شاملو کشان

( از یاد آوری های جناب فیس بوق)

گفته بودم . یعنی نوشته بودم : دخترم ، دختر گلم ، تو براستی فرزند ابوالفضل بیهقی هستی

سایه ات بر سر ادب پارسی ماندگار باد !

گفته بودم . یعنی نوشته بودم : فرزندم ، بر قلمت بوسه میزنم .

در دلم میگفتم : چه روزگار نیکی است که فرزندی از سرزمین بلا زده ام - با همه جوانی و خامی اش - اکنون و امروز ، جا پای مردی میگذارد که هزار سال پیش میگفته است : « در هیچ حال سخنی نرانم که به تعصب و تزیدی کشد و خوانندگان این تصنیف گویند شرم باد این پیر را ...»

روزگارکی چند گذست . نه حتی سالی .به ناگهان دیدم که این نواده بیهقی ، ساطوری بدست گرفته است و به جان درختان و نو نهالان باغ توفان زده فرهنگ و ادب سرزمینم افتاده است .

ندایی مشفقانه در دادم که : نازنین . سایه جان ! قرار بود سایه گستر باغ توفان زده مان باشی . قرا ر بود خشتی بر خشتی بگذاریم و بنایی پی افکنیم که از باد و بوران و باران گزندش نباشد . شما اکنون با ساطوری خونین آمده ای و هر روز به بهانه ای ، خشتی از خشت های این بنای رفیع لرزان را که به خون جگر چهار تا و نصفی شاعر و نویسنده پا گرفته است بر میداری وصدای قهقهه اهریمنان« کیهان »نشین و « اندیشه پویا » ساز مست و گمراهت کرده است . یادت باشد که مولانا قرن ها پیش هشدارت داده است که :

هر کسی با ناکسان همرنگ شد

از کمی افتاد و عقلش دنگ شد

ازپروین آغازید و به شاملو رسید . پروین را بر کشید و فروغ را بر کوفت . نعلی به میخی و اشک تمساحی . گهگاه در برابر اعتراض این و آن ، شکوه ای و ناله ای که من کی و کجا بر شاملو تاخته ام ؟

همچون همه رندان ، سینه زنان و پای منبر خوانانی هم دارد . کسانی که میآیند برایش هورا میکشند و سینه چاک میدهند وشاملو را تا حد یک شکنجه گر دستگاه جهنمی همایونی ، و شیادی که ترجمه های دیگران را بنام خود چاپ میکرده است به باد دشنام و ناسزا میگیرند

میگویم : فرزندم . دخترم ، سایه جان ، شاملو و فروغ و دیگران با بر کشیدن همچون تو و منی هیچ به منزلت شان افزوده نمیشود ، و با دشنام همچون من و تویی نیز ، هیچ از جایگاه و منزلت شان کاسته نخواهد شد .

میگویم : دخترم . نازنینم . ساطور خونین ات را بر زمین بگذار . بیندیش آنگاه بنویس .

میگویم : از این شاملو کشان لابد اجر اخروی از سید الشهدا میگیری و اجر دنیوی از استادان اعظم حداد عادل و حسین شریعتمداری

یعنی شرمت نیست ؟شرمت نمیآید ؟ می نویسی و ننگ میخری ؟حیف تو نیست که داستان برادر حاتم طایی را رنگ حقیقت میزنی ؟

آیا تو آن جرعه آبی

که غلامان

به کبوتران می نوشانند

از آن پیشتر

که خنجر

بر گلوگاه شان نهند ؟

در سفر

تابستان که میشود نوا جونی و آرشی جونی میروند امریکا گردی و‌کانادا گردی . یکی دو ماه میروند . در پارک ها چادر میزنند میخوابند . پدرشان اهل طبیعت گردی و کوهنوردی است . الفت شگفت انگیزی با کوه ‌و دشت و دریا دارد . امسال هم بار و بندیل شان را بسته و راهی شده اند .

پریروز رفته بودم دیدن شان. نوا جونی میگفت : بابا بزرگ ! ما یکی دو ماهی اینجا نیستیم ها ! دلت برای مان تنگ نمی شود ؟

گفتم : اگر میخواهی دلم تنگ نشود هر روز با بابا بزرگ تماس بگیر ، تلفن بزن ، پیام بفرست.

نوا جونی قول داد هر روز تماس بگیرد. نمیدانم به قولش عمل میکند یا نه ؟

عشق در آمد از درم

دست نهاد بر سرم

دید مرا که بی توام

گفت مرا که وای تو

All reactions:

79Hanri Nahreini, Aziz Asgharzadeh Fozi and 77 others

در آیینه تاریخ

در آیینه تاریخ

رویدادهایی که مسیر تاریخ ایران را تغییر داد

ماجرای به توپ بستن مجلس شورای ملی - استعفای مصدق و قیام سی تیر - انفجار دفتر مرکزی حزب جمهوری اسلامی - سرکوب شقاوت بار جنبش دانشجویی و دیگر رویدادهای سیاسی

در گفتگو با شبکه جهانی تلویزیون ملی پارس

شب شیراز

دیشب جای تان خالی رفتیم جشن شب شیراز.

