رهاوي کمترين تحريري از يک آرزو اين است آدمي را آب و ناني بايد و آنگاه آوازي در قناري ها نگه کن ، در قفس ، تا نيک دريابي کز چه در آن تنگناشان باز شادي هاي شيرين است. کمترين تصوير از يک زندگاني : آب ، نان ، آواز ، ور فزون تر خواهي از آن ، گاهگه ، پرواز ورفزون تر خواهي از آن شادي ِآغاز ( ور فزون تر ، باز هم خواهي … بگويم ، باز؟) آنچنان بر ما به نان و آب ، اينجا تنگ سالي شد که کسي در فکر آوازي نخواهد بود وقتي آوازي نباشد ، شوق ِ پروازي نخواهد بود. محمد رضا شفیعی کدکنی- مجموعه ي در ستايش کبوترها