حدیث نفس

حدیث نفس

از شاهرخ مسکوب شنیدم شبی با هوشنگ مافی و ادیب سلطانی برای شام به هتل در بند میروند
حافظه هوشنگ عجیب بود . فرهنگ جیبی آکسفورد را واژه به واژه از ابتدا تا انتها از بر کرده بود . از معلومات انگلیسی اش پیوسته بحق بخود میبالید
ادیب سلطانی نزد کسانی که او را می شناسند اعجوبه زبان است . در چندین زبان اروپایی تبحر دارد . آلمانی و فرانسوی و انگلیسی را به حد کمال می داند 
آن شب میان این دو موجود استثنایی بحث واژگان انگلیسی - نوعی مسابقه یا مشاعره لغوی- در می‌گیرد
مدتی طولانی یکی لغتی دشوار می پرسد دیگری پاسخی بهنجار می‌دهد .سر انجام مافی به شیطنت سئوال میکند « سنده سلام را به انگلیسی چه میگویند ؟ »
ادیب با نزاکت مبادی آداب جا می خورد و می‌گوید :«چرا مزخرف میگویی "؟
مافی اصرار میورزد و پس از مقداری مسخرگی ، پیروزمندانه می‌گوید : سنده سلام { گل مژه } به انگلیسی میشود  

! بیسواد . sty
ادیب که آن شب میزبان بود به قهر از رستوران می‌رود
شاهرخ و مافی وقتی به خود میآیند می بینند پول کافی برای پرداخت صورتحساب همراه ندارند.ناگزیر فولکس واگن مافی را وثیقه میگذارند و پیاده به شهر بر میگردند
(حدیث نفس- حسن کامشاد )

خانم ها چگونه روغن ماشین شان را عوض میکنند ؟

سوار ماشین شان میشوند یکراست میروند تعمیر گاه به آقای تعمیرکار میگویند :میشود لطفا روغن ماشینم را عوض کنید ؟

گوشه ای روی صندلی می نشینند و یک لیوان قهوه داغ میل میفرمایند و آینه شان را از کیف شان در میآورندو شروع میکنند به صافکاری و بتونه کاری و رنگ آمیزی خودشان -نیم ساعت بعد کردیت کارت شان را به آقای تعمیرکار میدهند و انعامی هم کار سازی میفرمایند و سوار ماشین شان میشوند وراه شان را میکشند و میروند.
هزینه ای که این خانم برای تعویض روغن اتومبیل شان خرج میفرمایند مجموعا به چهل دلار نمیرسد.

