آيينه دق .... 

از روضه خوان پير جواديه همسرش پرسيد : 
اوضاع كار و بار تو 
آيا به ميمنت انقلاب ، تفاوت كرده است ؟ 
گفتا ، بلى ، به شكر خدا ! 
كار روضه خوانى من هم عجيب 
راحت وآسان شده است . 
زيرا كه سالهاى از اين پيش 
تا كه قطره ى اشكى 
ز چشم مستمعان گيرم 
بايد هزار قصه ز بيداد شمر ميگفتم . 
اكنون ولى ، 
در اول منبر 
اين خلق 
تا چشم شان به چهره ى من مى افتد 
بر سرنوشت خويشتن
همگى زار زار ميگريند !..

آقای شهردار بازنشسته

آقای "  نیل رات ویل   " همسایه و رفیق ماست . چند سالی شهردار شهرمان بوده است . هشتاد سالی دارد اما چنان سرخ و سفید و قبراق است که انگاری هنوز به هفتاد سالگی نرسیده است .
آقای رات ویل هنوز انگلیسی را با لهجه هلندی صحبت میکند . چند سالی است که باز نشسته شده اما مربی تیم فوتبال شهر ماست . صبح تا شب اینسو و آنسو میدود تا تیم فوتبال شهر مان را در فلان مسابقه محلی به مقام قهرمانی برساند . کشته و مرده فوتبال است .
آقای رات ویل سالهاست رفیق ماست . خبر های ایران را با علاقه دنبال میکند و تا مرا می بیند تازه ترین خبر ها را به اطلاعم میرساند . نام خیلی از آخوند ها را هم  میداند .
آقای رات ویل در شهر ما مزرعه بادام دارد . چه مزرعه ای هم . هزار هکتاری میشود . تاسیساتی که توی مزرعه اش ساخته چهار پنج میلیون دلار ارزش دارد . مدرن ترین تراکتور ها و بولدوزر ها و نمیدانم ماشین آلات عجیب و غریب در مزرعه اش به صف ایستاده اند . سی چهل نفری زن و مرد مکزیکی شبانه روز در مزرعه اش کار میکنند .
آقای رات ویل برای چند تا از کارگرانش توی همان مزرعه خانه ساخته است و آنها سالهاست بخشی از خانواده او شده اند .
آقای رات ویل انسان شریفی است . انسانی خاکی و بی ادعاست . خنده از لبانش نمی افتد . گهگاه سر بسرم میگذارد و میگوید : تو قصد نداری پیر بشوی ؟
آقای رات ویل دیروز عصر بمن زنگ زده بود تا حال و احوالی بپرسد .
گفتم : کجا بودی نیل ؟ چند روزی پیدات نبود .
گفت : مسابقه داشتیم . مسابقه فوتبال
گفتم : خب ؛ تیم مان برنده شد یا نه ؟
گفت: برنده که شدیم اما یک اتفاق جالبی افتاد .
گفتم : چه اتفاقی ؟
گفت : توی استادیوم  با یک خانواده ایرانی آشنا شدم .
گفتم : عجب ؟ خب ؛ چه اتفاقی افتاد ؟
گفت : هیچی ؛ خیلی با هم رفیق شدیم . آدرس ترا هم دادم تا بیایند سراغت . کلی هم از تو تعریف کردم
گفتم : دست جنابعالی درد نکند .
گفت : راستی ؛ یک سئوالی داشتم
گفتم : بفرما
گفت : چرا ایرانی ها بجای اینکه بگویند ما ایرانی هستیم میگویند ما "  پرشن " هستیم ؟
گفتم : فقط به یک دلیل ساده .
گفت : چه دلیلی ؟
گفتم : وقتی میگوییم ایران شما بیاد خمینی و خامنه ای و احمدی نژاد و خیل بوگندوهای اسلامی می افتید ؛ اما وقتی میگوییم پرشن یعنی دو هزار و پانصد سال تمدن و فرهنگ و مدنیت .
آقای نیل بگمانم دلیلم را پسندید .

ما رفتیم ...!

