این آقای سعدی شیرازی عجب آدم بی چاک دهنی بوده ها ! باور نمیکنید ؟ پس بفرمایید بخوانید :
آفتابی و نور می ندهی
ابری ای کیر خواره زن ؛ ابری
مومنت خوانم و نه ای مومن
گبری ای کیر خواره زن گبری
به جدل ؛ همچو روبه و شیری
ببری ای کیر خواره زن ؛ ببری
به مذاق جهانیان تلخی
صبری ای کیر خواره زن ؛ صبری
حالا ما مانده ایم معطل که یهودان و گبران و ترسایان چه هیزم تری به این آقای سعدی فروخته بودند که هم در گلستان و هم در بوستانش آنها را حسابی مشت مال داده است
ای کریمی که از خزانه غیب
گبر و ترسا وظیفه خور داری
دوستان را کجا کنی محروم ؟
تو که با دشمنان نظر داری ؟
یعنی گبر و یهود و ترسا دشمن خدایند ؟

توالت عمومی.....

 چند وقت پیش یک پیر مرد هفتاد و نه ساله مافنگی  هشتاد میلیون دلار برنده شد .
ازش پرسیدند :
- با این پول میخواهی چیکار کنی ؟
گفت : میخواهم هزار تا توالت عمومی در شهر های بزرگ بسازم !
پرسیدند : توالت عمومی ؟ چرا ؟
گفت : برای اینکه مردم بروند به این شانس و اقبال ما بشاشند ! آخر من در این پیرانه سری هشتاد میلیون دلار را میخواهم چیکار ؟ 

کوفیان کفش مرا دزدیدند !

آن قدیم ندیم ها ؛ در دوره آن خدا بیامرز  _ یعنی زمانی که همین آ سید علی گدای روضه خوان دو زار میگرفت و بالای منبر سر امام حسین را می برید و زینب را به اسیری میفرستاد و برای ناکامی قاسم ضجه میزد - ما توی محله مان یک آقای آ شیخ ابراهیم نوحه خوانی داشتیم که شیر خشت مزاجی بود  . یعنی جسارت نباشد روم به دیوار ؛ اونکاره بود . عالم و آدم هم میدانستند .
این آ شیخ ابراهیم آمده بود توی محله مان کیوسک کوچکی ساخته بود وآبمیوه و شکلات و تخم هندوانه و اینجور هله هوله ها میفروخت .
ماه محرم که میشد این آشیخ ابراهیم ته ریشی میگذاشت و تسبیحی به دست میگرفت و میشد نوحه خوان محله مان . بینی و بین الله صدای خوبی هم داشت . آدم خوبی بود و آزارش هم به کسی نمیرسید . خیلی آدم خاکی بی غل غش و افتاده ای بود . اهل نماز و روزه و این حرفها هم نبود .
گاهگداری که کاسبی اش قمر در عقرب میشد ؛ ده بیست تا کتاب امیر ارسلان نامدار و یوسف و زلیخا و راز کامیابی بانو مهوش و اسرار مگو و نمیدانم  خواجه تاجدار و یک عالمه هم مرثیه و مصیبت نامه و کتاب های ذبیح الله منصوری را بر میداشت ومیرفت توی بازار لاهیجان و لنگرود و آستانه اشرفیه ؛ در گوشه خیابانی یا کوچه ای بساطش را پهن میکرد و کتاب میفروخت و صنار سه شاهی کاسبی میکرد . اهل حقه بازی و کلک و اینجور کار ها هم نبود .
یک شب - بگمانم شب عاشورا بود - ما توی محله مان دسته سینه زنی راه انداخته بودیم و میخواستیم برویم  توی محله های لاهیجان  - ازمحله  چهار پادشاه بگیر تا بقعه امیر شهید و شعر بافان -  خودی نشان بدهیم . وقتی سینه زنان و زنجیر زنان از مسجد محله مان بیرون آمدیم دیدیم این آ شیخ ابراهیم مان همینطور نوحه خوانان دور خودش میچرخد و دنبال کفش هایش میگردد ؛ نگو که مومنان رند کفش آقا را دزدیده و در رفته اند .
آ شیخ ابراهیم وقتی از پیدا کردن کفش هایش نا امید شد شروع کرد به خواندن نوحه تازه ای با این مضمون :
کونیان کفش مرا دزدیدند
بعد از این کیر به پا خواهم کرد
و ما هم همراه گروه سینه زنان و زنجیر زنان شعر ایشان را با مختصری دستکاری ادیبانه تکرار میکردیم که :
کوفیان کفش مرا دزدیدند
بعد از این چیز به پا خواهم کرد
و جالب این بود که خانم ها و آقایانی که به تماشای عزاداری آمده بودند به سر و سینه خودشان میکوبیدند و اشک میریختند وبجان ما دعا میکردند .
یادش به خیر . این ایام محرم هم زمان خوبی برای الواتی های آنچنانی بوده ها !!

