خاطره ای از ممتاز و نوح

دوست و همکار شریف و نازنین من طاهر ممتاز دیروز به ابدیت پرواز کرد . بی مناسبت نمیدانم خاطره ای از هزاران یاد مانده ذهنی ام را برایتان باز گو کنم .
بیست و چند سال پیش که به همت طاهر ممتاز و همدلی هاو همراهی های برخی از دوستان ؛ روزنامه خاوران در شمال کالیفرنیا پا گرفت و من سر دبیری آنرا بر عهده داشتم ؛ گاهکداری ریسه میشدیم و برای خوردن شامی یا ناهاری  به رستوران میرفتیم .
زنده یاد طاهر ممتاز بلند قامت و ستبر و رشید و خوش خوراک و خوش محضر بود ؛ اما من با زخم معده آبا اجدادی دست به گریبان بودم و نمی توانستم غذا بخورم .
ممتاز همیشه بمن میگفت : حسن ! من با تو به رستوران نمی آیم .
می گفتم : چرا ؟
میگفت : تو اندازه یک گنجشک غذا میخوری و حالم را بهم میزنی !
در آن روزگاران ؛ حضرت نصرت االه نوح هم در زمره همکاران خاوران بود و دست و بال ما را میگرفت و با هم روزگار خوشی داشتیم
نوح تعریف میکرد که : در زمان آن خدا بیامرز ! گهگاه بهمراه دوستان و همکاران کیهانی  - عبدالله گله داری و خسرو شاهانی  به یکی از کله پاچه فروشی های تهران میرفتیم و شکمی از عزا در میآوردیم .
یک روز عبدالله گله داری به نوح میگوید : میدانی نوح ؛ من وقتیکه غذا خوردنت را تماشا میکنم اشتهایم باز میشود .
خسرو شاهانی در جواب میگوید : اگر دو سه روز پول ناهارش را از جیب مبارک بدهی بکلی اشتهایت کور خواهد شد .!

چه جانوران پلیدی ....

در سال 132 هجری ؛ وقتی ابومسلم خراسانی بر امویان پیروز شد و سفاح خلیفه عباسی به تخت نشست " ....یک روز جماعتی از اولاد خلفای بنی امیه  پیش او بر کرسی ها نشسته بودند .
سدیف شاعر خواند :
اصبح الملک ثابت الاساس
بالبها لیل من بنی العباس
سفاح بفرمود تا شمشیر در آن جماعت نهادند ؛ و او بر تخت نشسته بود و مشاهده میکرد  تا همه را بکشتند ....و نطع ها ( سفره )بر سر کشتگان بگستردند و سفاح با اتباع خویش بر آن نطع ها نشست و طعام خوردند و ناله بعضی  - که هنوز از جان ایشان رمقی مانده بود -  می شنیدند ! و بودی که نیم کشته ای در زیر نطع حرکت کردی و کاسه طعام بریختی ! و سفاح تا آنگاه که همه در زیر آن نطع نمردند از سر نطع بر نخاست !...
نقل از : تجارب السلف  - صفحه 94

امام زاده های نزول خوار ...!!!

