سرزمین دزدان

سرزمین دزدان

از ایران برگشته بود . خسته و خواب آلود . رفته بود ایران فک و فامیلش را ببیند .
می پرسد : چند سال است ایران نرفته ای؟
میگویم : تقریبا چهل سال 
میگوید : هیچوقت هوس نکنی ایران بروی ها ! همه شان دزدند ! همه شان کلاهبردارند ! همه بی مروت و قالتاق و دزد و دغل شده اند . صبح که از خواب پامیشوند فکرو ذکرشان این است چطوری سر همسایه و رفیق و برادر و پدر و خواهر و خویش و بیگانه کلاه بگذارند . ملایان چنان بهشتی ساخته اند که در هیچ کجای دنیا نظیرش را نمی توانی پیدا کنی! همه دزد ! همه نابکار ! همه عمله ظلم ! و همه برادرانه کنار هم زندگی میکنند . این کلاه آن را بر میدارد آن کلاه این را ! تماشایی است آقا ! تماشایی!
به حرف هایش گوش میدهم . با دقت هم گوش میدهم . این زنگ فروپاشی اخلاقی یک ملت است . زنگ در غلتیدن ملتی به ژرفای چاه ابتذال .

اما روی دیگر سکه را هم باید دید :
باران می بارد . هوا سر د است . زنی از فروشگاهی بیرون میآید . چترش را باز میکند . سگی در حاشیه دیوار خوابیده است . سگی ولگرد . از همان سگ ها که شهرداری به گلوله شان می بندد یا مسموم شان میکند .
زن لحظه ای درنگ میکند . شال گردنش را باز میکند روی سگ می اندازد تا سردش نشود . و راهش را میکشد می‌رود . منتظر هورا ی کسی هم نمیماند
وقتی این را می بینم از ته دلم خوشحال میشوم . این هم یک روی دیگر سکه جهان ماست .

چرا دست میدهیم

چرا دست میدهیم ؟

سنگ نبشته ها و نقش های برجسته سنگی که از روزگاران باستان بر جای مانده است نشان میدهد که از پنج قرن پیش از میلاد مسیح آدمیان برای نشان دادن دوستی و صلح با هم دست میداده اند
اینکه چرا آدمیان از دست راست خویش برای دست دادن استفاده میکرده اند در واقع یک واکنش دوستانه است برای نشان دادن اینکه غیر مسلح هستند و در آستین خویش خنجری پنهان نکرده اند
در موزه Pergamon برلین سنگی از پانصد سال پیش از میلاد وجود دارد که دو سرباز با هم دست میدهند ولی برخی از پژوهشگران میگویند که دست دادن به نشانه دوستی و صلح از یمن آغاز شده است

پروازگاه من قفس من بود

پروازگاه من قفس من بود

به بازجویم گفتم : من یک روزنامه نگارم . اگر یک کشیده بمن بزنی صدایش تا آنسوی اقیانوس ها می پیچد ها !!
از جایش بلند شد و چنان مشتی به صورتم کوبید که تا چهار روز نمیتوانستم حرف بزنم !
نمیدانم صدایش جایی پیچید یا نه ؟

گفتم اگر پری بگشایم
بر دشت های گمشده پرواز میکنم
پست و فراز را
زبر سایه می زنم
بر اوج کوه
گردش شهباز میکنم
اما چو پر بگشودم
پروازگاه من قفس من بود !

گفتم چو لب بگشایم
دشت و دمن ز گفته پر آواز میکنم
اما چو لب بگشودم
آواز های من نفس من بود ...

بیچاره ناصر الدین شاه

بیچاره ناصر الدین شاه !!