دویست نفری آمده بودند . سازمان مهر برگزار کننده اش بود .

شب شیراز همراه بود با سالاد شیرازی ، شعر شیرازی ، رقص شیرازی . موسیقی شیرازی . لوبیا پلو شیرازی . رنگینک شیرازی و فالوده شیرازی .

فقط جای دمپختک و کلم پلوی شیرازی و دو‌پیازه آلوی شیرازی و شراب خلار شیرازی خالی بود

شبی بود خوش .

همسر جان شعری از بیژن سمندر را خواند که:

شیرازو‌میگن نازه با اون آفتو‌جنگش ….

ما هم رفقای پار وپیرار را دیدیم و ماچی و بوسه ای و آغوشی و گلایه ای که : آقا ! تو کجایی پیدایت نیست؟

All reactions:

92Aziz Asgharzadeh Fozi, Massod Shabani and 90 others

آن گریز ناگزیر

(از داستان های بوینوس آیرس )

از شیراز آمده بودیم تهران . دل توی دل مان نبود . قرار بود از تهران به فرانکفورت و از آنجا به بوینوس آیرس پرواز کنیم .

عباس آمد دنبال مان . با همان ژیان قراضه اش . ژیان قرمز رنگ .

رفتیم خانه اش . شامی خوردیم و خواستیم بخوابیم . خواب به چشم مان نیامد . تا سپیده صبح همینطور غلت و واغلت زدیم .

قرار بود حوالی هشت صبح پرواز کنیم . دم دمای صبح عباس را بیدار کردیم و گفتیم : برویم !

عباس گفت : زود نیست ؟

گفتیم : نه !

گفت : چیزی نمی خورید ؟ قهوه ای ؟ صبحانه ای ؟ چیزی ؟

گفنتیم : عباس جان ! دل مان مثل سیر و سرکه می جوشد . اشتها مان کجا بود ؟

سوار ژیان قرمز رنگ عباس شدیم و رفتیم مهر آباد . همه جا انگار خاکستری بود . خیابانها . خانه ها ، آدم ها ، حتی ژیان قرمز رنگ عباس .

پیاده شدیم . عباس خواست با ما بماند . گفتیم : برای چه میخواهی بمانی ؟ اگر رفتنی شدیم که هیچ ، اگر هم برگشتنی شدیم زنگ میزنیم بیایی دنبال ما .

عباس رفت . با اشکی در چشمانش . ما ماندیم با اشکی در چشمان مان . من و همسرم و دخترکم آلما .

چمدان های مان را گشتند . لخت مان کردند . لابد میترسیدند نکند طلایی ، جواهری ، عتیقه جاتی ، انگشتری . گوشواره ای ،چیزی را با خودمان ببریم .

همسرم و دخترم کارت پرواز و پاسپورت شان را گرفتند ، اما از پاسپورت من خبری نبود . چند دقیقه ای به پرواز مانده بود . ناگهان شنیدم از بلند گو نام مرا می خوانند : آقای فلان بن فلان به اتاق شماره فلان مراجعه کند . همچون یخی در گرمای مرداد وا رفتم . تنم به رعشه افتاد . از ترس بود یا از خشم ؟ نمیدانم . بیگمان از ترس بود .

مسافران در حال سوار شدن به هواپیما بودند . به زنم گفتم : شما بروید ! چه بیایم چه نیایم شما بروید !

رفتم به اتاق شماره فلان . ترسان و مضطرب .

مردک بوگندوی ریشویی آنجا پشت میزی ایستاده بود . پاسپورت من در دستش. اتاق بوی پیاز گندیده میداد . بوی استفراغ.

پرسید : حسن بن فلان بن فلان شما هستی ؟

گفتم : بله !

صدایم گویی از ژرفای چاهی در میآمد

گفت : شما ممنوع الخروج هستید !

دست در جیبم کردم و فتوکپی نامه دادگاه انقلاب را نشانش دادم و گفتم : به حکم دادگاه انقلاب خروج من از کشور بلامانع است

کاغذ را از دستم قاپید و نگاهی سرسری به آن انداخت و آنگاه پاسپورتم را با شدت تمام به صورتم کوبید و گفت : مادر جنده ! برو گمشو !

سوار هواپیما شدیم . تا فرانکفورت میلرزیدم . در تمامی طول پرواز می ترسیدم نکند هواپیمایم را به تهران برگردانند و دو باره اسیر چنگال آدمخواران بشوم .

وقتی در فرانکفورت از هواپیما پیاده شدیم به زنم گفتم : دیگر هر گز به آن مملکت بر نمیگردیم .

و بر نگشتیم .

چهل سال است .



نقاشی از : نقی پور ( دوستکوهی)

All reactions:

129Venus Torabi, Ahmad Moghimi and 127 others