من دیگر زبان این آدم ها را نمی فهمم

یک روز آفتابی که گذارم به ژنو افتاده بود به خانه سالمندان - محل اقامت محمد علی جمالزاده- به زیارت او رفتم

گفتتد : فایده ای ندارد . او همیشه در خواب است و گاهی چشم میگشاید و عجیب است که وقتی بیدار میشود برهمه حواس خود مسلط است

گفتم : اشکالی ندارد ، میخواهم او را در هر حالتی که هست ببینم

روی تخت دراز کشیده و در خوابی آرام فرو رفته بود

مقابل او نشستم و به این انسان - که بیش از صد سال گفت و نوشت و آرام نداشت - چشم دوختم و به سر نوشت آدمیان که چه آغاز و فرجامی برای شان رقم زده اند

چشم در چشم او داشتم که ناگهان چشم هایش را باز کرد . به من خیره شد با حیرتی آشکار

از ترس اینکه مبادا دوباره چشم بر هم بگذارد هیچ نگفتم و تکان نخوردم

با صدایی بسیار ضعیف گفت : تو محمد نیستی؟

گفتم : چرا آقا جمال

گفت : اینجا چه میکنی؟

گفتم : آمده ام شما را ببینم

گفت : من که دیدن ندارم

گفتم : چرا ، شما را همیشه با شوق و شادی می توان دید

گفت : من چرا نمیمیرم ؟

گفتم : چرا بمیرید آقا جمال ؟ شما هنوز باید برای ما باز هم از سفر به بندر پهلوی و آن ماجراها حرف بزنید

گفت : آخر همه مردند . من دیگر زبان این آدم ها را نمی فهمم و با کسی آشنا نیستم.

وچشم بر هم گذاشت و به خواب رفت

مدتها همانجا نشستم. باور نداشتم که این سعادت غیر مترقبه نصیب من شده است و توانستم شاید تنها کسی باشم که آخرین حرف های او را بشنوم

بگو به خضر که از عمر جاودانه ترا

چه حاصل است بجز مرگ دوستان دیدن ؟

آرامش جاودانی همراه او باد

(محمد عاصمی - مونیخ

آبان ۱۳۷۶)

**

«دکتر محمد عاصمی شاعر و نویسنده ایرانی یکی از عزیز ترین رفیقانم بود که چهل و شش سال مجله خواندنی « کاوه» را در آلمان منتشر میکرد.از او خاطرات شیرینی در جان دارم که تا پایان عمرم همراهم خواهد بود. عاصمی هر جا که میرفت با خود خنده و شادی و خوشدلی همراه می برد .گهگاه که به امریکا میآمد و چند روزی که با هم میگذراندیم کارمان خندیدن بود و شادخواری .

هشتادو چهار سالی زیست اما همواره مردی پنجاه شصت ساله را میمانست . راست و استوار همچون سروی . و خندان همچون آفتاب .

سرانجام سرطان از پایش انداخت.

یادش همیشه در جان من است .»

All reactions:

175Miche Rezai, Mahmood Moosadoost and 173 others