دنبال کننده ها

۲۱ فروردین ۱۳۹۷


نوه جان جانان
رفته بودم خانه دخترم . نوا جونی رفته بود مدرسه . آرشی جونی تازه از خواب بیدار شده بود و داشت کارتون تماشا میکرد . تا مرادید چشمانش برقی زد و پرید توی بغلم . چند دقیقه ای با هم بازی کردیم . من باید میرفتم سر کارم . یواشکی از خانه زدم بیرون . هنوز سوار ماشینم نشده بودم که صدای گریه اش را شنیدم . از رفتن بابا بزرگ غمگین شده بود و گریه سر داده بود . بر گشتم . بوسیدمش . بغلش کردم بردم توی ماشینم . چند دقیقه ای بازی کرد و سر گرم شد . خواستم بروم . با دلخوری از ماشین بیرون آمد . راه که افتادم دوباره گریه را سر داد . رفتم سر کارم . حال و حوصله کار کردن نداشتم . خودم آنجا بودم دلم پیش آرشی جونی بود . شب که شد آمدم خانه . زنگ زدم به دخترم . نوا جونی آنجا بود . گفتم بابا جونی صبح آمدم خانه تان نبودی . رفته بودی مدرسه . بد جوری دلخور شد . اخم هایش رفت تو هم . نزدیک بود بزند زیر گریه . گفت : بابا بزرگ چرا نماندی تا از مدرسه بر گردم ؟ گفتم آخر باید میرفتم سر کار . فردا صبح میآیم با هم میرویم بیرون . میرویم مزرعه . میرویم دیدن اسب ها . خیلی وقت است چیف و ریو را ندیده ای. گل از گلش شکفت . خیالش راحت شد و شب بخیری گفت و رفت خوابید .
من گاهی با خودم فکر میکنم اگر فردایی پس فردایی ، بلایی سرمان آمد و ریق رحمت را سر کشیدیم چه بر سر این بچه ها خواهد آمد ؟ آنقدر بما دلبسته اند که نمی توانند فقدان ما را براحتی تحمل کنند . البته این دلبستگی دو جانبه است . ما هم طاقت دوری شان را نداریم . اگر من یک روز بچه ها را نبینم دیوانه میشوم . مجنون میشوم .
وقتی فکر میکنم امروزی یا فردایی باید خواهی نخواهی رخت از این جهان بر کشید دلم میگیرد . بد جوری میگیرد . نه اینکه دو دستی به این زندگی سرشار از هیچ چسبیده باشم . نه . دلم برای نوه هایم میسوزد که تاب جدایی ما را نخواهند داشت .
آرشی جونی دوساله است و نوا جونی هم بزودی پنجساله میشود .
اگر یکی از من بپرسد بزرگ ترین آرزویت چیست ؟ خواهم گفت : آنقدر زنده بمانم تا فارغ التحصیلی شان را از مدرسه ببینم . همین . آیا این آرزوی محالی است ؟ چه میدانم ؟ شاید .
LikeShow more reactions
Comment
دزدان خروس دیگرانند
پر هاش برون ز جیب بنده است
پاکدشت نمیدانم کجاست. جایی است در ایران.
آمده اند دخترک افغان را با هزار زور و زحمت و خواهش و التماس و تمنا در کلاس سوم دبستان نام‌نویسی کرده اند 
دخترک چند روزی به مدرسه رفته است. حالا آمده است کتاب و دفتر و قلم و دوات اش را پرت کرده است بیرون . دو ساعت گریه کرده و می‌گوید : اگر گردنم را هم بزنید دیگر پایم را توی مدرسه نمی‌گذارم.
می پرسند: چرا آخر؟ چه اتفاقی افتاده؟
می‌گوید : هر وقت توی مدرسه مان چیزی
گم می‌شود ناظم مدرسه می‌آید یقه مرا می‌گیرد و می‌گوید تو دزدیده ای زیرا افغان ها همگی شان دزدند
---------------
گزارش از :
‏⁧‫#پاکدشت‬⁩
‏⁧‫#جمعیت_امام_علی‬⁩

