چه کسی امام را کشت ....؟

چه کسی امام را کشت ؟

باز جو ها میروند و میآیند :

چه کسی امام را کشت ؟

سرباز ها پوتین خود را بر گردن من میفشارند

چه کسی امام را کشت ؟

چه کسی درویش را خنجر زد ؟

- و عبایش را درید ؟

- و تعویذ را

و تسبیح زینتی را پاره کرد ؟

آقایان :

کشیدن ناخن هایم برای کشف حقیقت بی فایده است

حقیقت

در آن جسد خود گویاست .

چه کسی امام را کشت ؟

سربازان تا دندان مسلح وارد میشوند

سر بازان تا دندان مسلح خارج میشوند

گزارش ها ؛ ضبط صوت ها ؛ عکاس ها

آقایان :

شهادت من به چه کار میآید ؟

گر سخن بگویم یا خاموش بمانم

گزارش شما قبلا نوشته شده

تقاضای بخشش دیگر چه فایده ای دارد ؟

شما؛ بی اعتنا به همکاری یا مقاومت من

مرا کتک خواهید زد

از زمانی که شما بر این سرزمین حکم میرانید

اندیشه ام را به بند کشیده اید

بر خلاف باور تان

من نه دست راستی ام نه کمونیست

من در دمشق زاده شده ام

شهری که یقین دارم از وجود آن بی خبرید

چرا که شما

تشنگی خود را در آب های زلال آن فرو ننشانده اید

و شوریدگی عشق آنرا نمی شناسید

در هیچ گلخانه ای

آقایان

گل سرخی همچون گل های سرخ دمشق نخواهید یافت .

در هیچ جواهر فروشی ای

مرواریدی بی همتا

در هیچ شهری

چشم های غمگین شهر مرا نخواهید یافت .

من عنصری خائن نیستم آقایان محترم !

- آنطور که خبر چین هایتان گزارش داده اند -

هر گز نه دانه ی گندمی دزدیده ام

نه مورچه ای کشته ام

نه به زندان افتاده ام

آقایان محترم ! در محله ام همه مرا می شناسند

خرد سالان و سالمندان . کبوتران و درختان

من برای همه پیامبران خدا شناخته شده ام

روری پنج بار نماز میگذارم

هر گز خطبه جمعه ای را از قلم نینداخته ام

و برای یک ربع قرن رکوع و سجود رفته ام

- و قیام و قعود کرده ام -

و در همه چیز از حضرت امام تقلید کرده ام

او میگوید : " خداوندا ! اسراییل را معدوم کن "

من میگویم " خداوندا ! اسراییل را معدوم کن "

او میگوید " خداوندا ! این ملت را آواره کن "

من میگویم " خداوندا ! این ملت را آواره کن "

او میگوید " خداوندا ! نسل شان را نابود بفرما "

من میگویم " خداوندا ! نسل شان را نابود بفرما "

او میگوید " خداوندا !بر کشتزار هایشان سیل جاری کن "

من میگویم " خداوندا ! بر کشتزار هایشان سیل جاری کن "

و چنین است فرجام من آقایان محترم .

من بمدت بیست سال

در یک آغل زیسته ام

همچون گوسفندی بخواب رفته ام

همانگونه نماز بر آورده ام

مانند گوسفندی علوفه خورده ام

مانند دانه تسبیح امام چرخیده ام

احکام او را طوطی وار تکرار کرده ام

بی آنکه با مغز خود بیندیشم

بدون سر

بدون پا ....

از محاسن او سرما خورده ام

و از استخوان های او سل گرفته ام

بیست سال تمام

همچون گونی کاهی

خمیده بر سجاده ای سرخ گذرانده ام

هر جمعه با خطبه های آتشین تازیانه خورده ام

سخنان بلیغ . استعاره

و اشعار نفیس را فرو بلعیده ام

برای بیست سال تمام آقایان

من در آسیابی زیسته ام که تنها باد می سایید

آقایان !

با آن خنجری که می بینید

با آن بود که من به سینه و گردن او ضربه زدم

مغز موریانه خورده اش را چاقو زدم

او را

بنام خود - و بنام یک میلیون گوسفند تکرار گو - به قتل رساندم

آقایان !

میدانم که مجازاتم مرگ است

اما من با کشتن او

سوسک هایی را که در تاریکی آواز می خوانند

و آنهایی را که در گذرگاه رویا ها دروغ می بافند

و آن متحجری را که هزار سال است

کلمات بیهوده بکار می برد کشتم

من دریوزگان دکه اسلام

و تمامی حشرات بوستانش را کشتم .

