁃ ماهی دو سه بار
⁃ پیاده روی چی ؟
⁃ هر روز صبح ، هر روز یک ساعت
⁃ زن و بچه داری؟
⁃ نه !
⁃ قرض و قوله داری؟
⁃ نه!
⁃ روزنامه و کتاب میخوانی؟
⁃ نه! ابدا
⁃ تلویزیون نگاه میکنی؟
⁃ خیلی کم ، فقط شوهای خنده دارش را می بینم
⁃ آخ .... چه بد !
⁃ چطور؟
⁃ برای اینکه تنها میمانی ! آخر عمری خیلی تنها میمانی
⁃ تنها میمانم ؟ چرا ؟
⁃ برای اینکه همه رفیقات و دور و بری هات قبل از تو میمیرند تو تنها میمانی . تنهایی خیلی سخته ! آن هم آخر عمری

معبد خلق

معبد خلق !

این روزها مصادف است با چهلمین سالگرد خودکشی دستجمعی نهصد و هیجده تن از پیروان معبد خلق .

معبد خلق در سال ۱۹۵۰میلادی توسط مردی بنام جیم جونز در ایندیانا بنیاد گذاشته شد .

این معبد در سال ۱۹۶۵ به کالیفرنیا انتقال یافت و پیروان بسیاری یافت . نفوذ این کلیسا چنان بود که بسیاری از مقامات محلی و چهره های سرشناس کالیفرنیا به آن گرویدند و آقای جیم جونز محبوبیت خارق العاده ای یافت .

جیم جونز بعدها از تلفیق آموزه های مارکس ، گاندی و فیدل کاسترو ، اندیشه هاو روش های انقلابی نا متعارفی راپیش گرفت و مجبور شد در سال ۱۹۷۰ معبد خلق را به جزایر گویان منتقل کرده و سعی کند با چنین آموزه هایی - که هیچ رنگ و بوی دینی هم نداشت - بهشتی اینجهانی برای پیروان خود بوجود آورد .

در سال ۱۹۷۸گزارش هایی در برخی از رسانه های امریکا انتشار یافت که نشان از نقض حقوق بشر پیروان این مکتب داشت .

در همین زمان ایالات متحده هیئتی به سرپرستی آقای لئو رایان نماینده کنگره امریکا برای رسیدگی به این امر به گویان فرستاد .این هیئت پس از بازدید از پایگاه اصلی معبد خلق در ناحیه Jonestown قصد بازگشت به امریکا را داشت اما هنگام بازگشت در فرودگاه مورد حمله مردان مسلح قرار گرفت که طی آن آقای لئو رایان و چند تن از خبرنگاران و فیلمبرداران تلویزیون و همچنین گروهی از اعضای این معبد که قصد خروج از پایگاه را داشتند کشته شدند .

جیم جونز سر انجام فرمان یک خودکشی جمعی را صادر کرد و ظاهرا در اعتراض به شرایط غیر انسانی جامعه بشری با خوراندن نوشابه سمی ، نهصد و هیجده تن از آنان را کشت که سیصد و چهار نفرشان کودکان خرد سال بودند .

اینجایم

اینجایم 

خسته و خواب آلود
زیر آسمانی کبود
و دود آلود
نفس کشیدن دشوار
عاشق شدن دشوار تر
موقعیت اضطراب یعنی همین
میخواهم بگویم
اگر سوختم و جزغاله شدم
با خبر باشی
و دیگر رویا نبافی
و‌دیگر خود را برای جنگی جانفرسا
نفرسایی
دارم شاعر میشوم
صبح فیلسوف شده بودم
ممکن است شب نقاش بشوم
شاید هم شبگردی آشفته حال
دنیای من هم دنیای کافکایی است
پیچیده و هزار تو
چه دیوانه بی آزاری هستم من
بگمانم عاشقم
عاشق آنکس که نمی شناسمش
دیشب . نیم شب
فیلمی میدیدم بلکه خوابم ببرد
نامش Adam
هنرپیشه اش چه شباهت غریبی به تو داشت
به تو که نامت را
روشنی و روشنایی
نهاده بودم
آن‌دیگری شباهت به خودم داشت
گفتم : نکند زندگی ما را فیلم کرده اند
نمیدانم حالا آنجا چه ساعتی است
چه ضرورتی دارد بدانم ؟
خورشید سر انجام میدرخشد
و ناقوس خواهد نواخت
از درونم شعر می جوشد
دیوانه ام آیا ؟
باید از همسایه ام بپرسم
زنم می‌گوید : دیوانه ام
همسایه ام می‌گوید : نازنین مردی هستم
کدام را باور کنم ؟
تو چه میگویی ای همزاد من؟
که اقیانوس ها از من دوری؟

