برای چه می جنگید ؟

برای چه می جنگید دختران و پسران سرزمین من ؟

برای چه می رزمید ای مادران سوکوار ؟

اینجا ؛در این جغرافیای دور؛

اینجا ، در این سر زمین امن و امان

اینجا در این سرزمین خواب و خمیازه

ما نیز می جنگیم !

وخنجر بر گلوگاه برادران و خواهران خود میگذاریم

می جنگیم برای پرچم

می جنگیم برای شازده

می جنگیم برای ترامپ

می جنگیم برای مریم تابان

می جنگیم برای کورش و کمبوجیه و هوخشتره!

می جنگیم برای خشایارشا

می جنگیم برای فتح الله و نصرالله و قاسم و عین الله

می جنگیم برای قسطنطنیه

می جنگیم برای مارکس و لنین و استالین و فیدل کاسترو

می جنگیم برای چه گوارا

می جنگیم برای رجب اردوغان

برای اوف ها و تف ها

برای چکمه و پوتین

از ما بیاموزید جنگیدن را

از ما بیاموزید حقارت و ذلت و زبونی را

خاک بر سری را نیز …

نقاشی: هوشنگ پزشک نیا

See insights and ads

Boost post

All reactions:

39Nasser Darabi, Farhad Ghasemzadeh and 37 others

با توام ایرانه خانم زیبا

هوای دلنشین پاییزی را بهانه کردم رفتم قدمی در تنها خیابان شهرمان زدم.

خیابانی است بطول کمتر از یک مایل با رستوران ها و بارها و عتیقه فروشی ها و گالری ها و بوتیک ها و تک و‌توکی هم کتابفروشی .

پریروزها جشنی بپا کرده بودند . بهانه شان جشن ماه اکتبر ،چند هزار نفر آمده بودند ؛زن و مرد و پیر و جوان.

وسط خیابان - اینجا و آنجا - میزی و چادری و بساط خوشباشی مهیا ؛ هر چند قدم به چند قدم دم و دستگاه باده نوشی و نوشخواری.

هر کس را که میدیدی لیوانی بدست داشت و از بشکه های آبجو ، لیوانی میگرفت و می نوشید .

رفتم میان آدم‌ها ،همه شاد و خندان و مست . و من شعر حافظ میخواندم که :

می خور که هر که آخر کار جهان بدید

از غم سبک بر آمد و رطل گران گرفت.

قدمی زدم و تماشایی. تماشای بناهایی که

صد و چند سالی از عمرشان میگذرد ؛ همه سرپا و سرفراز ، ساخته شده از آجر ؛ و تاریخ بنا بر پیشانی شان .

و من با خود می اندیشیدم اگر این ملت ؛ تخت جمشیدی و مشهد مرغابی و نقش رستمی و بیستونی وچهار باغی و پل خواجویی و مسجد شیخ لطف اللهی میداشتند با آن چه میکردند ؟

یکوقت دیدم با ایرانه خانم زیبا درد دل میکنم و با خود زمزمه میکنم که:

دق که ندانی که چیست گرفتم

دق که ندانی تو خانم زیبا

حال تمامم از آن تو بادا

گرچه ندارم خانه در اینجا ، خانه در آنجا

سر که ندارم که طشت بیاری که سر دهمت سر

با توام ایرانه خانم زیبا

کاکل از آن سوی قاره ها بپرانی ، یا نپرانی

با تو خدایی برهنه ام آنجا

بی تو گدایم ، ببین گدای کوچه دنیا

با توام ایرانه خانم زیبا

______

شعر از: رضا براهنی

See insights and ads

Boost post

All reactions:

16Farhad Ghasemzadeh, Foroz Nader and 14 others

مرگ بر ساعت

پرچم فلسطین به دست گرفته اند و نعره میزنند

سی چهل نفری میشوند ؛زن و مرد .

مردها ریشو و پلشت.

زن ها پیچیده در چادر سیاه ؛ همچون کلاغانی .

خیابان را قرق کرده اند ؛ کس را یارای اعتراض نیست.

نعره میکشند و بالا ‌پایین میروند . نگاه شان میکنم ؛ دلم برای شان میسوزد .

پرچم را به اینسو آنسو میکشانند و نعره میزنند:

مرگ بر اسراییل مجازی!

حیران میمانم که : خدایا ! این دیگر چیست؟ این بیچارگان آیا میدانند برای چه نعره میکشند ؟

در عالم خیال به دالان تاریخ گذر میکنم ، در هزار توی تاریخ پرسه میزنم :

به زمانی بر میگردم که ساعد مراغه ای نخست وزیر ایران است.

حزب توده در مخالفت با سیاست های دولت ساعد راه پیمایی اعتراضی در پایتخت براه انداخته است .

هزاران نفر از کوران و کچلان را به میدان کشیده است . صدها و هزاران پرچم سرخ ‌‌و سپید در اهتزاز است.

مردمان، کف کرده بر دهان؛ نعره میکشند ؛ نعره میکشند و شعاری را که از بلندگو میشنوند تکرار میکنند . بجای مرگ بر ساعد، نعره کنان فریاد میزنند :

مرگ بر ساعت !

با خودم‌میگویم‌: خدایا ! خداوندگارا ! آیا روزی روزگاری این مردم ؛ پوستین جهالت از تن بدر خواهند کرد ؟

طعنه بر ما مزن ای دوست که خود معترفیم

دف زنان بر سر بازار به «نادانی » خویش

برف میبارد

از سفر نوادا که بر میگشتیم از بزرگراه شماره پنجاه آمدیم . رسیدیم دریاچه تاهو(Tahoe).

بگمانم زیبا ترین دریاچه عالم است . وقتی به دریاچه نگاه میکنی آبش نیلگون است و ساحلش سراسر پوشیده از درختان کاج .

رسیدیم تاهو ، کوهها از برف سپید پوش بودند . وقتی به ارتفاعات سییرا رسیدیم برف میبارید . آهسته و آرام راندیم .

به شهرمان که رسیدیم آسمان صاف و آبی بود و از برف نشانی نبود.

بارش برف زود رس نشانه آن است که سال نیکی در پیش خواهد بود . سالی پر باران ،و پر برف.

و خوشا دشت ها و جنگل ها و کوهپایه ها و جلگه ها که سبز سبز خواهند بود

See insights and ads

Boost post

All reactions:

10Mina Siegel, Hanri Nahreini and 8 others