از : نزار قبانی

دعوت به نماز ....

مامان بزرگ سیب ها .....

عجب دزد سر گردنه ای ...!!؟؟

سفیر پیشین اسراییل در ایران ؛ آقای MEIR EZRY - که سالها سفیر دو فاکتوی آن کشور در میهن ما بود - در کتاب خاطرات خود می نویسد :

یک روز دکتر منوچهر اقبال رییس هیئت مدیره و مدیر عامل شرکت ملی نفت ایران از من خواست که نسخه ای از نشریه PETROLEUM INTELLIGENCE را برایش فراهم کنم ( این نشریه در امریکا چاپ میشد و فقط برای مشترکانی فرستاده میشد که سالانه معادل هزار پاوند پرداخت کنند )

در یکی از شماره های این نشریه یک نویسنده مشهور اسراییلی بنام Meyer نوشته بود که رضا فلاح یکی از مقامات بلند پایه شرکت نفت و از مشاوران مورد اعتماد شاه ؛ مبلغ یک میلیارد دلار در یک کمپانی نفتی سرمایه گذاری کرده است .

دکتر اقبال بعد ها گفت : نسخه ای از این مقاله را به شاه تسلیم کردم ؛ شاه آنرا در جعبه آشغال انداخت و با خشم گفت : آنها غیر از این مزخرفات چیز بهتری ندارند بنویسند ؟؟

اقبال در همان زمان به سفیر اسراییل گفته بود که : راستش من از رابطه شاه و فلاح سر در نیاورده ام .

سفیر پیشین اسراییل در ایران می نویسد : بعد از انقلاب ؛ روزی فلاح را در لندن دیدم . به من گفت یک کمپانی نفتی امریکایی به مبلغ 9 میلیارد دلار بفروش میرسد . اگر من می توانستم دو شریک دیگر پیدا کنم می توانستم این کمپانی را بخرم !

من از او پرسیدم : آیا سه میلیارد دلار سهم شما برای خرید این کمپانی حاضر است ؟

و او در جواب گفت : YES .THAT WILL BE NO PROBLEM

در سال 1970 یک سودا گر امریکایی بنام MARC RICH ضمن تبانی با دست اندر کاران بلند پایه شرکت ملی نفت ایران توانست نفت ایران را به قیمت ارزانی بخرد وبا فروش آن در بازار های جهانی میلیارد ها دلار به جیب بزند . گفته میشود آقای رضا فلاح شریک ایشان بوده است .

این بازرگان امریکایی که بعد ها بسبب اختلاس به زندان افتاده بود توسط آقای بیل کلینتون مورد عفو قرار گرفت و از زندان رهایی یافت

آقای رضا فلاح در محافل بین المللی بعنوان The Shah's Bagman نامیده میشد . یعنی اینکه جامعه بین المللی میدانست که آقای رضا فلاح دلال بازرگان دیگری بنام آقای آریامهر است .

درد اهل قلم ....و ناقوس هولناک جهالت و مرگ ...

اگر روزگار بر مراد من بودی

و قلم بمراد خود بر کاغذ نهادمی

جز تعزیت نامه ها ننوشتمی

اما مرا از آن غیرت آید

که هر کس در احوال مصیبت دیدگان

نگاه کند از راه تماشا !

مصیبت دیده ای بایستی

تا غم خود با او بگفتمی

ترا بوی شیر از دهان آید

با تو چه توان گفت ؟؟

"عین القضات همدانی "

سر گذشت اهل قلم در میهن ما سرگذشت تلخ و غم انگیزی است

سر گذشت رویارویی تعقل و عصبیت های جاهلی است . قصه تلخ و درد انگیز خون و مرگ و تبعید و تکفیر و زندان و آوارگی است .

از همان روزی که عبدالله بن مقفع ؛ نویسنده ؛ مترجم ؛ اندیشمند و فیلسوف ایرانی را بدستور خلیفه اسلام دست و پای بریدند و زنده در تنور داغ افکندند تا زمان و زمانه ای که خون حلاج ها و عین القضات ها و عشقی ها و فرخی ها و گلسرخی ها و سلطان پور ها و سعیدی سیرجانی ها ؛ دار های تعصب و بی خردی را آذین بست ؛ همواره شمشیر تعصب در برابر قلم و خرد قد افراشته است و قصه تلخ و درد انگیز خون و مرگ و تکفیر و تبعید و زندان قرن هاست که در وطن ما تکرار میشود .