موقعیت اضطراب

موقعیت اضطراب

وضعیت دلهره آور کنونی جهان ، چشم انداز های تیره و تار و اضطراب آوری را در برابر بشریت گشوده است . چشم اندازهایی بس ترسناک که آسیب پذیری انسان در برابر قدرت را باز می نمایاند .
جهان امروز ما همچون جهان کافکایی ، هزار تویی در هم تنیده را میماند که انسان مستاصل در موقعیتی دلهره آور در تاریکی و ظلمات مطلق به این سوی و آنسوی چنگ می اندازد بلکه گریزگاهی از این هزار توی پیچاپیچ بیابد و خود را از مخمصه ای چنین مهیب و گردابی چنین سهمناک برهاند
اگر کافکا با خلق آثاری همچون مسخ تصویر گر عصر اضطراب پس از جنگ جهانی است و هراسی ژرف و دایمی را در همه آثار خود بنمایش میگذارد امروز موقعیت کابوس وار اکنونی است که وجدان های بیدار را به گرداب کابوس و دلهره و اضطراب کشانده است
پرسش اصلی این است : انسان چگونه می تواند در برابر قدرت مسلط بایستد و چگونه می تواند آسیب پذیری خود در برابر قدرت را تقلیل دهد ؟

یه بار جستی ملخای

یه بار جستی ملخای....

یک بنده خدای امریکایی که پارسال در لاس و گاس از گلوله های مرگ آفرین یک دیوانه ینگه دنیایی جان بسلامت برده بود پریشب در کالیفرنیا به ضرب گلوله یک دیوانه دیگر ینگه دنیایی به قتل رسید
یاد آن داستان سعدی افتادم که :
دست وپا بریده ای هزار پایی بکشت. صاحبدلی بدید و گفت :
سبحان الله ! با هزار پای که داشت چون اجلش فرا رسید از بی دست و پایی نتوانست گریخت

هنر

هنر

در این روزهای تلخ و مرگبار ی که - ز منجنیق فلک سنگ فتنه میبارد - تنها هنر میتواند پناهگاه ما کوته آستینان از فرو افتادن به گرداب ابتذال و تباهی و فنا باشد
هنر برای تلطیف زندگی آدمیان و رهایی شان از گرداب هراسناک روز مرگی های بی حاصل بوجود آمده است . از شعر و نقاشی بگیر تا موسیقی و تئاتر و قصه و داستان و فیلم و سینما همه و همه رسالت تلطیف روح آدمی را بعهده دارند اما . همین مهربانی موجود در هنر ؛ گهگاه از هر تیغی برنده تر و از هر توپ و تانک و مسلسلی کار آ تر میشود و بهمین دلیل است که حضرت باریتعالی ابلیس را در هیبت و هیئت حاکمان و فقیهان و فرادستان آفرید تا محبس های جهان را از نو یسندگان و شاعران و اهل هنر لبریز کنند
آیا شعر حافظ با آنهمه تازگی و لطافت و شیرینی اش از هر توپ و تانک و موشکی کار آتر نیست ؟

