خدای مادرم

مادرم نماز نمی‌خواند. روزه هم نمی‌گرفت ، به زیارت و دخیل بستن هم اعتقادی نداشت .

مادرم از هیچ دانشگاهی فارغ‌التحصیل نشده بود. یکی دو صفحه قرآن را از حفظ داشت که آن را در زمان کودکی در کله‌اش فرو کرده بودند.

اما خدای مادرم خدای دیگری بود : خدای مادرم قاصم‌الجبارین نبود ، مکار نبود .

خدای مادرم حبیب بود و محبوب بود.

محمود بود و مونس بود.

رحیم بود و رحمان بود.

رزاق بود و ستارالعیوب بود.

ارحم الراحمین بود و عادل بود.

طبیب بود و برآورنده حاجات بود.

خدای مادرم چقدر شبیه مادرم بود ، انگار خودِ خودِ مادرم بود.

چه کسی خدای مادرم را از ما گرفته است؟

چه کسی از قاسم‌النعمات مادرم قاصم‌الجبارین ساخته است؟

آه... چه می‌گویم؟

به قول شمس: هرچه می‌بینم جز عجز خود نمی‌بینم.

رفته بودیم‌دیدن پدر و مادرم . داشتیم میرفتیم آرژانتین.

مادر از پس بیماری های جور واجور دیگر توان ایستادن نداشت . می نشست آشپزی میکرد . یک چراغ سه فتیله جلویش گذاشته بود رویش قابلمه میگذاشت غذا می پخت.

بچه هایش کجا بودند ؟ یکی اش اینسوی دنیا بود . یکی اش آنسوی دنیا بود ، یکی اش از مردگان زنده بود . من هم از شیراز آمده بودم بروم آرژانتین .

اکنون پس از گذر ۴۵ سال از خود می پرسم آنها چگونه اینهمه تنهایی را تاب آوردند ؟

ما هم عجب فرزندان ستمکاری بودیم ها !

See insights and ads

Boost post

All reactions:

174Farhad Ghasemzadeh, Zari Zoufonoun and 172 others

آخر عقلت کجا بود ؟

میگویم : آخر دختر جان ‌! عقلت کجا بود ؟ هیچ آدم عاقلی همسر یک نویسنده و شاعر و اهل هنر میشود ؟ مگر نمیدانستی این جماعت آدم های شیشه ای هستند ؟ مگر نمیدانستی با یک تلنگر می شکنند پخش وپلا میشوند ؟ مگر نمیدانستی همواره نان سواره است اینها پیاده ؟

میگوید : نه ! چه میدانستم ؟! بچه بودم ! عقل درست حسابی نداشتم ! ولی خب عاشقش شدم دیگه ! مگر نشنیدی همشهری مان شیخ سعدی میفرماید :

آنجا که عشق پای نهد جای عقل نیست ؟

*********

تازه انقلاب شده بود ، من از فرنگستان برگشته بودم ایران . مرا فرستاده بودند شیراز ، خیال میکردم می توانم خدمتی برای میهنم و مردمان سرزمینم انجام بدهم . دیری نگذشت سرم به سنگ خورد . خواستم همه چیز را رها کنم برگردم اروپا، اما همه درها برویم بسته شده بود

یکسو شعار میدادند حزب فقط حزب الله یکسو نعره میکشیدند یا روسری یا تو سری!

ماندگار شدم . یالغوز و تنها . ( مگر در شیراز میگذارند آدم یالغوز و مجرد بماند ؟)

ماندم و زن گرفتم.

تو این فاصله ای که شیراز بودم زبان شیرازی هم یاد گرفتم وگهگاه برای نسرین شعرهای شیرازی میخواندم تا بالاخره خام اش کردم !

گفتمش راسش بُوگو دوسم می داری؟

میگه وُی نه.

گفتمش اگر باخوام پا پیش می ذاری؟

میگه وُی نه

گفتمش قول و قرار به کس نداری؟

میگه وُی نه

گفتمش نه پس بیام به خواسگاری؟

میگه وُی ها!!

حالاچهل و چهار سال گذشته است ، چهل و چهار سال است زیر یک سقف زندگی میکنیم. چهل و چهار سال است راهها و جاده های پر سنگلاخ را با هم می پیماییم . گاهی خسته میشویم ، گاهی به جان میآییم ، گاهی دعوا هم میکنیم .

دقیقا چهل و چهار سال هم هست که مسافر کشورها و قاره ها هستیم :

از شیراز به بوئنوس آیرس، از بوئنوس آیرس به سانفرانسیسکو و از سانفرانسیسکو به روستا شهری که آهودارد ، هزار هزار بلدرچین دارد، بوقلمون دارد ، خرس هم دارد .

گهگاه از خودم می پرسم : عجب گرانجان زنی است این نسرین خانم که توانسته است چهل ‌و چهار سال یک آدم شکننده نق نقوی زود رنج کله خراب گران گوش من مره قوربان آنارشیست اصغر ترقه بی حوصله را اینهمه سال تحمل کند و هنوز هم عاشقش باشد !

والله خدا هم از کار زن ها سر در نمیآورد به حضرت اباس!

+6

See insights and ads

Boost post

All reactions:

97Siavash Roshandel, Farhad Ghasemzadeh and 95 others