۱۶ فروردین ۱۳۹۷

ایرانی ها


ایرانی ها
عباس چرچیل می‌گوید : ایرانی ها سه طایفه بیشتر نیست
- یا همه شان طبیب اند
یا همه شان شاعر و ادیب اند 
- یا همه شان مفسر و تحلیلگر سیاسی
بیرون از این سه طایفه شما هیچ ایرانی دیگری پیدا نمی کنید
نمیدانم به این عباس چرچیل چه بگویم . ما تسلیم. ما آه. ما نگاه

از تلگراف تا تلگرام .... و از عین الدوله تا آقای عظما



از تلگراف تا تلگرام
واز عین الدوله تا آقای عظما
آقای عظما رهبر کبیر جمهوری نکبتی اسلامی دستور فرموده اند برای حفظ بیضه اسلام! تلگرام در ایران سانسور شود.
صد و چند سال پیش هم جناب آقای عین الدوله یکی از رجال قدرتمند عصر قاجار با برقراری خطوط تلگرافی در ایران بشدت مخالفت می‌کردند.
فریدون آدمیت در کتاب ارزشمند " فکر آزادی و مقدمه نهضت مشروطیت " که در سال ۱۳۴۰ خورشیدی به چاپ رسیده است از قول میرزا ملکم خان می نویسد :
من برای آوردن تلگراف به ایران جنگیدم.
در حالیکه شهر ها و قصبات اروپا دارای خطوط تلگرافی بودند ناصر الدین شاه اجازه نمی‌داد در شهرهای ایران خطوط تلگراف احداث کنم.
عین الدوله معتقد بود اگر رعایا دارای تلگراف شدند در ولایات و ایالات مملکت محروسه ایران در جلوی تلگرافخانه تجمع می‌کنند و از احوال یکدیگر با خبر می‌شوند و علیه سلطنت آشوب می‌کنند.....
خدا را صد هزار مرتبه شکر که بعد از صدو چند سال حالا به همان جایی رسیده ایم که در عهد شاه شهید بوده ایم
ترقی می‌کنند مردم به بالا
من از بالا به پایین می ترقم

خنازیر الخلیج


خنازیر الخلیج
این رفیق سابق مان مرحوم مغفور معدوم مظلوم مغبون مجنون قائد اعظم آقاي صدام حسین کافر بعثی عفلقی ، هروقت کفگیرش ته دیگ می‌رسید و می‌خواست گوش این مشایخ و امیران حوزه خلیج فارس را ببرد و چند میلیارد دلاری سر کیسه شان بکند ، با رجاله بازی و قرشمالی توی رادیو بغداد یک عالمه ایلدرم بیلدرم راه می انداخت و توپ و تشر می‌آمد و آن مشایخ و امیران و سلاطین سلاطونی را " خنازیر الخلیج" می نامید
حالا این رفیق دیگرمان - علیرضا خان - که هم دکتر است و هم شاعر است و هم نویسنده است و هم سیاستمدار - نه تنها نوه نتیجه ها و عروس داماد ها و پسر عمه ها وپسر خاله های دسته دیزی همین خنازیر الخلیج را می شناسد بلکه طوری صحبت می‌کند انگاری همین دیروز پریروز با آنها پالوده میل فرموده است و فقط سری و بالینی از هم جدا بوده اند.
ما که روی مان نمی‌شود چیزی به این رفیق شاعر دکتر سیاستمدار مان بگوییم اما اگر شما ایشان را جایی دیدید از طرف ما از ایشان بپرسید اگر مشایخ مزبوره! فردایی یا پس فردایی، به اقتضای مصلحتی یا به اقتضای اینکه " کشتنیان را سیاستی دگر امد" از سلفیدن درهم و دینار خود داری فرمودند آیا در زمره " خنازیر الخلیج" در خوا هند آمد یا نه؟
ظل عالی لا یزال باد

جاعش


می پرسد : میدانی جاعش چیست؟
می‌گویم : چی؟ جاکش؟
می‌گوید : نه بابا! جاعش
می‌گویم : لابد همان داعش است دیگر.
می‌گوید : بله، البته داعش ایرانی که می‌شود جمهوری اسلامی عنترهای شیعی

۱۱ فروردین ۱۳۹۷

کودکی که دریا ندیده بود .

