بارسلونای عزیزم

( از یادهای دور و دیر )

پانزده سال پیش بود . ماه فوریه . رفته بودم بارسلونا . از سانفرانسیسکو.

هتل مان حول و حوش خیابان لا رامبلا بود . خیابانی که ۲۴ ساعته بیدار است . خیابانی که گویی قلب بارسلونا است .

با رستوران هایش . بارهایش . موزه هایش. نمایشگاهها و فروشگاههایش ‌.

صبحها ، هتل مان بهترین صبحانه عالم را عرضه میکرد . صبحانه که نه ، بیش از دویست نوع کیک و شیرینی و قهوه و چای و آبمیوه و میوه و نوشیدنی های رنگ وارنگ . هر آنچه که دلت میخواست .

حوالی ساعت یازده میآمدیم خیابان لا رامبلاLa Rambla. اینجا و آنجا ، مردان و زنانی سرگرم هنر نمایی . هریک به شکلی و رنگی . هر یک به شیوه ای و رسمی . و همه شان هم دیدنی و تماشایی . و گاه حیرت کردنی .

از همان خیابان لا رامبلا سوار اتوبوس های دو طبقه میشدیم . همانها که سقف ندارند . میرفتیم به دیدن دیدنی ها . و دیدنی ها چه بسیار . و کلیساها و بناها و باروها و برج ها یی از روزگارانی نه چندان دور . و همه حاصل اندیشه خلاق و دستان مردی بنام گاودی Gaudi

و شبها میرفتیم به تماشای رقص فلامینگو . در کلوپی با دیوارهایی ازچوب آبنوس . و بر آبنوس ها آیاتی از قرآن کنده کاری شده . و چه هنرمندانه هم . و هیچکس نمیدانست آن خطوط زیبای شکسته چیست . و می پنداشتند نقش و نگاری است بر چوب آبنوس . و رقص ها و آوازها همه شکوه و زیبایی مطلق . با آن رقص پا ها و چرخ زدن ها و آوای غمگنانه کولی وار کولی ها . و آن لباس های رنگین چین دار . انگار لباس زنان کوه نشین قاسم آباد گیلان . لباس گالشان . با چین و واچین های بسیار . و رنگ ها همه شاد . شاد شاد . به رنگ جلگه ها و مرغزاران .

و حول و حوش همان لا رامبلا بازار میوه ای . با صدها میوه و سبزی و سبزینه که نمیدانستی چیست و چه طعمی دارد . و بازار موج میزد از جهانگردان کنجکاو . و من نیز گم میشدم در خیل پیادگان . همچون قطره ای به دریایی . و تماشا و تماشا و تماشا . و دل کندن از بازار ناممکن .

یک روز ، با ترن به sitges میرویم . شهرکی غنوده بر کرانه دریا بر بلندای تپه ای . با کوچه هایی همه سنگفرش. سرتاسر همه سنگفرش. و اینسو و آنسوی کوچه ها گلدان های گل . و هزاران گلدان آویخته بر دیوارها و پنجره ها و روزنه ها . و من از میان هزاران گلدان میگذشتم . با گلهایی هر یک به رنگی . و هر یک به عطری . و ساحلی با دهها درخت تنومند نخل . رقصان در باد . و خیس از نوازش موج . و صدها و هزاران درخت نارنج و ترنج .

و رستوران هایی بر پایه هایی چوبین . و موجها مدام به پایه ها کوبان . و غذای شان ناب ترین غذای دریایی . و فاصله اش تا بارسلونا سی و چند دقیقه . کمی بیش یا کم . با ترن . و ترن ها همان ترن های شهری . با مردمی نشسته و ایستاده . و گهگاه توقفی و سوتی و حرکتی

و اینک موزه پابلو پیکاسو .با مجموعه ای یگانه از آفریده های آن دستان معجزه گر . موزه ای که می توان و باید روز ها و روز ها به تماشایش رفت .

شهر زیبای من . بارسلونا . بارسلونای عزیزم . ترا بیشتر و بیشتر دوست میدارم . ای شهر شعر و شراب و شور و شعور و نور ....

All reactions:

17Aziz Asgharzadeh Fozi, Bahman Azadi and 15 others

هدیه بی بهای جلادان

آنوقت ها که میگفتند : " برادران جنگ کنند ابلهان باور کنند " خیال میکردم جنگ برادران را نباید باور کرد . اما بعد ها دیدم تا پای مال دنیا پیش بیاید بسیار نادرند برادرانی که به جان هم نیفتند .