آقا ! ما  تا امروز  خیال میکردیم این امامزاده هایی که مثل قارچ در گوشه و کنار  مملکت مان روییده اند  هنرشان درمان مریض های اسلام و پیدا کردن شوهر برای دختران ترشیده است ؛ اما امروز تازه فهمیده ایم که این امامزاده های عزیز ؛ تاجران خوبی هم هستند و اگر همینطور پیش برویم بقدرتی خدا  نزول خوری هم خواهند کرد .
در گزارشی که سایت  " اقتصاد پرس " منتشر کرده ؛ آمده است که قیمت قبر در امامزاد های اطراف تهران بین بیست تا پانصد میلیون تومان است .
آی بخشکی شانس ! ما خیال میکردیم اگر همین فردا پس فردا کپه مرگ مان را بگذاریم می توانیم با خیال آسوده توی چهار وجب جا بخوابیم و بعد از اینکه از پس سئوال جواب های نکیر و منکر بر آمدیم یکسره راهی بهشت برین بشویم !اما حالا که فهمیده ایم خبر مرگ مان ؛ نوه نتیجه های ما باید دیگ و بادیه و میخ و سیخ و سه پایه شان را بفروشند و در یکی از امامزاده های ایران ؛ با سلفیدن پانصد میلیون تومان چهار وجب جا برای تن لش مان بگیرند و یک عمر هم لابد قسطش را بدهند ؛ تصمیم گرفته ایم از خیر بهشت و حور و غلمان و جوی شیر و نمیدانم درخت طوبی و پریرویان بهشتی بگذریم و مردن مان را به تعویق بیندازیم بلکه خدا خدایی کرد و دری به تخته ای خورد و جنابان امامزاده های محترم هم از خر شیطان پایین آمدند و قیمت قبر هم مختصری ارزان شد آنوقت با خیال راحت کپه مرگ مان را خواهیم گذاشت
راستی ؛ یک بنده خدایی می تواند بما بگوید پانصد میلیون تومان وجه رایج ممالک محروسه جمهوری نکبتی اسلامی چند هزار دلار میشود ؟ ما که از بس چرتکه زدیم انگشتان مان از کار افتاد 

دودمانی بود و نیست ....

خانه ی بی سقف ما را ؛ آسمانی بود و نیست
بین ما و زندگانی ؛ ریسمانی بود و نیست
پای دیوار جدایی ؛ نردبانی بود و نیست
یک پیاله صبح روشن
یک سبد ابر بهاری
بر سر هر سفره ای ؛ رنگین کمانی بود و نیست
سال باران های تند و فصل تندر های سخت
خانه ی دیروز ما را ؛ ناودانی بود و نیست
سایبانی بر سر و دلدادگانی گرد هم
کنج یک شهر قدیمی
خاندانی
خانمانی
دود مانی
بود و نیست !
ع- میبدی

به درد امشب تان نمی خورد آقا !!

میگویند : آقا نجفی  - ملای کم سواد اما زمانه ساز عصر قاجار - شبی بر سر منبر گفت که :
- دختری دارم عفیفه و نجیبه و پر هنر ؛ میل دارم او را به ازدواج مردی در آورم که چنین و چنان باشد .
آقا  از منبر پایین آمد که یکی از مجلسیان خود را به او رسانید و با اصرار و سماجت میخواست موافقت " آقا " را بگیرد .
آقا نجفی که از اینهمه سماجت ناراحت شده بود سر انجام به او گفت : بسیار خوب ! قبول کردم ؛ اما به درد امشب آقا نمی خورد !!

داستان دزدان.....

