ما نیز مردمی بودیم

قاضی دادگاه تکه کاغذی به دستم میدهد و میگوید : برو!

روی تکه کاغذ شماره ای نوشته شده است.

با ترس و‌لرز می پرسم : بروم ؟ کجا بروم ؟ زندان؟

میگوید : نه ! برو شیراز ، دو هفته صبر کن ، بعدش برو شهربانی ، این شماره را بده ، پاسپورتت را بگیر !

شتابان از دادگاه انقلاب تهران بیرون میآیم، به زنم زنگ میزنم میگویم ؛ رفتنی شدیم ! خرت و ‌‌پرت های خانه را بگذار برای فروش.

سوار هواپیما میشوم بر میگردم شیراز .

در شیراز آپارتمانی داریم ، روی تکه مقوایی می نویسم : این آپارتمان بفروش میرسد .

نیم ساعت نمیگذرد دو نفر به سراغ مان میآیند . نگاهی به اینجا و آنجای آپارتمان می اندازند میگویند : چند ؟

میگویم :ما از قیمت خانه خبر نداریم

میگوید ؛ ششصد هزار تومان !

بی هیچ چک و چانه ای میگویم : قبول !( اگر پانصد هزار تومان هم میگفت قبول میکردیم )

میروند . یکساعت بعد با یک چمدان پول بر میگردند. چمدان را به ما میدهند میگویند . ششصد هزار تومان است . آنروزها هر دلار شصت تومان بود ( شصت تا یک تومانی)

چمدان را باز نمیکنم . ده بیست صفحه کاغذ میآورد امضا میکنیم. یک‌ماه بما فرصت میدهد خانه را تحویل بدهیم .

چمدان را بر میدارم میروم خانه خانم قاضی نوری. خانم قاضی نوری همسایه ماست، بمن گفته بود هر وقت دلار خواستی خبرم کن .

خانم قاضی نوری تکه کاغذی دستم میدهد میگوید : برو‌بازار وکیل مغازه حسین آقا را پیدا کن ، بگو خانم قاضی نوری مرا فرستاده است.

مغازه حسین آقا را پیدا میکنم. خرازی فروشی است ، چمدان را بدستش میدهم میگویم : ده هزار دلار لازم دارم

حسین آقا چمدان را از دستم میگیرد. بازش نمی کند ، می اندازد پای پاچال .می پرسد : چقدر است؟

میگویم : ششصد هزار تومان .

میگوید : پول ها را کجا میفرستی؟

میگویم امریکا.

شماره حساب بانکی خواهر زنم در امریکا را میگیرد و میگوید : بسلامت .

میآیم خانه . دو‌روز بعد خواهر زنم از امریکا زنگ میزند میگوید : پول تان رسید !

این ماجرا زمانی اتفاق افتاد که دو سال ازانقلاب گذشته بود . هنوز مردم راه و رسم حقه بازی و کلاهبرداری را یاد نگرفته بودند، هنوز حرف آدمیزاد ارزش داشت .

هنوز امت اسلام نشده بودیم !

نقاشی از : هوشنگ پزشک نیا

All reactions:

6363

کودکی که دریا ندیده بود

ما را برده بودند گردش علمی . اولین بار بود گردش علمی میرفتیم ؛ کلاس چهارم دبستان بودم ، دبستان احمد قوام لاهیجان . 

برای نخستین بار بود که گردش علمی به گوشم خورده بود بود .

مدرسه مان قبلا پرورشگاه بود ؛ پرورشگاه کودکان یتیم .

بعد ها دبستانش کرده بودند با چهار پنج تا کلاس . با کف تخته ای خاک آلود .

نیمکت بقدر کافی نداشتیم . تنبل ها روی زمین می نشستند ، روی همان تخته های خاک آلود . 

من شاگرد اول بودم ، ریزه میزه و مردنی ، روی نیمکت جلویی می نشستم .

اتوبوسی آمد و ما را سوار کرد و راه افتاد . 

سی چهل تایی میشدیم .  مادرم سه چهار تا کوکو سبزی درست کرده بود گذاشته بود توی یک قابلمه کوچک ، با کمی برنج ؛ برنج چمپا ، و  یکی دو تا تخم مرغ آب پز .

ناهارم روبراه شده بود .

رفتیم رامسر . در رامسر دو سه چیز برای مان هیجان انگیز بود : اولیش درختان نارنج کنار خیابان ؛ دومیش ساختمان بلند سپیدی که در دامنه کوه مثل نگینی میدرخشید . میگفتند کاخ شاه است ؛ بعد ها دانستیم هتل رامسر است . سومیش دریا .

و من تا آنروز  هنوز دریا را ندیده بودم .

ما را بردند سادات محله . سادات محله بوی تخم مرغ گندیده میداد ، دماغ مان را گرفتیم پیف پیف کنان از اتوبوس پیاده شدیم . 

آنجا از دل زمین آب گرم می جوشید ؛ می جوشید و بخار میداد . 

حوضکی و استخرکی ساخته بودند که مردمان لخت میشدند میرفتند کناره سنگی حوض می نشستند .

ما تن به آب نزدیم ، می ترسیدیم . می ترسیدیم بسوزیم .

سالها بعد یکبار دیگر به سادات محله رفتیم .حالا دوازده سیزده ساله بودم . این بار پدر مان ریسه مان کرده بود و برده بود آبگرم .

میگفت آبگرم معدنی رامسر بهترین دارو برای درمان روماتیسم است .

ما که روماتیسم نداشتیم ؛ اما رفتیم ؛ شاید هم به اجبار . همان بوی گندیده تخم مرغ و همان حوضک و استخرک .

وقتی خواستیم به خانه برگردیم مینی بوسی آمد خلایق را سوار کرد . دیگر جا نداشت مرا سوار کند .

آقای راننده دستم را گرفت و گفت :‌بیا اینجا کنارم بایست .  کنارش ایستادم ؛ سمت چپ آقای راننده ؛ سر پا .

همه چیز بوی گازوییل میداد . از توی آیینه مسافران را میدیدم .

چشمم به دخترکی همسن و سال خودم افتاد .

نگاهش کردم ، نگاهم کرد . نگاهش کردم ؛ خجولانه نگاهم کرد .

و من همانجا عاشقش شدم .

نزدیکی های رودسر مینی بوس ایستاد ، دخترک و مادرش پیاده شدند .

دخترک رفت . دلم را هم با خودش برد . 

و من همچنان عاشق ماندم .

و هرگز دیگر آن دخترک را ندیدم . 



All reactions:

123123

مردی با پای برهنه

ابونصر بشر حافی مروزی قدس الله روحی العزیز ، هرگز پای افزار و کفش در پای نکرده است.

میگفت : زمین بساط حق سبحانه و تعالی است ، و من روا ندارم که بر بساط خدای تعالی با کفش و پای افزار روم .

و همه عمر پای برهنه رفته است و بدین سبب او را حافی لقب دادند …

«اسرار التوحید »

All reactions:

5858