بنوش و بمیر !
آقا ! ما امروز از صبح تا شب بیمارستان بودیم . دیشب هم تا کله سحر پلک روی پلک نگذاشتیم . چنان کمر دردی گرفته بودیم که نمی توانستیم از جای مان تکان بخوریم . از زور درد تا صبح جان کندیم و صبح که شد با چه والزاریاتی رفتیم بیمارستان ببینیم چه مرگ مان است .
دکترمان خانم جوانی است که بجای نسخه نویسی مدام نصیحت مان میکند که : نمک نخوری ها ! سیگار نکشی ها ! چربی نخوری ها !پیاده روی روزانه یادت نرود ها ! شیرینی نخوری ها !
بخودمان میگوییم : سرنا چی کم بود یکی هم از غوغه آمده . ما توی خانه مان کم از دست عیال ملامت می شنویم این خانم دکتر هم قوز بالا قوز شده .!
چند وقت پيش ما از ترس رفتیم يك دوچرخه خريدیم ، دويست و خرده اى دلار دادیم و يك دوچرخه ى حسابى خريدیم و آوردیمش خانه و گذاشتمش توى گاراژ . تصميم داشتیم صبحهاى خيلى زود از خواب پا بشویم و برویم دوچرخه سوارى ! اما حالا مدت هاست كه آن دوچرخه توى گاراژ افتاده است و هر وقت چشم مان بهش مى افتد خنده مان مى گيرد و به خودمان مى گويیم : از هفته آينده دوچرخه سوارى را شروع خواهیم كرد ! اما هنوز كه هنوز است آن " هفته آينده " نيامده است و ما اگر چشم عيال را دور ببينیم موقع شام يا ناهار يك تكه كره توى برنج مان خواهیم گذاشت و روى سالاد مان هم دزدكى مقدارى نمك خواهیم ريخت !

آقا ! این جناب آقای چخوف یک برادری داشت که اگر چه نویسنده و نمایشنامه نویس و نمیدانم روشنفکر و اهل قلم بود اما طفلکی یک رفاقت ازلی ابدی با ودکا داشت و هر چه هم این آقای آنتون چخوف مان نصیحتش میکرد که این ودکا
. سرانجام ترا خواهد کشت در جواب میگفت : بنوشی میمیری ؛ ننوشی هم میمیری ؛ پس بهتر آن است که بنوشی و بمیری !
حالا حکایت ماست .

هیچ بارانی .....

هیچ پاپ ترقیخواهی نمیتواند خاطره توافق کلیسای کاتولیک با هیتلر ؛ بی تفاوتی پاپ پیوس دوازدهم نسبت به قتل عام یهودیان ؛ و پیمان واتیکان را با موسولینی از ذهن تاریخ و یاد مردمان بزداید .
آیا کلیسای کاتولیک اسپانیا میتواند همدستی اش را با فاشیسم فرانکو  - که سبب برانداختن جمهوری اسپانیا شد - زائل کند ؟
در میهن ما نیز ؛ هیچ اصلاح طلبی نمی تواند همدستی خود با جنایات خمینی و سکوت رذیلانه اش در برابر رذالت ها وخونریزی های علی خامنه ای را از ذهن و ضمیر تاریخ بشوید .
ای گروهی برگ چرکین تار چرکین پود
هیچ بارانی شما را شست نتواند .

