پیر شدیم آقا

دخترم دیروز میگفت: بابا جونی ! پنجشنبه شب بیا خانه ما ، بیا با هم شام بخوریم ، خودم آشپزی میکنم ، چه غذایی دوست داری برایت بپزم ؟

میگویم : مگر تو آشپزی می دانی؟

می‌گوید : چرا نمیدانم ؟ خوب هم میدانم ! از مامانم بهتر آشپزی میکنم !

میخندم و میگویم : پس خدا به دادمان برسد !

می پرسد : خب ، حالا چه غذایی دوست داری برایت بپزم ؟

میگویم : هر چه باشد ، من که آدم شکمویی نیستم ! هستم ؟

خنده بلندی میکند و می‌گوید ؛ ای هوگه باز ( ای حقه باز ) میدانم نیویورک استیک دوست داری ، برایت نیویورک استیک درست میکنم با سالاد .

امروز صبح خانم جان می‌گوید : میخواهم بروم خرید ، آن قورباغه را نبری ها ! ( به ماشین شورلت میگوییم قورباغه )

میگویم : آی بچشم

می‌رود دو سه ساعت دیگر با یک عالمه کیسه پلاستیکی بر میگردد. من سرم توی کامپیوترم است و نمیدانم چه خریده است .

سه چهار دقیقه بعد دو تا پیراهن و یک بلوز سرمه ای میگذارد روی میزم و می‌گوید : ببین دوست شان داری ؟ تولدت مبارک!

تازه یادم میآید یکسال پیر تر شده ام . تازه یادم میآید که در این کویر هراس چه راههای صعب و پر پیچ و خمی را پشت سر گذاشته و به پیری رسیده ام .

در این سال هایی که چه تلخ و چه

شیرین گذشت بقول آن سخنسرای غزلگوی منزوی :

خیال خام پلنگ من بسوی ماه جهیدن بود

و ماه را ز بلندایش بروی خاک کشیدن بود .

خوشحال و شادمانم در عمری که گذشت هرگز بقول نیما« تیغ راهزنان تیز نکرده » و سخن پیر توس همواره یارم بود که :

به بازیگری ماند این چرخ مست

که بازی بر آرد به هفتاد دست

زمانی به باد و زمانی به میغ

زمانی به خنجر، زمانی به تیغ

زمانی دهد تخت و گنج و کلاه

زمانی غم و خواری و بند و چاه

پیر شده ام و فرصت چندانی هم تا آن روز فرجامین نمانده است اما همواره با آن پیر از پا فتاده دردمند همراه و همسخن بوده ام که :

ای کاش می توانستیم

از آفتاب یاد بگیریم

که بی دریغ باشیم

در دردها و شادمانی های مان

و کارد های مان را

جز از برای قسمت کردن نان

بیرون نیاوریم .

عمری سخت فرساینده را از راهکوره های تردید گذرانده ام و اینک با حافظ شیراز همسخن و همراهم که :

نقد بازار جهان بنگر و آزار جهان

گر شما را نه بس این سود و زیان ، ما را بس

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم ؟

دولت صحبت آن مونس جان ما را بس

روزگار بر شما خوش و خجسته باد

See insights and ads

Boost post

All reactions:

147Parviz Sadrian, Asadollah Amraee and 145 others

قبر میفروشیم

قبر میفروشیم

در بیست سی سال اخیر ؛ اولیای محترم حضرت عبدالعظیم قبر بدیع الزمان فروزانفر بزرگ ترین استاد در تاریخ دانشگاه تهران و یکی از نوادر فرهنگ ایران زمین را به مبلغ یک میلیون تومان ( در آن زمان قیمت یک اتومبیل پیکان دست سوم بود ) به یک حاجی بازاری فروختند .

هیچکس این حرف را باور نمیکند . من خود نیز باور نمیکردم تا ندیدم .

قصه از این قرار بود که روزی خانمی به منزل ما زنگ زدند و گفتند : " من الان در روز نامه اطلاعات مشغول خواندن مقاله شما در باره استاد بدیع الزمان فروزانفر هستم "

به ایشان عرض کردم من در هیچ روزنامه ای مقاله نمی نویسم از جمله " اطلاعات " حتما از کتابی نقل شده است .

ایشان آنگاه خودشان را معرفی کردند . خانم دکتر گل گلاب ؛ استاد دانشگاه تهران - بنظرم دانشکده علوم - .

پس از این معرفی دانستم که ایشان دختر مرحوم حسین گل گلاب استاد بر جسته دانشگاه تهران هستند که عمه ایشان همسر استاد فروزانفر بود .

آنگاه با لحن سوکواری خطاب به من گفتند : آیا شما میدانید که قبر استاد فروزانفر را اولیای حضرت عبدالعظیم به یک نفر تاجر به مبلغ یک میلیون تومان فروخته اند ؟

من در آن لحظه به دست و پای بمردم . ولی باور نکردم تا خودم رفتم و به چشم خویشتن دیدم .

در کجای دنیا چنین واقعه ای امکان پذیر است ؟

از چنین ملتی چگونه باید توقع حافظه تاریخی داشت ....؟

" از یاد داشت های استاد دکتر شفیعی کدکنی "

See insights and ads

Boost post

All reactions:

124Parviz Sadrian, John Mahmoudi and 122 others