يك آقاى دزدى ، رفته بود خانه ى يك روضه خوانى دزدى ! كلى چيزهاى قيمتى جمع كرده بود و پيچيده بودشان توى يك پتويي و وقتى خواست بلندش بكند و بگذارد روى دوشش ، گفت : يا على !!
روضه خوان كه از خواب بيدار شده بود و دزد را مى پاييد ، يكباره پريد جلوى دزده و گفت : كور خو ندى داداش ! خيال ميكنى ميتو انى با يك " يا على " ، همه ى چيزهايي را كه من طى سالها ، با گفتن " يا حسين " فراهم كرد ه ام بردارى و در بروى ؟
من ، دوستى داشتم كه در زمان آن "خدا بیامرز "، افسر نيروى دريايى بود . مرد بسيار خوب و ساده دلى بود ، دست پخت بسيار خوبى داشت  و مخصوصا در پختن غذاهاى رشتى مثل باقلا قاتوق و ميرزا قاسمي همتا نداشت .
اين جناب سرهنگ  يك روز برايم تعريف ميكرد كه :
ما در دوره ى افسرى مان ، چون بيا و برويى داشتيم و لولهنگ مان هم خيلى آب ميگرفت ، علاوه بر كلفت و نوكر و راننده و دربان و باغبان ، يك آقايي هم داشتيم كه سالى يكى دو ماه  توى خانه مان پيدا ميشد و كارهاى مربوط به آبرسانى و برق رسانى و سر و سامان دادن به انبار و باغچه و گاراژ و اينجور چيزها را بعهده ميگرفت .
يك بار ، اين آقا  بر خلاف معمول  كه هميشه تابستانها سر و كله اش پيدا ميشد و يكى دو ماهى وبال گردن مان بود ، اصلا و ابدا پيدايش نشد ، تا اينكه در اواخر پاييز  ديديم سر و كله اش پيدا شده و كلى هم چاق و چله شده است !
پرسيديم : كجا بودى ؟ چرا امسال تابستان نيامدى ؟
گفت : زندان بودم !
پرسيديم : به چه جرمى ؟
گفت : دزدى !
وقتيكه كلمه ى " دزدى " از دهانش در آمد ، ما ديگر پرس و جوى بيشترى نكرديم  و قضيه را جورى درز گرفتيم ، تا اينكه ، روزى از روزهاى خدا  كه دوتايى مان داشتيم باغچه مان را مى كنديم  يارو شروع كرد به تعريف كردن موضوعى كه كم مانده بود روى كله ى من اسفناج سبز بشود .
آقا دزده ميگفت : يك شب ، پس از كلى ديده بانى و پاس دادن و زاغ سياى يك آدميزاد آلاف و اولوف دار را چوب زدن ، بالاخره از ديوار خانه اش رفتم بالا و يك تخته فرش ابريشمى خوشگل را كش رفتم و گذاشتم زير بغلم و د فرار !! اما وقتيكه از ديوار خانه پريدم پايين  پاسبان كشيك  يقه ام را گرفت و مرا كشان كشان به كلانترى برد ،
در آنجا مرا انداختند توى يك سلول و فرش ابريشمى را هم لوله كردند و جلوى سلول من به ديوار تكيه دادند . من مادام كه توى سلول بودم  آدمها مى آمدند و مى رفتند و فرش ابريشمى هم همانجا مانده بود و بايد به عنوان مدرك جرم به دادگاه فرستاده ميشد !
صبح كه از خواب بيدار شدم  ديدم كه رئيس كلانترى  با يك آقاى محترمى  توى راهروى كلانترى  درست جلوى سلول من  دارند با همديگر حرف ميزنند ، يك قالى خرسك فكسنى درب و داغان هم  كه شايد ده تومان نمى ارزيد  بجاى آن قالى ابريشمى گرانبهايي كه من دزديده بودم  به ديوار تكيه داده شده بود و از آن قاليچه ى گرانبها خبرى نبود !
آقاى رئيس كلانترى  با آ ن آقاى محترم  به سلول من نزديك تر شدند و آقاى رئيس كلانترى آن قالى خرسك دو زارى را به آن آقا نشان دادو گفت :
اين قالى شما قربان !!
و بعد ، رو به سلول من كرد و گفت :
آن فلان فلان شده اى هم كه توى سلول است  همان فلان فلان شده اى است كه از ديوار خانه تان بالا رفته و قالى تان را دزديده است !!
آن آقاى محترم نگاهى به من و نگاهى هم به آ ن قالى خرسك دو زارى انداخت و رو به رئيس كلانترى گفت :
جناب سرگرد  اين كه قالى من نيست ! قالى من ابريشمى بود ! اين قالى كه دو تومن هم ارزش نداره !!
جناب سرگرد  پاسبانى را صدا كرد و دستور داد كه قفل سلولم را باز كنند و مرا از سلول بيرون بياورند ، وقتى كه از سلول بيرون آمدم  جناب سرگرد رو به پاسبانه كرد و گفت :
اين بيچاره رو پس چرا بيخودى دستگير كردين ؟؟!!
بعد ، همان قالى خرسك لوله شده ى دو زارى را گذاشت زير بغل من و گفت : به امان خدا آقا !! و مرا از كلانترى بيرون فرستاد ! 