مگس ها ....و آدم ها

" داده ام یک جعبه آینه یا بقول فرنگی مآب ها - ویترین - درست کنند. چند دار کوچک هم بسازند که توی این جعبه آینه کار میگذارم . وقتیکه قصاب گوشت را گران تر از نرخ عادلانه به من میفروشد ،چون زورم به او نمیرسد هنگامیکه رسیدم خانه یک مگس متناسب با هیکل قصاب - اگر قصاب گردن کلفت و شکم گنده باشد مگس گنده و چاق - میگیرم وتوی جعبه آینه به دارش میکشم و روی یک تکه کاغذ کوچک می نویسم :قصابی که بمن گوشت گران فروخت و با سنجاق بالای دار مگس آویزان میکنم . و یا در مورد سوار شدن اتوبوس اگر کسی با آرنجش به سینه من کوفت ونوبت مرا گرفت تا زودتر سوار اتوبوس شود ، وقتی به خانه رسیدم باز مگسی میگیرم وبه دارش میکشم وبالای سرش چنین می نویسم : این انسان حق مرا غصب کردو با زور نوبت مرا گرفت تا زودتر سوار اتوبوس شمیران شود .
"از حرف های نیما یوشیج "
---------
حرف های نیما مرا بفکر فرو میبرد ، باخودم میگویم اگر قرار باشد همه ستمدیدگان عالم دق دلی شان را سر مگس ها خالی کنند بدون شک نسل مگس از روی زمین بر داشته خواهد شد......
نقل از کتاب "در پرسه های در بدری - حسن رجب نژاد - بوینوس آیرس - نوروز ۱۳۶۵

Like

میگویند : در دفتر کار اسدالله لاجوردی جلاد اوین ؛ تابلویی نصب شده بود با خط نستعلیق و بر آن نوشته بود : میازار موری که دانه کش است !
گویا در جماران ؛ در اتاق آن ادمخوار پلید جمارانی هم تابلویی بود با شعری از ناصر خسرو قبادیانی با این مضمون : 
خلق ؛ تمامی نهال باغ خدایند 
هیچ از این باغ نه بر کن و بشکن

فقط یک مرد آزاد وجود دارد !

......در کشورهای خودکامه ؛ تنازعی غیر عادی  بر سر " قدرت " وجود دارد چرا که قدرت بسیار مهمتر و معنی دار تر از پول است .

شما یک سوپر میلیاردر  افسانه ای را مجسم کنید ؛ این سوپر میلیاردر ذهنی شما هرگز نمیتواند حتی به گرد قدرتی که فیدل کاسترو ( بخوان خامنه ای ) در دست دارد برسد . که مثل فیدل کاسترو نه تنها ارباب یک جزیره  که فرمانروای یک مجمع الجزایر کامل و تمامی ناوگان ها و کشتی های بازرگانی و جنگی باشد . که جان و مال همه در دستش باشد . کارفرمای بردگان و بالاترین فرد ارتش باشد  و به تنهایی بتواند جنگی جهانی براه اندازد .

وقتیکه بیش از دویست سال پیش هگل در باره فردریک کبیر گفت : " تنها یک مرد آزاد در سرتاسر پروس وجود دارد " مقصودش نمونه ای از یک دیکتاتورتوتالیتر بود .

در سرتاسر کوبا تنها یک مرد آزاد وجود دارد واین مرد آزاد برای حکومت کردن  نه تنها هزاران برده و بنده دارد ؛ که خود خالق نفاق و اختلاف و جنگ و جدال میان احزاب و دسته ها ست .

تنها کتابی که کاسترو همواره خوانده است  - که در زندان باتیستا  در کوههای کوبا نیز میخوانده است - کتاب " شهریار " اثر ماکیاولی است ....کتاب مقدس کاسترو همین کتاب است که راهنمای دسیسه بازی است که ماکیاولی آنرا شکلی از حکومت میداند ...

* - از حرف های گی یرمو کابررا اینفانته نویسنده تبعیدی کوبایی و نویسنده کتاب سه ببر گرفتار 

ما اهالی محترم روستا ....

آقا ! ما بد جوری میانه مان با جناب مولانا شکر آب شده ! 

چه فرمودید ؟ کدام مولانا ؟ 

همین جناب جلال الدین محمد مولوی دیگر 

میفرمایید چرا ؟ حالا خدمت تان عرض میکنیم . 

جناب مولانا میفرمایند : 

هر که روزی ماند اندر روستا

تا به ماهی عقل او ناید بجا !

یک جای دیگر هم میفرمایند : ده مرو ! ده مرد را احمق کند . 

راستش ما نمیدانیم ما اهالی محترم روستا نشین چه هیزم تری به این جناب مولانا فروخته بودیم که چنین شعر جانگزایی را در حق ما سروده اند و دل مان را به درد آورده اند .