در میان نامه های خصوصی مرحوم دهخدا ؛ نامه ای است از معاضد السلطنه پیر نیا که ضمن آن با اشاره به دشمنی محمد علیشاه با آزادیخواهان ؛ می نویسد :

" شاه تکلیف کرد که مشروطه میدهم به چند شرط : یکی آنکه روزنامه ها آزاد نباشد . دیگر اینکه انجمن ها ابدا نباشد . سوم اینکه مجلس شورای ملی نباشد . ......

و دیدیم که محمد علی شاه از سلطنت خلع و در آوارگی و غربت در گذشت اما بدون حضور او و بدون توپ و تانک لیاخوف و شاپشال روسی ؛ روزنامه های آزاد و انتخابات آزاد و مجالس آزاد به افسانه ها پیوست .

درد اهل قلم در ایران درد عمیق و ریشه داری است و آنچه بر اهل قلم در میهن ما گذشته و میگذرد چیزی جز شقاوت و نا مردمی حکومتگران را بیان نمی کند .

در سر گذشت میرزا جهانگیر خان شیرازی ؛ مدیر روزنامه صور اسرافیل می خوانیم که :

وقتی کودتا گران محمد علی شاهی مجلس شورای ملی را به توپ بستند و به دستگیری و اعدام آزادیخواهان دست زدند ؛ روز چهار شنبه سوم تیر ماه ؛ ملک المتکلمین و میرزا جانگیر خان را بی آنکه باز پرسی کنند یا به داوری کشند نابود کردند .

شادروان احمد کسروی در تاریخ مشروطه ایران در شرح اعدام این بزرگمردان آزاده که جان خود را در راه حق گویی و آزادیخواهی فدا کردند از قول یکی از همزنجیران آنان چنین می نویسد:

" ....چون اندکی گذشت ؛ دو تن فراش برای بردن ملک و میرزا جهانگیر خان آمدند و ایشان را از قطار بیرون آورده به گردن هر یک زنجیری زده گفتند : بر خیزید بیایید . گویا هر دو دانستند که برای کشتن می برندشان .

ملک ؛ دم در ؛ با آواز دلکش و بلند این شعر را خواند :

ما بارگه دادیم این رفت ستم بر ما

بر فصر ستمکاران تا خود چه رسد خذلان !

ما همگی اندوهگین شدیم و این اندوه چند برابر شد وقتی دیدیم آن دو فراش زنجیر هایی را که به گردن ملک و جهانگیر خان زده و برده بودند بر گردانیده ؛ در جلوی اتاق بر روی دیگر زنجیر ها انداخته و ما بیگمان شدیم که کار آندو به پایان رسیده است .

مامونتوف نیز می نویسد :

" سر گذشت این دو تن بسیار ساده بود . امروز ایشان را به باغ بردند و پهلوی فواره نگهداشتند . دو دژخیم طناب به گردن ایشان انداخته و از دو سو کشیدند . خون از دهان ایشان آمد . و این زمان دژخیم سومی خنجر به دل های ایشان فرو کرد و آنان را بدین سان کشتند .

میرزا یحیی دولت آبادی در کتاب " حیات یحیی" در این باره می نویسد :

قزاقان ؛ نخست میرزا جهانگیر خان و بعد دیگران را دستگیر کرده و آنها را بی نهایت کتک میزنند و سر و پای برهنه همه را به قزاقخانه می برند . در راه که این جمع را می بردند ؛ بعضی از مردم نادان به آنها ناسزا گفته ؛ نسبت های نا شایسته میدهند . میرزا جهانگیر خان پی در پی نطق میکند و از کتک و زخم کارد اندیشه نکرده میگوید : ای مردم ! ما رفتیم ؛ اما شما دست از مشروطه بر ندارید .

به همین حال آنها را می برند تا وارد قزاقخانه میکنند و آنجا محبوس میشوند . صاحب منصبان قزاقخانه پی در پی به محبس آنها آمده آنها را فحش داده آزار میکنند . میرزا جهانگیر خان در این حال از نطق های وطنخواهانه دست بر نمیدارد و دقیقه ای آرام نمی گیرد .بالاخره از بس حرف میزند محبس او را جدا میکنند .

