زن در حصار باور های اسلامی
در گفتگو با شبکه جهانی تلویزیون پارس
یاد داشت های حسن رجب نژاد - کالیفرنیا
۱۹ شهریور ۱۴۰۰
یه کتی
در زمان قدیم در محله های تهران اراذل و اوباشی بودند که به آنها « یه کتی» میگفتند .
اینها جاهل ها و یکه بزن هایی بودند که برای عرض اندام و خودنمایی وقتی میخواستند راه بروند یکطرف شانه شان را جلو میدادند و تا حد امکان گردن شان را می افراشتند و کت یا قبای شان را به دوش می انداختند و هیچوقت هم دست شان را توی آستین کت شان نمیکردند.
وقتیکه رضا شاه به سلطنت رسید یکی از اقداماتش سرکوبی همین لاش و لوش ها بود .
در آن زمان یکی از ماموریت های نایب حسین خان رییس کمیسری نرم کردن گردن همین گردنکشان بود .
نایب حسین خان معمولا با دو سه تا آژان در محله ها و کوچه ها راه می افتاد و آنقدر با باتوم به سر وکله جاهل ها میکوبید تا مجبور میشدند گردن شان را به حالت طبیعی در آورده سینه ها را تو ببرند و دست در آستین قبای خود کنند
یکی از شیرینکاری های نایب حسین خان هم این بود که معمولا آستین کت این اوباش را می برید و میگفت : شما که به اینها احتیاجی نداری !
منبع: تاریخ اجتماعی تهران در قرن سیزدهم - جعفر شهری - جلد اول
۱۸ شهریور ۱۴۰۰
درد عشق
گفتم نهایتی بود این درد عشق را
هر بامداد میکند از نو بدایتی
معروف شد حکایتم اندر جهان و نیست
با تو مجال آنکه بگویم حکایتی
زانگه که عشق دست تطاول دراز کرد
معلوم شد که عقل ندارد کفایتی
چندان که بی تو غایت امکان صبر بود
کردیم و عشق را نه پدید است غایتی
فرمان عشق و عقل به یک جای نشنوند
غوغا بود دو پادشه اندر ولایتی
« آقامون سعدی»
دوای درد سر
.... شخصی به حضرت صادق (ع)عرض کرد : مدتی است مبتلا به تب هستم .
حضرت صادق فرمود : بند گریبان باز کن . سر در گریبان کرده و پس از گفتن اذان و اقامه هفت مرتبه سوره حمد را بخوان و بدم ؛ شفا می یابی !
همین کار را کرد و شفا یافت . ( نقل از کتاب : لئالی الاخبار . صفحه 351)
.... وقتی مامون برای روم حرکت کرد ؛ سر درد عجیبی گرفت .طبیب هایی که همراهش بودند معالجات شان موثر واقع نشد . نزد قیصر روم فرستاد که آیا علاجی نزد شما یافت می شود ؟؟
قیصر کلاهی برایش فرستاد
مامون ترسید شاید سمی مخصوص داخل کلاه کرده باشند که با تماس با پوست سر ؛ او را بکشد . کلاه را بر سر آورنده اش گذاشت . دید طوری نشد . بعد برای امتحان بر سر یکنفر که مبتلا به سر درد بود گذاشت . فورا سر دردش خوب شد . پس از آنکه مطمئن گردید بر سر خودش گذاشت . فورا سر دردش بر طرف گردید !!حیران شد که درون کلاه چه هست که این خاصیت را دارد . امر کرد آنرا شکافتند . در وسطش رقعه ای یافتند که بر آن نوشته بود : " بسم الله الرحمن الرحیم . و کم نعمه لله فی کل عرق ساکن حمعسق لا یصدعون عنها و لا ینزفون و بکلام الرحمن یخمد النیران و لا حول ولا قوه الا بالله العلی العظیم .." آنگاه دانست اثر از بسم الله است ...
نقل از کتاب : سرای دیگر - عبدالحسین دستغیب - صفحه 241 )
- اونجای پدر آدم دروغگو !!
۱۵ شهریور ۱۴۰۰
کنسرت از ما بهتران
میگوید : دو هزار دلار داده است رفته است کنسرت گوگوش!
آن یکی میگوید پانصد دلار اضافه داده است تا با گوگوش عکس بگیرد .
و آن دیگری میگوید : در کنسرت هوتن شش هزار نفر آمده بودند.
من نه هوتن را می شناسم و نه در تمامی عمرم به گوگوش گوش داده ام. اما به یاد ملینا مرکوری و میکیس تئودوراکیس می افتم.
در هنگامه فرمانروایی سرهنگان کودتاچی در یونان ، ملینا مرکوری با ترانه ها و آهنگ هایش رنج‌ها و دردها و اندوه مردم یونان را در سراسر جهان فریاد زد و وجدان های بیدار جهانیان را علیه حکومت سرهنگان بر انگیخت .
آنها ملینا مرکوری داشتند ما گوگوش و هوتن و شماعی زاده و اندی و معین و انواع و اقسام انکر الاصوات های دیگر که هنری جز انباشتن جیب شان ندارند .
رفیقم میگفت : به پدرم زنگ زده بودم حال و احوالش را بپرسم . همینکه گوشی را برداشت شروع کرد به بد و بیراه گفتن به هر چه آخوند و ملا و آیت الله و حجت الاسلام و دین سراسر پلیدی شان .