ما را برده بودند گردش علمی . اولین بار بود گردش علمی میرفتیم . کلاس چهارم دبستان بودم .دبستان احمد قوام . لاهیجان .  برای اولین بار هم بود که گردش علمی به گوشم خورده بود .
مدرسه مان قبلا پرورشگاه بود . پرورشگاه کودکان یتیم . بعد ها دبستانش کرده بودند . با چهار پنج تا کلاس . با کف تخته ای خاک آلود . نیمکت بقدر کافی نداشتیم . تنبل ها روی زمین می نشستند . روی همان تخته های خاک آلود .  من شاگرد اول بودم . ریزه میزه و مردنی . روی نیمکت جلویی می نشستم .

اتوبوسی آمد و ما را سوار کرد و راه افتاد .  سی چهل تایی میشدیم .  مادرم سه چهار تا کوکو سبزی درست کرده بود و گذاشته بود توی یک قابلمه کوچک .  با کمی برنج . برنج چمپا .  و  یکی دو تا تخم مرغ آب پز . ناهارم روبراه شده بود .

رفتیم رامسر . در رامسر دو سه چیز برای مان هیجان انگیز بود : اولیش درختان نارنج کنار خیابان . دومیش ساختمان بلند سپیدی که در دامنه کوه مثل نگینی میدرخشید . میگفتند کاخ شاه است . بعد ها دانستیم هتل رامسر است . سومیش دریا . و من تا آنروز  هنوز دریا را ندیده بودم .

ما را بردند سادات محله . سادات محله بوی تخم مرغ گندیده میداد .  دماغ مان را گرفتیم و پیف پیف کنان از اتوبوس پیاده شدیم . 
آنجا از دل زمین آب گرم می جوشید . می جوشید و بخار میداد .  حوضکی و استخرکی ساخته بودند که مردمان لخت میشدند و میرفتند کناره سنگی حوض می نشستند . ما تن به آب نزدیم ، می ترسیدیم . می ترسیدیم بسوزیم .

سالها بعد یکبار دیگر به سادات محله رفتیم .حالا دوازده سیزده ساله بودم . این بار پدر مان ریسه مان کرده بود و برده بود آبگرم . میگفت آبگرم معدنی رامسر بهترین دارو برای درمان روماتیسم است . ما که روماتیسم نداشتیم . اما رفتیم . شاید هم به اجبار . همان بوی گندیده تخم مرغ و همان حوضک و استخرک .

وقتی خواستیم به خانه برگردیم مینی بوسی آمد و خلایق را سوار کرد . دیگر جا نداشت مرا سوار کند . آقای راننده دستم را گرفت و گفت :‌بیا اینجا کنارم بایست .  کنارش ایستادم . سمت چپ آقای راننده . سر پا . همه چیز بوی گازوییل میداد . از توی آیینه مسافران را میدیدم . چشمم به دخترکی همسن و سال خودم افتاد . نگاهش کردم . نگاهم کرد . نگاهش کردم . خجولانه نگاهم کرد . و من همانجا عاشقش شدم .
نزدیکی های رودسر مینی بوس ایستاد .  دخترک و مادرش پیاده شدند . دخترک رفت . دلم را هم با خودش برد .  و من همچنان عاشق ماندم .
و هرگز دیگر آن دخترک را ندیدم . 

۸ فروردین ۱۳۹۷



از دستاوردهای حضور مهمانان نوروزی در منطقه لواسان آنقدر با چوب و سنگ این سیاهگوش را زده‌اند که جان سپرده سیاهگوش بی‌آزاری که دو توله هم داشته است







 نزدیکی های خانه ام ،آهویی در پرچینی گیر افتاده بود . مردمان از رفتن باز ایستادند تا اهو را از مهلکه برهانند . من هم گوشه ای ایستادم به تماشا . و نگران . دقیقه ای چند گذشت . دیدم یک ماشین آتش نشانی زوزه کشان میاید . آمدند . آهو را رهاندند . مردمان کف زدند برای آتش نشانان . آهو پرید و جهید و رو به کوهسار تاخت . و من آن روز چقدر احساس خوشبختی میکردم . آین مردمان کافرند و مستحق دوزخ ؟ و آن مردمان راهی بهشت ؟ دوزخ و بهشت تان ارزانی خودتان باد که بقول شمس هفت اقلیم را در کف خود دارید اما از آدمیت چیزی نمیدانید . دلم بدرد آمد . بد جوری هم