حالا ببینیم آقایان چگونه روغن ماشین شان را عوض میکنند.
روز یکشنبه که روز تعطیلی شان است تصمیم میگیرند خودشان روغن ماشین شان را عوض کنند تا به خانم ها نشان بدهند چقدر مغزشان کار میکند. لاجرم یکراست میروند به مغازه فروش وسایل یدکی اتومبیل.گشتی در فروشگاه میزنند ویک جعبه دوازده تایی روغن اتومبیل، یک فیلتر، یک حوله ویژه برای پاک کردن دست ها، و یک بوگیر ابتیاع میفرمایند و یک چک پنجاه دلاری به آقای فروشنده میدهند و راهی خانه شان میشوند.
سر راه شان سری به سوپر مارکت محله شان میزنند و یک جعبه دوازده تایی آبجوی کورس لایت می خرند و چهارده دلار می سلفند و میآیند خانه.
 به محض رسیدن به خانه ، محض اینکه خستگی شان را از تن بدر کنند یک قوطی آبجو باز میکنند و بسلامتی شما می نوشند
جک اتومبیل را در گاراژ پیدا میکنند اما هرچه میگردند نمیتوانند اهرم آنرا پیدا کنند
بالاخره پس از نیم ساعت جستجو اهرم را توی اتاق بچه ها پیدا میکنند.
 عرق ریزان و عصبی آبجوی دیگری باز میکنند و بسلامتی نوش جان میفرمایند
سطل کوچکی پیدا میکنند و زیر اتومبیل شان میگذارند
هر چه جعبه آچارشان را زیر و رو میکنند نمی توانند آچار شماره9/16را پیدا کنند
 بالاخره از خیر آچار میگذرند و با مرارت بسیار پیچ و مهره را با آچار دیگری باز میکنند
مهره ای را که باز کرده اند از دست شان میلغزد و توی سطل روغن می افتد. روغن داغ به سر و صورت آقا می پاشد و هوارشان به آسمان میرود
ناسزا گویان از زیر اتو مبیل بیرون میآیند و برای فرو نشاندن خشم شان آبجوی دیگری باز میفرمایند
نیم ساعت تمام گاراژ را زیر و رو میکنند اما نمی توانند آچار مخصوص باز کردن فیلتر راپیدا کنند
-مستاصل و مایوس پیچ گوشتی بزرگی را بر میدارند و فیلتر را به ضرب چکش و پیچ گوشتی باز میکنند
 از همه سوراخ سنبه های اتومبیل روغن سیاه بویناکی بیرون میزند و گاراژ را به تمامی به گند میکشد
آقا ! آبجوی دیگری بالا می اندازند و منتظر میمانند
فیلتر تازه را به میمنت و مبارکی جا گذاری میکنند
نیم ساعت همه گاراژ را زیر و رو میکنند اما نمی توانند مهره اصلی را پیدا کنند
آبجوی دیگری سر میکشند و بالاخره مهره گم شده را توی سطل پر از روغن پیدا میکنند
با هزار مکافات مهره را می پیچانند وروغن تازه را توی موتور می ریزند
چون انگشتان مبارک شان زخمی شده است از زیر اتومبیل بیرون میآیند و انگشت شان را باند پیچی میفرمایند
برای رفع خستگی آبجوی دیگری می نوشند و ماشین را از روی جک پایین میآورند
اتومبیل را از گاراژ بیرون میآورند و تصمیم میگیرند گشتی در خیابان های دور و بر بزنند
بهنگام رانندگی ، توسط پلیس متوقف و به اتهام رانندگی در حال مستی دستگیر و زندانی میشوند
از زندان به همسرشان تلفن میزنند و با خواهش و التماس میخواهند وثیقه ای برایشان بگذارد و از هلفدونی بیرونشان بیاورد
دوازده ساعت بعد به قید وثیقه از زندان آزاد میشوند و با پرداخت دویست دلار ماشینشان را از پارکینگ پلیس تحویل میگیرند
به اتهام رانندگی در حال مستی کارشان به دادگاه میکشد
دوهزار و پانصد دلار پول وکیل و سه هزار دلار هم جریمه میدهند و مجبور میشوند مدت شش ماه روزهای آخر هفته به جمع آوری آشغال در خیابانها بپردازند
با یک حساب سر انگشتی متوجه میشوید که این عالیجناب نابغه برای تعویض روغن اتومبیل شان حدود شش هزار دلار سلفیده اند
پس بی جهت نیست ممالکی که رهبری شان در دست خانم هاست ممالکی فارغ از دغدغه های نان و آب اند. و ممالکی که زیر مهمیز آقایان است گرفتار هزار و یک جور بلا
حالا باز هم بفرمایید آقایان عقل شان بیشتر از خانم هاست

بطری و باطری

نجف دریا بندری در گذشت .مدت ها به سبب سکته مغزی بستری بود و توان سخن گفتن نداشت
با نام نجف دریابندری از همان روزگار نوجوانی آشنا شدم . با خواندن کتاب وداع با اسلحه
پس از کودتای بیست و هشت مرداد نجف دریابندری دستگیر و زندانی شد. به اتهام عضویت در جمعیت طرفداران صلح
میگفت : از باز جویم پرسیدم : چه مدرکی دارید که میگویید عضو جمعیت طرفداران صلح بوده ام ؟
در جوابم گفت : ترجمه کتاب وداع با اسلحه
بگمانم محمد قاضی است که این شعر را در باره نجف سروده است
تو که شه بندر دریای عشقی
چرا باید نجف نام تو باشد ؟
محمد قاضی هم به سرطان حنجره مبتلا بود . بعد از عمل جراحی برای سخن گفتن از دستگاه ویژه ای استفاده میکرد که طنین عجیبی داشت
باطری این دستگاه در ایران پیدا نمیشد . منوچهر محجوبی آنرا از لندن
برای عمران صلاحی میفرستاد تا بدست قاضی برساند
یک روز که صلاحی برای دیدن قاضی به خانه اش رفته بود قاضی پرسید : باطری را آورده ای؟
و عمران گفته بود : هم باطری را آورده ام هم بطری را
یاد هر سه نفرشان به خیر