وقتی میخواست خداحافظی کند در آمد که : پسرجان ! اگر چه این جانوران وطن مان را به خاک و خون کشیده اند و همه چیز را نابود کرده اند اما یک کار مثبت هم انجام داده اند و آن این است که دیگر صدای شماعی زاده از رادیو پخش نمی شود !
عریضه برای قبله عالم
یکی آمده بود سراغ مان که: آقای گیله مرد ! حیف نیست شما با اینهمه کمالات و جمالات! نمیآیی عضو تشکیلات ما بشوی؟ در این برهه حساس ! تشکیلات مان به آدم های با کمالاتی مثل حضرتعالی نیاز دارد !
گفتیم: کدام تشکیلات ؟
فرمودند : همین تشکیلات مان دیگر . بیایید بشوید رییس کمیسیون فرهنگی مان !
گفتیم: بیاییم بشویم رییس کمیسیون فرهنگی تان که چطور بشود ؟ چه کاری از ما ساخته است؟ باید چیکار کنیم؟
فرمودند : هیچی ! فقط بیاییدبه این و آن فحش بدهید ! پاچه این و آن را بگیرید !
یاد یک ماجرایی افتادم . در زمان شاه شهید، حاکم فارس عریضه ای داشت که میبایست بیست و چهار ساعته بدست قبله عالم در پایتخت میرسید .
جارچی ها در گوشه و کنار شهر جار کشیدند کسی که بتواند از عهده چنین کاری بر آید انعام کلانی دریافت خواهد کرد .داوطلبان به دار الحکومه هجوم آوردند . در این میان پیر مردی با الاغی پیر و لنگان از راه رسید . صف جمعیت را شکافت . سراسیمه به حضور حاکم بار یافت و نفس نفس زنان گفت : قربان ! من آمده ام به عرض مبارک تان برسانم که چنین کاری از من و الاغم ساخته نیست ! لطفا روی ما حساب نکنید
حالا حکایت ماست!
(طرح از: بیژن اسدی پور)
۱۳ شهریور ۱۴۰۰
خوشگل ها
رفته بودم دور و بر خانه ام قدم بزنم . این خوشگل‌ها را دیدم که با حیرت و کنجکاوی نگاهم می‌کردند . کمی ناز و نوازش‌شان کردم . مادرشان گریخت و این دو تا خوشگلا بمن نزدیک شدند .البته نه چندان نزدیک . چند قدمی با من فاصله داشتند.
من عاشق و واله آهوان هستم . اگر چه هر شب میآیند گل های حیاط خانه ام را می خورند اما هیچ حیوانی را به اندازه آهو دوست ندارم.
متاسفانه در آتش سوزی هولناکی که اینجادر جریان است و تاکنون بیش از یک میلیون هکتار از جنگل های زیبای این منطقه را به کام خود کشیده آهوان و گوزن ها و خرس ها و بوقلمون ها و بلدرچین ها و خزندگان و پرندگان بسیاری قربانی شده اند و راه نجات شان هم بسبب گستردگی سطح آتش سوزی که به شصت مایل می‌رسد بسته است .
کاشکی می توانستم بیاری آهوان بشتابم
۱۱ شهریور ۱۴۰۰
آی عشق
عشق در آمد از درم
دست نهاد بر سرم
دید مرا که بی توام
گفت مرا که وای تو
دیدم صعب منزلی
درهم و سخت مشکلی
رفتم و مانده ام دلی
کشته به دست و پای تو
« مولانا»
بمان پسر جان
پدر میگفت : کجا میروی پسرجان ؟همینجا بمان . به این باغ ها و دار و درخت ها برس. میخواهی بروی آنسوی دریاها که چه؟که چه بشود ؟ این خانه درندشت را می بینی؟ این باغات چای و نارنجستان ها را می بینی؟ چطور دلت میآید اینها را بگذاری و بگذری؟
مادر آمده بود فرودگاه . با خودش یک چمدان نان و مربا و کلوچه آورده بود . یک چمدان کامل .
میگفت : تا برسید امریکا گرسنه نمانید . نمیدانست ما به دورترین نقطه دنیا میرویم . نمیدانست آرژانتین کجاست . نامش را نشنیده بود . نمیدانست به سرزمینی میرویم که گامی دیگر سقوطی است به ژرفای سیاهی های آنسوی زمین . آرژانتین. آخر دنیا . ته دنیا
.Tierra del Fuego .
مادر در آرزوی دیدن فرزند سر به خاک نهاد و پدر در غبار فراموشی و خاموشی و پریشانی گم شد .
چقدر دلم هوایت را کرده است مادر جان . چقدر بی تو تنهایم .چقدر دلم برای آن کلوچه هایت تنگ شده است .
آه پدر جان ! نبودم تا در آن روزهای تلخ خاموشی و فراموشی دستت را بگیرم . نبودم تا عرق از پیشانی ات پاک کنم . هنوز صدایت در جان و جهانم طنین انداز است : کجا میروی پسرجان ؟ بمان. این نارنجستان را می بینی؟
آه پدر جان ! چه بر سر نارنجستانها آمده است ؟آن درخت لیلکی سرفرازم کجاست؟