قبله عالم بود . ظل الله بود . سلطان صاحبقران بود . شاهنشاه اسلام پناه هم بود !
نوشته اند هشتاد و پنج تا زن صیغه ای و عقدی داشت. چهل و دو تا شازده هم پس انداخته بود . حالا چطور از پس هشتاد و پنج تا زن صیغه ای و عقدی بر میآمد الله اعلم ! آنوقت ها که ویاگرا و میاگرا هم نبود . بود ؟
دو سه بار به فرنگستان رفته بود . آنطوری که خودش در خاطراتش نوشته در یکی از سفرهایش به اروپا میخواسته است شاهزاده خانم مونته نگرو را تور بزند !یعنی این آقای سلطان السلاطین با داشتن هشتاد و پنج تا زن عقدی و صیغه ای هنوز چشمش دنبال شازده ها و پرنسس ها بود . از خواهر زنش هم نمیگذشت .میخواست خواهر زنش را هم به همسری بگیرد ! که گرفت. ایضا ملیجک را هم دوست میداشت ! گربه ناز پرورده ای هم بنام ببری خان داشت که صدر اعظم و درباریان و اذناب شان باید به او تعظیم می‌کردند !
این قبله عالم که روز دوازدهم اردیبهشت ۱۲۷۵ شمسی ، یعنی ده سال پیش از انقلاب مشروطیت ، به ضرب گلوله میرزا رضا کرمانی از پا در آمد چهارمین شاه از خاندان قاجار است که پنجاه سال سلطنت کرد .
امیر کبیر را کشت . علیمحمد باب را کشت . هزاران تن دیگر را بجرم بابیگری شمع آجین کرد و به دیار عدم فرستاد. اگر سلطان محمود غزنوی انگشت در جهان کرده بود و قرمطی می جست و بر دار میکشید، این پادشاه اسلام پناه نیز از کشتن و دریدن بیگناهان لحظه ای درنگ نمیکرد
با همه اینها ، این آقای ظل الله، نقاش بود . عکاس بود . شاعر هم بود . نخستین پادشاه ایران بود که سفرنامه و دفتر خاطرات نوشت . وقتی از سفر اروپا برگشت از دیدن دستاوردهای صنعتی آن سامان چنان به شوق آمد که میخواست ایران چهار نعل بسوی مدنیت و آبادانی بتازد .
سنگ بنای دارالفنون را گذاشت . اولین چاپخانه را وارد ایران کرد . دانشجو به اروپا فرستاد . استادانی از فرنگستان آورد تا بقول آنروزی ها « علوم مستظرف و فنون مستحدث ‌و صنایع مستغرب » را به فرزندان ایران بیاموزند .
لغو امتیاز رویتر ،تاسیس دارالشورای دولتی ، تشکیل عدلیه اعظم بمنظور کوتاه کردن دست ملایان از دستگاه قضا . تاسیس اولین موزه ملی ، چاپ اسکناس . ایجاد کارخانه های باروت کوبی و بلور سازی و ابریشم تابی و چینی سازی و نساجی و کبریت سازی و تفنگ سازی و قند سازی کهریزک و راه آهن و چراغ گاز و ضرابخانه و پست و تلگراف از جمله اقدامات اوست . اصلاح سیستم قضایی و امور نظامی و ایجاد روزنامه وقایع اتفاقیه و توجه به هنر و فرهنگ هم از جمله مسائلی است که نمیتوان بسادگی از کنار شان گذشت . زمانی که دانشجویان دار الفنون برای نخستین بار نقشه تهران را کشیدند و به ناصر الدین شاه عرضه کردند چنان خوشحال شد که سه هزار تومان به دانشجویان جایزه داد .
با همه این ها ، تاریخ از او به نیکنامی یاد نمیکند .
ناصر الدین شاه پادشاهی بود که قرمساق را قرمصاق می نوشت و با همه زور و زر و قلدری و ید و بیضایش ، از ملایان می ترسید . و همین ملایان بودند که سرانجام او را به کشتن دادند .

زیاده عرضی نیست

زیاده عرضی نیست ....

آقا رضا حروفچین چاپخانه بود . زن و دو تا بچه داشت . حروف چاپی را با چنان سرعت و مهارتی می چید که ما انگشت به دهان میماندیم . روزی شانزده هفده ساعت پای گارسه می ایستاد و حروفچینی میکرد . آخرش هم سل گرفت و جوانمرگ شد .
من عصر های پنجشنبه میرفتم چاپخانه . میرفتم آخرین نسخه های روزنامه را غلط گیری و صفحه بندی کنم . نام روزنامه مان " رویین " بود . چرا رویین ؟ نمیدانستم .
روزهای جمعه در هشت صفحه منتشر میشد . خواننده هم نداشت . سه چهار صفحه اش خبر ها وگزارش های محلی بود مابقی اش آگهی . آگهی حصر وراثت . آگهی ثبت شرکت ها . آگهی تبریک و تشکر . آگهی انتصابات ! آگهی مجلس ترحیم . آگهی نان قرض دادن به مقامات . آگهی پاچه ورمالی های تهوع آور برای از ما بهتران .
من هفته ای صد تومان میگرفتم میرفتم این روزنامه راسر و سامان میدادم .