مردی که یک پا ندارد

کودکی را می بینم که دست ندارد . بی دست به دنیا آمده است
قاشق را لای انگشتان پایش میگذارد و غذا می خورد
قلم نقاشی را لای انگشتان پایش میگذارد و نقاشی میکشد . چه نقاشی های قشنگی هم میکشد . رنگ های نقاشی اش رنگ های جاندار و شادند . رنگ طبیعت 
کودک قشنگی است . شش هفت سالی دارد . میگوید و میخندد و انگار نه انگار که طبیعت در حق او ظلم کرده است
باید یکی از نقاشی هایش را بخرم و بر دیوار اتاقم بیاویزم تا یادم باشد که قدر «داشته هایم» را بدانم . قدر انگشتی را بدانم که مرا یاری میدهد تا بنویسم . قدر چشمی را بدانم که هر روز و هر ساعت و هر ثانیه مرا به مهمانی رنگ ها می برد . به مهمانی زیبایی و زیبایی ها می برد . قدر دلی را بدانم که اگر چه گهگاه پایم را به بند میکشاند اما از حسد و کینه و بدخواهی تهی است . تهی تهی 

مردی را می بینم که دانش و مهارت و عمر و همه توانایی های ذهنی و فکری اش را بکار گرفته است و برای همین دخترک بی دست ؛ دست مصنوعی ساخته است . دستی که با یک اشارت کامپیوتر کار میکند . دخترک با همین دست مصنوعی ویولون می نوازد . چقدر هم زیبا می نوازد . آرزو میکنم روزی بیاید که بتوانم در کنسرت همین دخترک بنشینم و به آوای ویلونش گوش بدهم و اشک شوق را بر چهره ام بنشانم 

مردی که پا نداشت
تا قله بلند به سختی صعود کرد
: پرچم بنام خود بر زمین زد وبا افتخار بر آن نوشت 

من پا نداشتم .

گلباران شده است حیاط خانه ام در این روزهای تلخ کرونایی

از روزگاران گذشته

با رفیقم امیر خان جابری عضو تیم ملی فوتبال ایران در عهد آن خدا بیامرز.
---------
وقتی این عکس را نگاه میکنم بیاد روزان و شبان خوش و شاد دوران پیشا کرونایی می افتم که ماهی یکی دو بار با چند تن دیگر از رفیقانم دور هم جمع میشدیم و میخوردیم و می نوشیدیم و می خندیدیم و امیر هم با آن صدای مخملینش برای مان ترانه میخواند و خاطرات روزگاران شیرین دوران طاغوت! را در ما زنده میکرد
یادم میآید یک شب رفته بودیم خانه اش . انوشیروان روحانی و رضا روحانی هم آنجا بودند. آنها پیانو زدند و امیر خواند و من هم یکی دوتا شعر خواندم و شب بسیار خوشی گذشت .
یکبار دیگر هم رفتیم خانه اش . امیر برای مان خواند و آخر شب وقتی میخواستیم برویم خانه مان یک سی دی بمن داد و گفت : حسن جان ! این را توی ماشین گوش کن
آمدیم نشستیم توی ماشین و دیدیم چند تا از ترانه های قدیمی را خوانده و بصورت سی دی در آورده است
فردایش تلفن کردیم و گفتیم : امیر جان !هر وقت ما خانه ات میآییم از دستت کم زجر میکشیم که حالا توی ماشین مان هم باید آن صدای نکره ات را گوش کنیم و عذاب بکشیم ؟
امیر علاوه بر اینکه رفیق خوب و خواننده خوب وفوتبالیست خوب و اقتصاد دان خوبی است آشپز بسیار خوبی هم هست
هر وقت سربسرش میگذارم و میگویم از صدایت ذله شده ام ، آخر چقدر باید از دستت عذاب بکشم؟ میگوید: دفعه دیگر اگر خانه مان آمدی توی غذایت مرگ موش میریزم!!
لعنت به این کرونا که ما را از دیدار دوستان و عزیزان محروم کرده است
اصلا آقا! کرونا خر است

کرکس کده

کرکس کده

در خبرها خواندم که محمد نوریزاد در زندان مشهد دراعتراض به جنایات حکومت نکبت اسلامی با بریدن رگ های دستش خود کشی کرده است
اینکه زنده است یا به پایان خط رسیده است هنوز نامعلوم است
بقول آن آواره بیدر کجایی 
وقتی که آسمان وطن کرکس کده است
می بینمت هنوز
که داری ، زیبایی تذرو را
برای کلاغان تفسیر میکنی

اگر دهان باز کنی
داریوش راد پور- کتاب جمعه- شماره یک- ۱۳۵۸

Drive in Rozeh

Drive-in Rozeh
خبرگزاری فارس عکس‌هایی منتشر کرده است از پارکینگ پارک ارم تهران که در آن درایوین روضه (روضه- ماشین) و یا روضه‌خوانی برای سرنشینان خودرو اجرا می‌شود.