ملک المتکلمین گرسنه و تشنه است . چون او را برهنه نکرده اند پولی دارد . به یکی از قزاقان میدهد برای او نان و نان خورش و آبی بیاورد و خواهش میکند میرزا جهانگیر خان را هم بیاورند با او غذا بخورد .و او را هم میآورند ؛ غذا خورده ؛ بجای خود بر میگردانند

طرف عصر آنها را به باغ شاه می برند و همه را در یک زنجیر می بندند . در بردن آنها به باغ شاه و هنگام ورود به محبس ؛ و در محبس ؛ آنها را آزار بسیار میکنند . دست ملک المتکلمین جراحت بر میدارد . فردا صبح که میشود ؛ پاسی از روز بر آمده ؛دو نفر قزاق به محبس آمده ملک المتکلمین و میرزا جهانگیر خان را با زنجیر می برند . ساعتی طول نمی کشد که زنجیر های آنها را آورده آنجا می اندازند . خلاصه اینکه آنها را می برند در گوشه باغشاه در میان فوج قزاق . اول طناب به گردن ملک المتکلمین افکنده ؛ مدتی او را عذاب میدهند و بالاخره میر غضبان با کاردی روی شکم او افتاده شکمش را پاره میکنند و به سختی جان میدهد . بعد از آن میرزا جهانگیر خان را میآورند . چون کشتن رفیق خود را دیده است رمقی برای او باقی نمانده . به پای خود نمی تواند بیاید .او را میآورند . طناب بر گردنش انداخته به فشار کمی جان میدهد .

نعش هر دو را در میان خندق شهر می اندازند . نعش ها آن روز و آن شب در خندق است و بعد به همت یکی از وطنخواهان هر چه از آنها باقی مانده بخاک سپرده میشود ....

اینجا مشهد است ....

by aboli_moezzi
19-Apr-2010

این همه آدم خسته و غمگین. این همه لباس سیاه به غم آلوده. اینجا کمرنگ ترین رنگ بدبختی، خاکستری است. آن هم از نوع عزا دارش. پیراهن های بدون آهاری که چند دگمه یخه شان از عصیان و بغض، الماس پیاده رو ها شده اند.

نه سلامی، نه علیکی! دیگر یواش یواش تنها " ای بد نیستم!" جواب هر احوالپرسی شده. مردم حتی دل رفتن به سفره چهارشنبه همسایه را هم ندارند. پنجه های خونین بر روی دیوار مقصد گم شده ای را نشانش نمیدهد، بلکه مدرک جنایت شبانه اهریمنان است. در اینجا جُغدها چه بزمهایی که راه نمی اندازند. دیگر با حبه قند پرتابی هم نمیشود شومی شان را از خود دور کرد.

پسر کوچیکه لبنیاتی سر کوچه، مرغ حق را با تفنگ ساچمه ایش زده و همانجا فلک زده را در حال جان کندن رها کرده است. مردم به بهانه سردی هوا، نفسها را در مُشتهایان کوف میکنند تا رمقی باشد تا آن را به نشانه اعتراض در هوا بچرخانند. همان نفسهای پر بخاری که مثل مه فریاد ها را در خود پنهان کرده است... اینجا مشهد است!

قرآن ....

دلقکی بنام رییس جمهور

زنا و زلزله! (طنز) عسگر آهنین • خواهرم زلزله ایجاد مکن در دلم ولوله ایجاد مکن دل مردان مسلمان، نرم است لرزه در این ژله ایجاد مکن ... اخبار روز: www.akhbar-rooz.com شنبه ۲٨ فروردين ۱٣٨۹ - ۱۷ آوريل ۲۰۱۰ خواهرم زلزله ایجاد مکن در دلم ولوله ایجاد مکن دل مردان مسلمان، نرم است لرزه در این ژله ایجاد مکن ضربه بر بیضه اسلام، مزن بهر ما مشغله ایجاد مکن کرده ای باطله هر حکم و حدیث کاغـذ ِ باطلـه ایجاد مکـن لرزه خیزست تکان های زنا توبه کن، زلزله ایجاد مکن! ۱۷ آوریل ۲۰۱۰

گفتگوی رکسانا صابری با مجله تایم

• 129Share

When Roxana Saberi packed her bags for Iran in 2003, she could not have anticipated that part of her six-year stay would include five months in the country's most notorious prison. When her press credentials were suddenly revoked in 2006 (after years of filing reports for foreign news organizations), she chose to stay in the country she had grown to love and work on a book instead. Then on Jan. 31, 2009, four men forced her from her home, accused her of being a spy and placed her in solitary confinement in Evin Prison. She was heavily interrogated and coerced into telling a false tale of how she used her book as a cover for her work as an American spy — a "confession" she later recanted. After a sham trial, she was sentenced to eight years in prison. Thanks in large part to international calls for her release (most notably from President Barack Obama and Secretary of State Hillary Clinton), Saberi was freed on May 11, 2009. She returned home to publishBetween Two Worlds: My Life and Captivity in Iran — a much different book than the one she initially planned on writing.(See an audio slide show of Iranian society.)