در همان چاپخانه ، همان عصر پنجشنبه ، یک ورق پاره دیگری هم چاپ میشد . اسمش یادم نمانده است . از همان روزنامه های چهار ورقی بود که سه صفحه اش پر بود از عکس و تفصیلات از ما بهتران . مابقی اش هم آگهی های جان نثاران همایونی !
مدیر روزنامه یک آقای بلند بالای لاغر اندام زبلی بود که همواره پند جناب حافظ را آویزه گوش داشت که :
می خور که هرکه آخر کار جهان بدید
از غم سبک بر آمد و رطل گران گرفت
مست و خراب و مدهوش به چاپخانه میآمد و میبایست سر مقاله روزنامه را در همان حالت مستی و شیدایی بنویسد .
میآمد چاپخانه و میرفت پای گارسه و شروع میکرد به سخنرانی ! و آقا رضای بیچاره تند تند فرمایشات ایشان را حروفچینی میکرد .
یک بار هر چه نشستند پیدایش نشد . روزنامه باید برود زیر چاپ اما هنوز سرمقاله ندارد . آقا رضا دیگر داشت کفرش بالا میآمد که سر و کله جناب مدیر پیدا شد . آمد . اما چه آمدنی . مست و خراب و مدهوش . آمد یکراست رفت پای گارسه حروفچینی . آقا رضا را صدا کرد و گفت : آقا رضا ! حاضری ؟ پس بنویس !
قدری بالا پایین رفت و چیزی یادش نیامد . رو به آقا رضا کرد و گفت : بنویس " چه بنویسم ؟ "
آقا رضای بیچاره " چه بنویسم " را چید
آقای مدیر سه چهار دقیقه ای هی بالا رفت و هی پایین آمد و چیزی به خاطرش نیامد . رو به آقا رضا کرد و گفت : همین تیتر کافی است . ستون سر مقاله را سفید بگذار .
فردایش روزنامه اش بیرون آمد . تیترش اینکه" چه بنویسم ؟ " و ستون سرمقاله خالی و سپید .
آنروز روزنامه را مثل ورق زر می بردند . مردم میگفتند حتما میخواسته است حرف های مهمی بنویسد که سانسورچیان همایونی جلویش را گرفته اند .
بله قربان !! اینطوری ها بود که بعضی ها قهرمان میشدند !
!زیاده عرضی نیست
-------------------
لغت‌نامه دهخدا
گارسه . [ س ِ ] (روسی ، اِ) از لوازم چاپخانه . در تداول مطابع میزی با یکصد و چهارده خانه که حروف سربی در میان آن خانه ها است و حروف چین برای ترتیب کلمات حروف از آن برمیگیرد. محفظه ٔ حروف سربی در مطابع .

طایفه خوشبخت

طایفه خوشبخت

«از سفرنامه حاج سیاح

 یک روز « در شیراز » مرا به باغ میرزا رضا دعوت کردند. و این شخص از نوکران مشیر الملک بوده و در اندک زمان از مال فقرا صاحب تمول زیادی شده 

در آنجا جمعی بودند گفتگو شد که: « کدام کار و صنعت در ایران بیشتر دخل دارد ؟ »
حاجی محمد حسن تاجر گفت : من تجارت دارم وتا چند پشت پدرانم در این کار بوده و زحمت کشیده اند . با همه اینها بقدر یک نایب الحکومه بوشهر ثروت ندارم . در ایران ، حکومت و ریاست است که گنج باد آورده است .هر قدر حکمران شقی تر و بیرحم تر است و مردم را بیشتر قتل و غارت میکند در نزد دولت محترم تر و معتبر تر است .
حاجی میرزا محمود گفت : خیر !از حکومت هم بهتر « ملایی » است .خطر حکومت را ندارد . هر چه میکند منع و مذمت ندارد . معزولی ندارد . از دخل خود به کسی نمیدهد . از همه راحت تر است و بهتر عیش میکند .صدر مجلس را میگیرد . دستش را می بوسند . او همه وقت عزیز و محترم و از هر تکلیف آزاد است . با همه ی اظهار ضعف و فقر ، بهترین اسلحه و مال را داراست . برنده ترین اسلحه یعنی تکفیر در دست اوست . مال تمام نشدنی دارد . اظهار فقر میکند و مال مردم را میگیرد .
آیا در این دنیا از این طایفه خوشبخت تر وجود دارد ؟
همه تصدیق کردند . محمد حسن گفت : این سخن ها محرمانه است . باید حرف حق را در ایران دفن کرد . ما هم باید این کلمات را دراین باغ دفن کنیم ......
شهر شیراز کوچه های تنگ و کثیف دارد و آن شهر که به وجود امثال خواجه حافظ و شیخ سعدی مشهور عالم شده ، شنیدنش از دیدنش بیشتر اهمیت دارد . باز هر چه هست در آنجا آثار کریمخان زند است از قبیل بازار وکیل ، سرای وکیل ، مسجد وکیل .
و اگر آثار او نبود شیراز هیچ نداشت ....