یعنی این مردم به چنان درجه ای از جهالت و حماقت رسیده اند که سوار ماشین شان میشوند میروند درایوین سینما تا روضه گوش کنند؟
مگر از تلویزیون های آخوندی دم به دم روضه و نوحه و ضجه و دعای کمیل و نماز وحشت پخش نمیشود ؟

آدم عینکی

آقا ! آدم که پیر میشود با هزار و یک جور مصیبت دست به گریبان است . از کمر درد و زانو درد و زخم اثنی عشر و لوزالمعده و ناتوانی ها و بیماری های دیگر که بگذریم ؛ مصیبت عظمایش این است که نمیداند با این عینک بی صاحب مانده اش چه جوری کنار بیاید
بیخود نیست که حکیم توس میفرماید : پیامی است از مرگ موی سپید
یکوقت نشسته ای و غذا میخوری . عینک ات را بر میداری و میگذاری روی پیشانی ات . چند دقیقه بعد میخواهی تلویزیون نگاه کنی . هر چه میگردی نمیتوانی عینک بی صاحب مانده ات را پیدا کنی . کورمال کورمال روی میز و زیر میز و جیب پیراهن و زیر مبل را میکاوی اما انگار عینک جنابعالی دود شده است و به هوا رفته است .همسر جانت که شاهد تقلا های بی حاصل حضرتعالی است از شما می پرسد : دنبال چی میگردی ؟
و شما با عصبانیت میگویید : نمیدانم این عینک بی صاحب مانده ام را کجا گذاشته ام
همسر جانت لبخندی میزند و میگوید : حواس ات کجاست مرد حسابی ؟ عینک ات که روی پیشانی ات است
شب میروی توی رختخواب و میخواهی تلویزیون تماشا کنی بلکه خوابت ببرد .بعد نیم ساعت می بینی که چشم هایت سنگین شده است.عینک را از روی چشمت بر میداری و میگذاری روی میز کنار دستت. ده بیست دقیقه ای اینسو و آن سو می غلتی مگر خوابت  ببرد .اماجناب آقای خواب ناز و غمزه میفرمایند و به چشمانت نمی آیند . دو باره عینک را بر میداری و میگذاری روی چشمت . همینطور که داری تلویزیون نگاه میکنی خوابت می برد .نصفه شب پا میشوی بروی دستشویی . اما هر چه میگردی عینک ات را نمی توانی پیدا کنی .افتان و خیزان به دستشویی میروی و بر میگردی .صبح که از خواب پا میشوی هیچ جا را نمی توانی ببینی . همه چیز تار و کدر است . خدایا ! پس این عینکم کجاست ؟
اما مگر این عینک سک مذهب پیدا میشود ؟ زیر تخت را میکاوی . همه رختخواب ها را بهم میریزی . زیر مبل و تلویزیون و تختخوابت را وارسی میکنی . اما عینک ات دود شده است و به هوا رفته است
ناچار با هزار مرارت میروی سراغ قفسه ها و عینک درب و داغان نیمه شکسته ای را که برای روز مبادا آنجا گذاشته ای بر میداری میگذاری روی چشمت . توی آیینه نگاهی به شکل و شمایل ات می اندازی . عینهو پدر بزرگ خدا بیامرزت را میمانی .تازه آنوقت است که دوباره کور مال کور مال دنبال عینک اصلی ات میگردی . اگر شانس بیاوری و پیدایش کنی می بینی یا کج و کوله شده است یا اینکه یکی از عدسی هایش شکسته است و باید بروی عینک تازه بخری
این را هم خدمت تان عرض کنیم که گیله مردی که ما باشیم در میان هزار و یک جور عادت های ناجوری که داریم یکی اش هم این است که تا تلویزیون اتاق مان روشن نباشد خواب مان نمی برد
باز خدا پدر همسر جان مان را بیامرزد که همیشه خدا حواس اش به ما و عینک لاکردارمان هست . یعنی اینکه قبل از اینکه بخوابد میآید آهسته عینک مان را از روی چشم مان بر میدارد و میگذارد گوشه ای و گرنه تا حال ما صد تا عینک شکسته بودیم . عینک های امروزی هم که قیمت شان ده دلار و بیست دلار و صد دلار نیست . لاکردارها هر کدام شان ششصد هفتصد دلار است و اگر قرار باشد ما هر ماه فقط یکدانه عینک بشکنیم ورشکسته بتقصیر خواهیم بود و خاکسترنشین خواهیم شد
خداوند شما را پیر بفرماید اما عینکی نفرماید
آمین یا رب العالمین
و بقول آن رفیق آذربایجانی ام : خداوند از همه گردن کلفت تر است
-