تلخی مکن ای چشمه

تو آب گوارایی ؛ جوشنده ز خارایی
تلخی مکن ای چشمه ؛ گر زهر بنوشانندت
***
نه چنان شکست پشتم که دوباره سر بر آرم
منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری
***
بگذار تا از این شب دشوار بگذریم
آنگه چه مژده ها که به بام سحر بریم
***
در این خزان خبر سرو وگل چه می پرسی ؟
خبر خرابی باغ است و بیکسی نسیم
***
هوشنگ ابتهاج " سایه " 

این اشرف مخلوقات .....

.....از دیدگاه شماری از دانایان ؛ هیچ حیوانی  - از میان هشت نه میلیون انواع حیوانات - به درندگی  " اشرف مخلوقات " نیست .
این گل سر سبد همه اومانیسم های رنگارنگ ؛ از کرم سرگین هم پست تر و بوگندو تر است .
هیچ حیوانی - جز انسان - خدایی نیافرید و آب و خاک و آنگاه هوا را هم تا عرش خداهایش ؛ به دود های زهر آگین نیالود ....

از یاد داشت های محمود کتیرایی -در نشریه " دفتر هنر " - ویژه دهخدا -

به پیری بگو : دست نگهدار !!

جیم رفیق من است . هفتاد و چند سالی دارد . پاهایش یاری اش نمیکنند که خوب راه برود . لنگ میزند و تلو تلو میخورد .
صبح که می بینمش میگویم :  چطوری جیم ؟
انگشتش را روی لبش میگذارد و میگوید : هیس ! این یک موضوع خصوصی و محرمانه است .
جیم یک تراکتور ابوطیاره دارد که میآید مزرعه را شخم میزند . شب ها از زور درد نمی تواند بخوابد .. همه استخوان هایش درد میکند . اما هنوز از رو نمیرود و همچنان سگدویی میکند .
با خنده کودکانه ای میگوید : آنوقت ها که جوان بودم مثل یک پلنگ وحشی می پریدم روی تراکتور  و از کله سحر تا بوق شب شخم میزدم ؛ اما حالا کارم بجایی رسیده که باید نردبان بگذارم بروم روی تراکتور ! بعد داستانی را برایم تعریف میکند و میگوید :
دیروز رفته بودم بانک .با احتیاط از ماشین پیاده شدم و لنگان لنگان رفتم بانک . پولم را گرفتم و تلو تلو خوران آمدم سوار ماشینم شدم . هنوز نیم مایل نرفته بودم که دیدم ماشین پلیس پشت سرم چراغ میزند . گوشه ای توقف کردم . افسر پلیس از ماشینش پیاده شد و بطرفم آمد .
گفتم : آقای پلیس اتفاقی افتاده ؟
افسر پلیس سرش را کرد توی ماشین من و گفت :
من که بوی الکل نمی شنوم
گفتم : الکل ؟؟
گفت : خانمی به پلیس زنگ زده و گزارش داده که شما مست و پاتیل رفته اید پشت فرمان نشسته اید !!
من و جیم اول صبحی کلی خندیدیم .

یابو های دانشکده افسری و لغت نامه دهخدا ...!

دکتر باستانی پاریزی می نویسد :
وقتی میخواستند لغت نامه مرحوم دهخدا را بچاپ برسانند ؛ متحیر بودند که بودجه آن را از کجا تامین کنند .
طرح ها و پیشنهاد ها ؛ مخارج کلی داشت و هیچ وزارتخانه ای قبول نمیکرد .
مرحوم سر لشکر ریاضی  - وزیر فرهنگ وقت - پیشنهاد عجیبی کرد . او گفت : پیشنهاد من این است که فضولات و پهن های زیر پای اسب های دانشکده افسری را بفروشند و از بهای آن لغت نامه دهخدا را چاپ کنند .
همین کار را هم کردند . جلد اول آن در آمد .و کم کم محلی در بودجه مملکت برایش گذاشته شد  و همان است که امروز یک دایره المعارف عظیم فارسی در دست داریم . کتابی که اگر اسب های دانشکده افسری  از " قضای حاجت " خود داری میکردند  چاپ آن به عهده تعویق می افتاد !!!