پاییز

همین الان - از پشت پنجره خانه ام-

نهم نوامبر 2024- شمال کالیفرنیا

عکاسباشی: گیله مرد

+4

See insights and ads

Boost post

All reactions:

11MD Farhat Hosseininejad, Assad Moznabi and 9 others

دزدان شمع

(یادی و خاطره ای )

پدرم شب های زمستان برای مان کتاب میخواند. پدرم کارمند شهرداری بود در شهرکی بنام آستانه اشرفیه ؛ شهرکی بین راه رشت و لاهیجان .

از آن شهرک پنجشنبه بازار و ازدحام آدمیان و بادام زمینی و نان برنجی خوشمزه و معطرش را بیاد دارم ؛ و خیابانی با ماسه های نرم .

پدرم پیش از آن کارمند اداره راه بود ؛ اداره ای که در زمان رضا شاه نامش اداره طرق و شوارع بود .

همچنین بیاد دارم غروب ها مردی مشعلی بدست میآمد چراغ های نفتی کنار خیابان را روشن میکرد .

ما در آن شهر خانه ای داشتیم و از بقالی آقای خیر خواه نسیه میخریدیم . خانه ای دو طبقه با پله های چوبی .

تابستان که میشد بار و بندیل مان را می بستیم میرفتیم لاهیجان ؛ آنجا در دامنه شیطانکوه باغات چای داشتیم . گاو‌داشتیم . غاز ‌واردک و مرغ و خروس وبوقلمون داشتیم ، و باغستانی از درختان سیب و‌انجیر ‌و انگور و انار و نارنج و‌ترنج و گردو و آلبالو .

و خانه ای درندشت در کمرکش کوه که استاد رضای بافکر لیالستانی برای مان ساخته بود ؛ خانه ای دو طبقه با چهار اتاق و تالاری بزرگ و‌دلگشا و بامی حلبی و چشم اندازی از سبزه و سبزینه از کران تا به کران .

گاو های مان هرکدام نامی داشتند ؛ یکی نامش جیران بود، آن دیگری حیران . وقتی نام شان را صدا میکردیم ماغ میکشیدند پاسخ مان را میدادند .

کنار خانه مان آبشاری از دل کوه می جوشید که زلال ترین آب دنیا را داشت .

نیمه شب ها شغالان همچون همنوایی شبانه ارکستری دستجمعی زوزه میکشیدند و گهگاه خوک ها مزرعه ذرت مان را شخم میزدند .

یکی از آن کتاب ها که بسیار کهنه و دود زده و با کاغذی به رنگ سبز بود داستان جنگهای سید جلال الدین اشرف با کافران و ملعونان و ملحدان بود .

ما نمیدانستیم سید جلال الدین اشرف کیست ؛ فقط میدیدیم در همان آستانه اشرفیه بقعه و ‌‌بارگاهی دارد و مردم از گوشه ‌و کنار عالم به زیارتش میآیند.

آنچه از بقعه و بارگاه سید جلال الدین اشرف به یادم مانده این است که با مادرم میرفتیم زیارت مزار آقا ! آنجا کودکانی بودند که شمع میفروختند .

مادرم دهشاهی میداد شمعی می خرید روشن میکرد ؛ بعد زیر لب دعایی می خواند و دستی به سر و صورتم میکشید .

لابد میخواست آقا مرا از کلیه بلیات ارضی و سماوی محفوظ بدارد ! اما همینکه دو قدم بر میداشتیم همان بچه ها میآمدند بسرعت شمع را خاموش میکردند تا آنرا به بینوای دیگری بفروشند!

بچه ها راه و رسم دزدی ‌و حقه بازی را همانجا بخوبی آموخته بودند ، بگمانم بعدها استاندار و فرماندار ‌و وزیر و نماینده مجلس شدند

پدرم مصدقی بود ؛ اهل کتاب بود ؛ خط بسیار زیبایی داشت .

همواره کت و شلواری تیره به تن میکرد ؛ با کراواتی نازک و سیاه .

سرانجام بقول خودش نوکری دولت را وانهاد و به کشاورزی دل بست ، شاید بیرونش کرده بودند . نمیدانم .

وقتی میهنم را ترک میکردم پدرم پنجاه ساله بود . قبراق و سرخ چهره.

تصویری که از او‌در ذهنم دارم مردی پنجاه ساله است که دوستدار روی خوش و موی نکو بود ، و مادری که مدام می هراسید نکند پدر برایش « هوو» بیاورد .

از آن خانه اکنون ویرانه ای بر جای مانده و از پدرو ‌مادر یادی و خاطره ای و دیگر هیچ .

از ما چه به یادگار میماند ؟

جز نام چیز دیگر ماند در این جهان ؟

یا نام نیز میرود از یاد روزگار ؟،

See insights and ads

Boost post

All reactions:

38Parviz Sadrian, John Mahmoudi and 36 others