مسافرنامه

مسافرنامه

.... مامور فرودگاه تا گذرنامه ام را می بیند جا می خورد . رم می کند و میرود توی فکر .آخر من ایرانی ام . راهم بدهد یا نه ؟قضاوت آسان نیست . مخصوصا برای قاضی با وجدان .
روادید دارم ؟ داشته باشم .باید ته و تو را در بیاورد . این چیز ها شوخی بردار نیست .
قاچاقچی ها ، کلاهبردارها ،تروریست ها ، پا انداز ها ، ظاهرشان از همه آراسته تر است .شعبده باز ها همه پروفسورند . برای همین بعضی پروفسورهای دانشگاهها هم شعبده باز از آب در میآیند . حکم به ظاهر ، کار آدم های ساده لوح است .
ور اندازم میکند . من هم هر دفعه سلام پر توقعی میکنم . سلام زبون . سلام تو سری خورده ای که خود انگیخته و آزاد نیست . از روی احتیاج و حسابگرانه است .
داستان من نقل آن یاروست که به رفیقش تلفن کرد و گفت سلام .
طرف بجای جواب گفت : منظورت چیه ؟
منظور من این است که بروم تو ، چرخ دستی بردارم ، ساندویچ بخورم ، سوار قطار بشوم، خودم را برسانم هتل ، تلویزیون تماشا کنم . منظور بدی ندارم ، من مرد محترمی هستم ، باوقار . آداب دان . و در صورت لزوم کمی هم خایه مال .البته نه با دستمال ، در نگاه ، در شانه های افتاده ، در قلبی که مثل کون مرغ میزند .
آقا جان ! من پیرمرد پفیوزی هستم . من آدم خطرناکی نیستم .
ولی اینها که حرف حساب سرشان نمیشود .....

«مسافرنامه » - شاهرخ مسکوب

سایه مرگ

سایه مرگ

چشم که باز میکنم خبر بد را از تلویزیون می شنوم :
در کالیفرنیا دوازده نفردر یک رستوران به گلوله بسته شده و جان داده اند
منتظر توییت آقای حنا بسته مو نشسته ام تا کشته شدگان را مقصر بداند و بگوید اگر آنها بهنگام رفتن به رستوران ، توپی ، خمپاره ای ، موشکی ، مسلسلی با خود میداشتند یقینا حالا زنده بودند و سیب زمینی سرخ شده با آبجوی تگری نوش جان میکردند !
روزگار شگفت انگیزی است . مرگ در همه جا سایه انداخته و جناب ملک الموت وظیفه شاق آدمکشی را به خود آدمیان وانهاده است

اسنوپی

ا

میگوید : این اسنوپی لاکردار اینهفته هزار دلار خرج روی دستم گذاشته
می پرسم : چیکار کرده ؟
میگوید : دو تا از دندان هایش خراب شده بود ، بردیمش دندانپزشک ، هزار دلار گرفت دندان ها را کشید ، کلی هم آنتی بیوتیک داد که بخورانیمش ، من سه روز مرخصی داشتم نتوانستم جایی بروم ، نشستم خانه تا داروهایش را سر موقع بدهمش ! حیوونکی سه روز نمی توانست غذا بخورد ، حالا رفته ام برایش بیمه درمانی گرفته ام تا اگر بعدها مریض شد یا دندان هایش اشکالی پیدا کرد مجبور نباشیم اینهمه پول دوا درمان بدهیم . بیمه اش ارزان بود ، ماهی سی دلار
میپرسم : اسنوپی فرزند شماست؟
می‌گوید : نه ! گربه ماست

صبح از خواب پا میشوم ، اولین خبری که میخوانم این است: در یکی از شهرهای ایران ، حکومت ابلهان اوباش دویست سگ را کشته و لاشه های آنها را آتش زده است !
سرم گیج می‌رود . دچار حالت استفراغ میشوم .
بیاد اسنوپی می افتم . آن گربه خوشبخت
دارم یواش یواش به جبر جغرافیایی معتقد میشوم . شما چطور؟

بدهکاری

بدهکاری !

پسرم می پرسد : بابا ! شما وقتی سی ساله بودی چقدر بدهکاری داشتی ؟
تاملی میکنم و میگویم : هیچ !
با حیرت می پرسد : هیچ ؟ مگر دانشگاه نرفته ای درس نخوانده ای ؟
میگویم : چرا ، اما دانشگاه مان مجانی بود ، شهریه نمیدادیم ، به ما کمک هزینه تحصیلی هم میدادند . خوابگاه و ناهار ارزان هم میدادند . چلوکباب یک تومانی ! اتوبوس و سینمای مان هم مجانی بود .
میگوید : میدانی حالا من در سن سی سالگی چقدر بدهی دارم ؟
میگویم : نه ! دقیقا نمیدانم
میگوید : چهار صد و شصت هزار دلار !
کله ام سوت میکشد . می بینم طفلکی برای هفت سال درس خواندن در دانشگاه استنفورد و گرفتن مدرک دکترا چهار صد و شصت هزار دلار شهریه داده است .
می پرسم : حالا چطور میخواهی این چهار صد و شصت هزار دلار را باز پرداخت کنی ؟
میگوید : مادام العمر !