« از کتاب سفرنامه حاج سیاح »
۱۲۹۴ هجری قمری

شوخی با آقای باریتعالی

شوخی با آقای باریتعالی

آقا ! این آقای باریتعالی انگار شوخی سرش نمیشود . بگویی بالا چشمت ابروست چنان می کوبد توی دهانت که از شکر خوردن خودت پشیمان میشوی.
سه چهار روز پیش ما میخواستیم کمی سر بسر رفیقان مان که در بلاد سردسیر هستند بگذاریم و به سبک و سیاق گیله مردانه خودمان کمی بچزانیمشان !
آمدیم سه چهار تا عکس از آسمان آبی ولایت مان گرفتیم و به تماشای عام گذاشتیم و گفتیم به به ! چه آسمانی ! چه آفتاب عالمتابی !
آقا ! هنوز شب نشده بود که دیدیم ابرهای تیره ‌و تاری نعره زنان و غرش کنان و عربده کشان از یمین و از یسار بسوی ولایت ما در تاخت و تازند . نیمه های شب چنان باد و بوران و توفانی راه افتاد که کم مانده بود هم کلاه مان را ببرد هم خانه و زندگی مان را .
فردایش دیدیم آسمان چنان اخمالوست که ممکن است همین حالا دوباره یک باد و باران در بگیرد و زار و زندگی مان را به هم بریزد .
دست مان را بسوی آسمان گرفتیم و گفتیم : آقای باریتعالی ! جناب آقای باریتعالی ! ای آفریدگاری که توانی جهانی به آنی تپانی ته استکانی ! غلط کردیم بابا ! شما مگر شوخی سرتان نمیشود ؟ پارسال هم که از شما دو قطره باران خواسته بودیم تا بلدرچین ها و بوقلمون ها و سهره ها و آهوان وحشی از تشنگی هلاک نشوند حضرتعالی برای مان دود و آتش فرستادی و کم مانده بود ولایت مان دود بشود و برود هوا !حالا هم آقا اصلا شتر دیدی ندیدی ! ما را به خیر تو امید نیست شر مرسان !
یکی دو روزی آسمان بالای سرمان بغض کرده بود و گهگاهی بارانکی میبارید و بادکی میوزید و جناب سرما هم با شمشیری در کف سرگرم هنرنمایی و عرض اندام بود تا اینکه امروز عصر حوالی چها رو نیم ، یکباره بغضش ترکید و چنان توفانی در گرفت که گفتیم حالاست ولایت مان را کن فیکون بکند و یک سیل مهیب راه بیفتد و ما را هم آب ببرد و در عنفوان جوانی جوانمرگ مغروق بشویم ! .
سوار ماشین مان شدیم بلکه خودمان را به خانه مان برسانیم که اگر مردنی هستیم در خانه خودمان ریق رحمت را سر بکشیم . اما مگر میشد رانندگی کرد ؟ چهار قدم جلوتر را نمیشد دید ، جاده ها و خیابانها و بزرگراهها شده بودند عینهو رودخانه ! آنهم چه رودخانه ای ؟ عینهو می سی سی پی!
ترسان و لرزان با سرعت لاک پشتی راندیم و خودمان را رساندیم خانه مان ، اما تا بخانه برسیم جان بسر شدیم !
از آنطرف این گرینگوهای امریکایی هم وقتی باران میبارد و توفان هم در راه است با همان سرعت هفتاد مایل در ساعت رانندگی میکنند و لاجرم قدم به قدم تصادف می بینی و ماشین های درب و داغان شده و آدمهای خونین مالین .
رسیدیم خانه و از اینکه بسلامت رسیده ایم هفتاد رکعت نماز شکر و نماز وحشت و نماز رحمت و نماز زحمت خواندیم و با خودمان عهد کردیم دیگر سر بسر آقای باریتعالی نگذاریم
اصلا آقا ! این یارو شوخی موخی سرش نمیشود . آقای اسدالله لاجوردی را میماند این آقای باریتعالی ! . تکان خوردی میفرستدت بالای دار !