Reading the acknowledgments section of your book is incredible — just to see all the people and organizations that supported your release.
I was very humbled by it and very grateful. Almost a little embarrassed that my detention had created such a fuss. I did hear a little bit about some of the efforts that were taking place on my behalf when I was in prison, and I felt empowered. I felt like I was not alone anymore.

How did the people of Iran — those who are not part of the regime — respond to your story?
When I was released, the Iranian people, many of them, came up to me and apologized for the way I was treated. They said, "I'm so sorry you were our guest in this country and this is how you were treated." I said, "I know it's not your fault. You had nothing to do with those people who arrested me." There were very kind shopkeepers who didn't want to charge me. A taxi driver told me that a local bazaar was selling "Roxana scarves" [blue scarves that resembled the one she wore in a photograph circulated in the media]. That was very amusing. It's not just me who they treat this way, but other political prisoners and prisoners of conscience who go to Evin. When they come out, they are seen as heroes. It's the exact opposite of what the regime wants to happen. I think that Iranians know that some of the best people — the most courageous among them — are sent to prison. They're punished because they are courageous enough to speak out for basic rights.(See pictures of daily life in Iran.)

Do you have hope for the future of Iran?
I do have hope for the country. Of course, right now, like many people, I am worried about the current state of affairs — the oppression and brutality and violence that has been used against people peacefully pursuing basic human rights. But I think the majority wants a more peaceful democratic government, a government that respects human rights.

Do you think change is possible?
So much of the population is young. About two-thirds of the population is under 30, so they weren't alive at the time of the revolution. They're more and more connected to the world through technology and travel, relatives in other countries. More and more women are going to universities, many people are moving from the rural areas into the cities so they're exposed to new ideas. Many Iranians realize what universal human rights are, and they want rights that they see other people in other countries having. Right now they face a lot of obstacles, but I think they will prevail. It's not clear when, but eventually they will.

In the meantime, a lot of Iranians may end up in a situation like yours.
I cried when I was freed, and my tears were both of joy and of sorrow — joy for my freedom, but sorrow for those prisoners of conscience I was leaving behind. I was freed in large part because of the amount of international support I was fortunate to get. What about all these other people? They deserve freedom as much as I did. That's a large part of why I wrote this book. So people would understand what happened to me is happening to so many others. I felt like I had both an opportunity and a responsibility to tell of the injustices that are taking place.

Will these methods succeed in silencing those who want change in Iran?
Using force and violence, imprisoning people, intimidating and harassing them — that will never eliminate these demands for change. It might scare them into silence, but it will only increase the gap between the regime and a large part of society. When you imprison one, you're breeding resentment among many other people — that prisoner's family members, friends and colleagues — so they are multiplying resentment by the measures they are using.

In the epilogue, you say that when you were first at home in the U.S., you found yourself looking over your shoulder. Do you still have that feeling? Like the Iranian government could come after you?
Yes, sometimes I do. I wonder if they can still read my e-mails now that I'm in America. Do they follow me here? They made it seem like they have agents all over the world, and I know that they do have a lot of agents in different parts of the world. I know other former prisoners feel the same way I do, and some have been threatened. I have not been threatened.

You didn't know for six years in Iran that they were following you as closely as they were.
People have asked me, "If you knew you were being watched or you thought you might be monitored, why did you still interview people?" I tell them, "Because what I was doing wasn't illegal." I was doing my work openly. I had nothing to hide. It's like Gandhi says, "There won't be a need for the secret service if you think everything out loud." I always thought if they know what I am doing, they will see that it is harmless. Every time I would go on an interview, I would tell people this was going to be published in English, to show a more complete view of Iran for outsiders. People were very willing to talk to me. They wanted outsiders to have a more comprehensive view of Iran.

Do you still plan to publish the book you were working on at the time of your arrest?
I'm not sure. I do hope that I can return to that book. If I don't write it, it could be a victory for my captors.