شاه شجاع نمونه فراموش نشدنی است . پدر را زندانی و کور کرد و بعد ها پسرش را هم . جنگ های تمام نشدنی با برادر و برادر زاده . رابطه با زن برادر و همدستی و توطئه با او بر ضد برادر . تاخت و تازهای پیاپی در شیراز و اصفهان و کرمان و یزد . قرآن مهر کردن و سوگند به ازدواج و فرستادن برای زن پهلوان اسد بشرط آنکه یارو شوهرش را بکشد . کشته شدن این یاغی گردن کلفت کله خر در حمام یا در راه حمام . تکه پاره کردن و خوردن جسد . اگر اشتباه نکنم شاه شجاع متهم بود که با مادر خودش هم سر و سری آنچنانی دارد !

سگ کیست ریچارد سوم که پیش این شاه شاعر مسلک ؛ کودک بیگناهی بیش نیست .

شاه عباس کبیر هم پدرش را زندانی کرد . برادر ها و دو پسرش را کور و زندانی کرد . ولیعهدش را کشت . و جلاد سر پسر را برای پدر هدیه آورد . لابد در سینی طلا ! با احترام . دو دستی . زانو زد و زمین ادب بوسید و طاق شال گل بته ترمه را به آهستگی از سر بریده پس زد . و پدر چشم های بسته و بی نگاه پسر را نگاه کرد و یقین کرد کسی که وقتی پسرش بود دیگر پسرش نیست !اصلا نیست . و آن شاهزاده ای که تخت پادشاهی بزرگی دورا دور در انتظارش بود بدل به هدیه بی بهای جلاد شده و خیال خونخوار " کلب آستان علی " از رقیب خیالی آسوده شد و مالیخولیا چند روزی آرام گرفت . و با اینهمه ؛ خنجری توی قلب استخوانی شاه نشست و " خام خوار های " گرسنه و حریصش را بجستجوی شکار فرستاد . شکار را شاه نشان میداد. وقتی میگفت بگیر . از همه طرف میریختند . مثل شکار جرگه گوشت خام را با دندان پاره پاره میکردند و می بلعیدند . خشم درنده شاه توی هوا آویزان بود . مثل عنکبوتی که به تندی صاعقه فرود آید . به یک چشم بهم زدن ؛ میگرفت و می درید و مشتی استخوان . وحشت مجسم . و چنگ و دندان خونین بجای میگذاشت .

گویند این رسمی مغولی بود و از جمله ارمغان هایی است که از فرط محبت برای ما به ارث گذاشتند . لابد هواداران مغول ها هم میگویند این کشت و کشتار های خانوادگی هدیه ایرانی هاست . و اگر مغول های هندوستان این جور دوستدار و تحت تاثیر فرهنگ ایران و زبان پارسی و ادب آن نبودند آنچنان بجان هم نمی افتادند که افتادند .

در همان زمان شاه عباس ؛ جهانگیر پسرش خسرو را کور کرد و شاه جهان برادر کور را خفه کرد و مدعیان احتمالی دیگر را کشت .

پسران شاه جهان بر سر پادشاهی بجان هم افتادند . اورنگ زیب برادران - داراشکوه ؛ مراد و شجاع _ را شکست داد و سرشان را زیر آب کرد . پدر و سه پسر و دخترش را زندانی کرد و پدر و پسر ارشد و دختر در زندان مردند ......

از کتاب " روز ها در راه " - شاهرخ مسکوب

** یعنی ما از بازماندگان چنین جانورانی هستیم ؟

این هم تصویری از خواجه تاجدار که کرمان را به شهر کوران تبدیل کرد

‌وهفتاد من چشم از مردم کرمان بیرون کشید

All reactions:

3Karim Akhavan, میر صدرالدین میرراجعی and 1 other

پرسه در هزار سال نثر پارسی

به صحرا شدم. عشق باریده بود و زمین تر شده بود چنانک پای بر برف فرو میشد .

«بایزید بسطامی»

*******

«سهل تستری( سهل شوشتری) از محتشمان اهل تصوف بود و از کبار این طایفه بود و در این شیوه مجتهد بود و در وقت خود سلطان طریقت و برهان حقیقت بود .