آنکس که خدا را خیلی دوست داشت

آنکس که خدا را خیلی دوست داشت!‏

بچه‌هایِ تویِ خونه , امروز تولّد عمو اسدالله لاجوردی هم هست!🎂🎂🎂🎁🎀
‏کسی که خیلی مهربون بود🤗🤗 و خدا رو خیلی دوست داشت 🕋📿و برای اینکه بچه ها رو خوشحال کنه اونا رو با طناب میکشید بالا🎉🎊🎏

«از توییت یک دختر جوان ایرانی »

روز نوشت های بابا بزرگ (۴)

روز نوشت های بابا بزرگ (۴

Could be worse!

پیر مرد بلند قامتی است . از آن امریکایی های ناب . هفته ای یکی دو بار سراغم میآید . گاهی همسرش را هم میآورد . زنی بیمار . گرفتار سرطان. زن موهایش ریخته است . یک روسری آبی رنگ به سرش بسته است . رنج حاصل از بیماری را در سیمایش میتوان دید 
مرد از ماشین پیاده میشود . سیگاری میگیراند و دار و درخت ها را تماشا میکند.
زن همچنان در ماشین نشسته است .
مرد بوی سیگار میدهد . کم گوست .لبخندی اما بر لب دارد .
میگویم : حال تان چطور است ؟
با همان لبخند همیشگی اش میگوید :
Could be worse
همیشه همین را می‌گوید :
Could be worse
معنایش این است که : می توانست بد تر از این باشد
یاد رفیقم می افتم . سرطان همه جای بدنش را گرفته بود . نای نفس کشیدن نداشت . میرفتم دیدنش . برایش گل و کتاب می بردم . می پرسیدم : چطوری رفیق جان ؟
میگفت : راضی ام به رضای خدا !
رفیقم عمرش چندان نپایید . لابد خدایش راضی نبود بیشتر بماند و بیشتر درد بکشد !
مرگ اینجا خمیازه میکشد . اطوارش آشناست .بقول حافظ:
آه از این جور و تطاول که در این دامگه است

روز نوشت های بابا بزرگ

روز نوشت های بابا بزرگ(۳)
شنبه پنجم ژانویه ۲۰۱۹

باران میبارد . نم نمک . قرار است باد و توفان از راه برسد. هوا سرد است . چهل و یک درجه فارنهایت .
صبح اول وقت آمده ام سر کار . یکی دو تا از همکارانم در مرخصی هستند . مرخصی که نه ، رفته اند مردگان شان را خاک کنند . باید ده دوازده ساعت اینجا باشم .
دیشب یک خانم سیاه پوستی آمده بود اینجا . میگفت : دارم برای جان بدر بردگان آتش سوزی ماه گذشته پول جمع میکنم . چند ده دلاری از ما گرفت و خواست بیرون برود . همین موقع یک آقای بلند بالای سیاه پوستی وارد فروشگاه شد .سلامی و علیکی و حال و احوالی . زن سیاه پوست خودش را معرفی کرد و گفت : من فلانی هستم ، هفتاد و یک ساله ام . دنبال شوهر میگردم !
I am looking for a husband!

اگر یکی را پیدا کردی که دنبال یک زن خوب میگردد خبرم کن !
شماره تلفن هایی رد و بدل میشود و من میمانم حیران که یک زن هفتاد و یکساله شوهر میخواهد چیکار ؟مادران ما هنوز به چهل سالگی نرسیده پیر میشدند . لباس های رنگی نمی پوشیدند . سعدی هم زیر گوش شان زمزمه میکرد که :
چو ایام عمر از چهل بر گذشت
مزن دست و پا آبت از سر گذشت !
باران یکریز میبارد . از پشت قاب خیس پنجره ها به بیرون نگاه میکنم .مه رقیقی همه جا را فرا گرفته است . از آن روزهاست که میشد نشست و غزلی تازه گفت :
شنبه روز بدی بود
روز بی حوصلگی
وقت خوبی که میشد
غزلی تازه بگی ...