ما بیست و چند سالی است در این ینگه دنیا  درروستا - شهری زندگی میکنیم که سبز ترین درختان عالم را دارد .آهو و بوقلمون و بلدرچین و کبک و تیهو و روباه و سمور دارد . حتی اسم خیابان مان " کبک خرامان " است Quail Hollow drive

یک طرفش جنگل است و انبوه دار و درخت ؛ طرف دیگرش دریاچه . قوهای سپید و اردک و غاز دارد . صبحها و شبهایش پاک ترین و ناب ترین هوای دنیا را تنفس میکنیم . آدم هایش هم با آدمهای هیچ جای دنیا فرقی ندارند . میروند سر مزرعه و باغ و باغستان و کسب و کار و اداره شان و شب ها میآیند خانه شان تلویزیون نگاه میکنند و آبجویی و شرابی و آبمیوه ای می نوشند و گهگاه هم توی کلیسایی ؛ کنشتی ؛ عبادتگاهی ؛ معبدی ؛ بدرگاه حضرت باریتعالی دعا میکنند و هیچ هم عقل شان از سر مبارک شان نپریده است .

ما جسارتا عرض میکنیم که : اگر قرار باشد این شعر جناب مولانا را معیار ارزیابی آدمها قرار بدهیم  توی ایران خودمان دستکم شصت در صد آدمها باید عقل از کله مبارک شان پریده باشد چرا که شصت درصد اهالی محترم ایران یا روستا نشین اند یا اینکه خاستگاه روستایی دارند .

شما به همین وزیران و وکیلان و استانداران و دالانداران و کله گنده های حکومت نکبتی اسلامی نگاهی بفرمایید . از بالا تا پایین شان روستا زاده اند و اگر یک من ارزن روی سرشان بریزی یک دانه اش پایین نمیآید اما ملاحظه میفرمایید که چنان عقل کلی بوده اند که آمده اند با وعده و وعید و زبان بازی و شعر و شعار مملکت مان را از چنگال ما فکل کراواتی های شهر نشین بدر آورده و خود مان را به گورستان و آوارگی و تبعید فرستاده اند و حالا هم دنیا را روی انگشتان پلید خودشان می چرخانند . 

اگر جسارت نباشد و به تریج قبای کاسه های داغ تر از آش بر نخورد باید خدمت تان عرض کنیم که برخی از این شاعران عظیم الشان و فلاسفه عزیز مان گاهی از روی بخار معده فرمایشاتی فرموده اند که آدمیزاد روی کله اش اسفناج سبز میشود . 

بگمانم جناب ناصر خسرو قبادیانی است که میفرماید : 

اندر جهان به از خرد آموزگار نیست 

مادر قحبه های جهان ؛ متحد شوید ....!!

.......پیر مردی شهریاری داشتیم که در زندان اختلال مشاعر پیدا کرد . هفتاد و چند سالش بود . پیر مردی بود بسیار خوش محضر با قیافه ای بسیار تو دل برو . و بسیار دهن گرم . و تلخ و شیرین عمر چشیده و سرد و گرم روزگار دیده و پای منبر های عدیده نشسته . و با انواع مردم حشر و نشر داشته . گلستان را از حفظ بود ؛ از بوستان هم زیاد شعر میدانست . بعضی آیات قرآن را هم بلد بود . 

یک دندان بیش نداشت که هر وقت میخندید مثل دانه کلبتین از لای دو نخ کشیده لبانش هویدا میشد . صورتش مشتی چروک بود . 

تکیه کلامش " بابام " بود که " ببم " تلفظ میکرد .

طرز عضوگیری اش از دستگاه حزب ( توده ) اقتباس شده بود . اول باید رهبران خود انگیخته را می پذیرفتی تا به حزب پذیرفته میشدی . 

در آمد و مقدمه سخنش همیشه این بود : " ببم ! اول بگو قبول داری که من رهبر تمام مردم عالم هستم یا نه ؟ " 

میگفتیم :  " بعله ! این که جای تردید نیست ! " 

میگفت :  " خب ؛ حالا که قبول دارید پس گوش کنید " 

و صحبت میکرد از آسمان و ریسمان . گاه کارهای جالبی میکرد . یک روز ساعتی پس از ظهر ؛ در گرمای تابستان که ایام بحران بیماری اش بود ؛ آمد به کریدور بند یک و با صدای بلند شعار گونه فریاد کشید : " کارگران ؛ دهقانان ؛ روشنفکران ؛ مادر قحبه ها ؛ متحد شوید ! " 

میگفت : منظورش از مادر قحبه ها عناصر بورژوایی مرددی بودند که دکتر مصدق را رها کردند .

این اواخر ؛ اختیار اسافل اعضای خود را از دست داده بود . یک روز رختخوابش را خراب کرد . بچه ها میگفتند : این تنها رهبری است که به خودش ریده و به دیگران کاری نداشته ....

" زمستان بی بهار - ابراهیم یونسی "