حسین منصور حلاج از شاگردان او بود .

او به اتهام زندقه از شوشتر به بصره گریخت و در آنجا در گذشت .

پیروان او را فرقه سهیلیه گویند

*********

طاووس مرغی آراسته با زینت است .یعنی که نگر ، که به زینت این جهان غره نشوی که هرچند همی آرایی ، آخر فانی گردی.

کرکس دراز عمر باشد. یعنی که اگر در این جهان بسیار بمانی عاقبت ببایدت رفت ، که این سرا فانی است ، و اندرین جا کس جاوید نماند

« تفسیر طبری »

**********

نقل است که - بایزید بسطامی- یک بار عزم سفر حج کرد و منزلی چند برفت و باز آمد .

گفتند : تو هرگز عزم فسخ نکرده ای ، این چون افتاد ؟

گفت : در راه زنگی یی دیدم ، تیغی کشیده ، مرا گفت : اگر باز گردی، نیک ، و اگرنه ، سرت از تن جدا کنم .

پس مرا گفت : خدای را به بسطام گذاشتی و روی به کعبه آوردی؟

«تذکره الاولیا- عطار»

**********

آزادی در بی آرزویی است .

«شمس تبریزی»

******

گفت : بیزارم از آن خدای که به طاعت من ، از من خشنود شود وبه معصیت من ، از من خشم گیرد ، پس او خود در بند من است ، تا من چه کنم .

«تذکره الاولیا- عطار - در ذکر ابوبکر واسطی»

All reactions:

41Zari Zoufonoun, Nasrin Zaravar and 39 others

باروت نداریم

** - ایلچی مخصوص عثمانی به دیدن سلطان صاحبقران میآمد .

در حیاط کاخ شاهی در دارالخلافه ناصری همه به صف ایستاده بودند . با سبیل های تاب داده و ریش حنابسته و شانه کرده .

از صدر اعظم و امیر تومان و امیر دیوان و امیر نظام و امیر لشکر و امیر نویان و احتساب الملک و ابوابجمعی اداره جلیله شتر خانه و قاطر خانه بگیر تا ایشیک آقاسی و ایل بیگی و بیگلر بیگی و پیشکار و تحویلدار و تفنگچی آقاسی و چالانچی و حاجب الدوله و خوان سالار و دبیر حضور و داروغه و دهباشی و زین دار باشی و ملا باشی و سر عسکر و سرایدار باشی و صاحب جمع و صاحب دیوان و فراشباشی و ضابط و قاپوچی باشی و کوتوال و میر آخور و قوللر آقاسی و همه و همه به صف ایستاده بودند .گلاب زده و با ریش حنا بسته .

سلطان صاحبقران با کبکبه و دبدبه سلطانی و به هیئت و هیبت یک سلطان قدر قدرت از جلوی صف طویل ابوابجمعی دربار ملائک سپاه گذشت . آنگاه آقای تفنگچی آقاسی را به حضور طلبید و امر موکد فرمود هر وقت آقای ایلچی باشی به قصر شاهی نزدیک میشود یکی دو تیر توپ در کنند .

لحظاتی نگذشته بود که قاپوچی باشی با بوق و کرنا ورود عالیجناب ایلچی باشی به قصر شاهی را خبر داد .

شاه قدر قدرت اگر چه شعله های خشم همایونی اش زبانه میکشید ایلچی عثمانی را به حضور پذیرفت و قضایا به خیر و خوشی خاتمه یافت .

وقتیکه آقای ایلچی باشی پایش را از قصر شاهی بیرون گذاشت اعلیحضرت قدر قدرت در حالیکه سبیل های خون چکانش را تاب میداد و آتش از چشم های مبارک شان زبانه میکشید توپچی باشی را به حضور طلبید و زنده و مرده اش را یکی کرد و فریاد بر کشید که : مرتیکه پدر سوخته قرمساق ! مگر نگفته بودم وقتی ایلچی باشی به دروازه های قصر سلطنتی نزدیک میشود چند تیر توپ در کنند ؟ میدهم پدر قرمساقت را از گور در بیاورند و آتش بزنند !

آقای توپچی باشی که از ترس مثل خایه حلاجان میلرزید با لکنت زبان عرض کرد : قربان خاک پای مبارک قبله عالم بشوم ، من هزار و یک دلیل داشتم که نتوانستم توپ شلیک کنم .