در هوایت بیقرارم روز و شب

امروز م با شمس  گدشت . شمس تبریزی . مردی که خیزاب های درونش گهگاه به توفانی میماند که یکدم - یکدم حتی - راحتش نمیگذارد . مردی که میگوید : در درون من بشارتی هست ، عجبم میآید از این مردمان که بی آن بشارت شادند .
مردی که آزادی را در بی آرزویی میدانست .
مردی که خدا پرستی را رهایی از خویشتن پرستی میداند : زهی آدمی که هفت اقلیم و همه وجود دارد
  • گفتند: ما را تفسیر قرآن بساز.
گفتم: تفسیر ما چنان است که می‌دانید. نی از محمد! و نی از خدا! این «من» نیز منکر می‌شود مرا. می‌گویمش: چون منکری، رها کن، برو. ما را چه صداع (دردسر) می‌دهی؟ می‌گوید: نی. نروم! سخن من فهم نمی‌کند. چنان‌که آن خطاط سه گونه خط نوشتی: یکی او خواندی، لا غیر … یکی را هم او خواندی هم غیر او … یکی نه او خواندی نه غیر او. آن خط سوم منم که سخن گویم. نه من دانم، نه غیر من.
  • راست نتوانم گفتن؛ که من راستی آغاز کردم، مرا بیرون کردند.

  • چون به سوی کعبه نماز می‌باید کرد، فرض کن آفاق عالم جمله جمع شدند گرد کعبه حلقه کردند و سجود کردند. چون کعبه را از میان حلقه بگیری، نه سجود هر یکی سوی همدگر باشد؟
دل خود را سجود کرده‌اند.
مقالات شمس را میخوانم . شاید دهمین بار . شاید صدمین بار . هر وقت دلم میگیرد به مهمانی شمس میروم . بهتر است بگویم شمس به مهمانی ام میآید . با همه شوریدگی جان و جهانش .  شوریده سر . سودایی . آشفته حال . حیران .
 میگویم : خود غریبی در جهان چون شمس نیست

  گفت خدا یکی است
اکنون تو را چه؟
چون تو در عالم تفرقه‌ای،
صد هزاران ذره، هر  ذره در عالم‌ها پراکنده
پژمرده، فروافسرده...
... او یکی است، 
تو کیستی؟ 
تو شش‌هزار بیشی.
تو یکتا شو
وگرنه از یکی او تو را چه؟

و آنگاه ندا در میدهد که :

چون خود را به دست آوردی خوش می رو. اگر کسی دیگر را یابی دست به گردن او درآور، و اگر کسی دیگر نیابی دست به گردن خویشتن درآور.









درخت آلبالو


درخت آلبالو. غرق در شکوفه های سپید
این درخت آلبالو در حیاط خانه مان هر سال غرق شکوفه می‌شود. شکوفه های سپید. هر سال هم یک عالمه آلبالو می‌آورد اما همینکه آلبالوها کمی رنگ می‌گیرند سر و کله لشکر گنجشکان پیدا میشود و همه آلبالوها را به یغما می برند. ما هم دل مان نمی‌آید به آنها بگوییم بالای چشم تان ابروست.
حالا که اینجا نشسته ام و به این درخت آلبالو نگاه میکنم می بینم طبیعت چه گشاده دست و مهربان است و ما آدمیان چه ظلمی که به طبیعت روا نمی‌داریم.
یاد دوران کودکی ام می افتم . انگار هزار سال پیش بود .
آنجا ، در کمرکش کوه ، . در لاهیجان . باغ آلبالوی مان ، در هر بهار ، غرق شکوفه میشد . بعدتر ها گویی چادری به رنگ سرخ بر گستره آن باغ زیبای کوچک میگسترانیدند .
چرا آن زمان گنجشکها به باغ آلبالوی مان کاری نداشتند ؟ چرا اینجا ، در این سرزمین بیدرکجایی ، گنجشکان دیواری کوتاه تر از دیوار درخت آلبالوی یگانه و تنهایم پیدا نمیکنند ؟ باید بروم از این گنجشککان شکایت کنم ! باید وکیل هم بگیرم . آخر چه معنی دارد نتوانیم از پس چهار تا و نصفی گنجشکک غارتگر بر آییم ؟ ها ؟؟!!