قبله عالم که آتش خشم همایونی اش شعله ور تر شده بود فریاد بر کشید که : مرتیکه قرمساق ! تا پدر قرمساقت را از گور بیرون نکشیده ام فقط یک دلیلش را بگو !

توپچی بیچاره نالید که : قربان خاکپای مبارک قبله عالم بشوم . باروت نداشتم !

باری ، پریشب ها که داشتم عر و تیز های آسید علی آقای واویلایی - یعنی همان ملای لازم النفقه ای که حالا مقام عظمای ولایت شده است - را در دارالحکومه اراذل اسلامی گوش میدادم یکباره بیاد این ماجرا افتادم و دلم خواست از آقای عظما بپرسم حالا که با توپ و توپخانه به میدان آمده ای و میخواهی پوزه امریکا و اسراییل و نمیدانم همه ممالک کره ارض را به خاک بمالی آیا باروت داری ؟

All reactions:

37Zari Zoufonoun, Nasrin Zaravar and 35 others

الهی پیر نشوی

آمده ام بیمارستان . یک هفته است کمرم درد میکند . یک عالمه قرص و دوا خورده ام اما افاقه نکرد ه است.

یک عالمه نرمش کرده ام باز هم درد دست از سرمان بر نمیدارد .

مجبور شدم بیایم پیش آقای دکتر تران.

این آقای دکتر تران تا مرا می بیند گل از گلش می شکفدو میگوید : کاشکی همه بیماران من مثل تو بودند

می پرسم : چطور؟

میگوید: اینجا هم من و هم پرستارانم با دیدن تو خوشحال میشویم . اهل نق و نوق نیستی ، سر بسر ما میگذاری و همه را میخندانی!

میگویم : دکتر جان این را مبادا به زنم بگویی ها! . آنوقت کلی ملامتم خواهد کرد که پس چرا توی خانه عینهو عنق منکسره را میمانم و‌مدام سرم توی کتاب است؟

این دکتر تران هم خودش حکایتی است. سی و یکی دو سال بیشتر ندارد . خیلی شبیه پسرم الوین جونی است . ته ریشی دارد اما گیسوانش تا کمرش میرسد .

دکتر تران مرا میفرستد برای نمیدانم چی چی لوژی .میگوید برو از شانه ها و کمرت عکس بگیرند ببینم دردت از کجاست ( حالا هی نگویید تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد . اینجور دعا ها برای ما کار ساز نیست! خود حافظ جان هم این را میداند )

میآیم خانه. دست راستم درد میکند . زنم میگوید از بس می نویسی بزودی دست راستت فلج خواهد شد.

سرفه میکنم . میگوید : از سیگار است

میگویم : خانم جان ! من که سیگار نمی کشم

میگوید : سال ها کشیده ای حالا تقاص پس میدهی

فشار خونم بالاست: میگوید : از بس جوش و جلا میزنی. آرام باش مرد ! بتو چه که ایران چه خبر است ؟ مگر تو کدخدا رستمی؟

کلسترولم بالاست . هر روز یکی دو تا قرص میخورم. میگوید : چربی نخور . گوشت قرمز قدغن! هرگز نمیگذارد یکی از آن ساندویچ های فرد اعلای آدم خفه کن بلمبانیم !

قند خونم بالاست: میگوید : شیرینی نخور ! نوشابه نخور ! .

میوه نخور. نان نخور ، برنج ابدا .

برایش شعر می خوانم :

من از مزارع سبز شمال میآیم

ز سرزمین برنج

این طلای تلخ و سپید

که دانه دانه آن قطره قطره خون من است

مگر میشود برنج نخورم ؟ نکند میخواهی فرمان قتل ما را صادر بفرمایی !؟ آدم گیله مرد باشد آنوقت نتواند پلا بخورد؟ خب ، یکباره بگو‌اگر مرگ میخواهی برو گربازده!

مانده ام حیران پس چه بخورم ؟ مگر میشود وسط تابستان هندوانه و خربوزه و انگور و انجیر نخورد ؟

کدام پدر سوخته ای بود که بمن میگفت : الهی پیر بشوی؟

کاشکی میگفت الهی پیر نشوی

۱- پلا= پلو

۲-گربازده= یکی از روستاهای گیلان

All reactions:

108Zari Zoufonoun, Miche Rezai and 106 others