آقا ! ما رفتیم !
لابد می پرسید : کجا ؟
آقا ! ما تصمیم گرفته ایم دار و ندار مان را بفروشیم و بزنیم بچاک جاده و برویم جایی گم و گور بشویم . بقول معروف : مدینه باد به اهل مدینه ارزانی
لابد باز می پرسید : چرا ؟
حالا خدمت تان عرض میکنیم .
آقا ! دانشمندان میگویند هر 27 میلیون سال یکبار ؛  تمامی جانداران کره زمین بطور دستجمعی میمیرند . گناه این مرگ و میر همگانی را هم گذاشته اند گردن سیاره ای بنام " سیاره نهم " که گویا در منظومه شمسی به گشت و گذار مشغول است .
این سیاره نهم - که بنا بفرموده جنابان دانشمندان و از ما بهتران ؛ ده برابر کره زمین وزن شان است - تنها هنرشان این است که رگبارهای عظیمی از شهاب های کشنده تولید میفرمایند و باعث مرگ دستجمعی جانداران ؛ از جمله ما آدمیان " بیگناه ! " میشوند
حالا چرا این سیاره نهم چنین مسئولیت خطیر و جانگزایی را به دوش مبارک خودشان گرفته اند  و موجبات بد نامی خودشان و تبرئه ما آدمیان بیگناه را فراهم کرده اند  لابد مصلحتی در کار است که عقل آدمهای یک لاقبایی مثل بنده و جنابعالی به آن قد نمیدهد .
آقا ! از شما چه پنهان ما آدم بد شانسی هستیم . اصلا یک جو شانس نداریم . از روی لاعلاجی هم به خر میگوییم خانباجی ! ترس مان این است که نکند فردا پس فردا این جناب سیاره نهم دوران 27 میلیون ساله اش بسر رسیده باشد و بخواهد باران رحمت بی حسابش را بر سر ما بباراند ؟ بهمین خاطر است که می خواهیم خانه زندگی مان را بفروشیم و این چهار روز اخر عمرمان را برویم در غاری ؛ بیغوله ای ؛ کوهی ؛ جایی پنهان بشویم .  یعنی فی الواقع میخواهیم این پند جانانه جناب سلمان ساوجی را آویزه گوش مان کنیم که میفرمایند :
به امید جوین نانی که حاصل گرددت ؛ تا کی
در آتش باشی و دودت رود بر سر تنور آسا ؟
اگر می توانستیم به مریخی ؛ عطاردی ؛ زهره ای ؛ نپتونی ؛ پولوتونی ؛ جایی پناه ببریم که چه بهتر !
آخر هیچکس نیست به گوش مبارک این سیاره نهم برساند که : جناب آقای سیاره نهم !ما آدمیان که داریم به میمنت و مبارکی با جنگ ها و آدمکشی های مان  نسل بشر را از روی کره زمین منقطع میفرماییم  شما چرا دیگر زحمت بیهوده میکشید ؟ حالا نمی توانید چهار صباحی صبر بفرمایید تا ما آدمیان " بیگناه " تیشه به ریشه خودمان بزنیم و کره زمین را از لوث وجود خودمان پاک بفرماییم ؟
افلاک بجز غم نفزایند دگر
ننهند بجا تا نربایند دگر
نا آمدگان اگر بدانند که ما
از دهر چه میکشیم ؛ نایند دگر 

اسکندرا ...!

این رفیق روشندل هنرمندم - دکتر اسکندر آبادی -  رفیق هزار ساله ماست .هم شاعر است . هم موسیقیدان است . هم طناز است . هم زبان شناس .
آن قدیم ندیم ها ؛ هر وقت که ار آلمان به ینگه دنیا میآمد  سری بما میزد و چند روزی می گفتیم و می شنیدیم و می خندیدیم و از هنر نمایی هایش هم لذت میبردیم .
امسال عید ؛ اسکندر آمده بود امریکا . اما ما چنان گرفتار روزمره گی هامان بودیم که فرصتی فراهم نشد تا شب و شبانی را با هم بگذرانیم .
بالاخره دیشب دل به دریا زدیم و با گروهی از دوستان رفتیم شامی خوردیم و گپی زدیم و اسکندر هم در هنرنمایی سنگ تمام گذاشت
ما برای آنکه عذر بد تر از گناه خودمان را بنوعی لاپوشانی کنیم ؛  پیشدستی کردیم و با همین بضاعت ناچیزمان شعری برای اسکندر سرودیم تا از شکوه ها و گلایه های احتمالی جلوگیری بفرماییم . یعنی فی الواقع پیش افتادیم تا پس نیفتیم .
و اما شعرمان :

آمدی در شهر ما ؛ اسکندرا
برده ای دل از منا ؛ اسکندرا
گرچه غافل مانده ای از یاد من
ماهها و سالها اسکندرا
هیچ از یادت نمی کاهد دلم
روز ها و هفته ها  ؛ اسکندرا
سالها بگذشت و پنهان کرده ای
چهره از ما و منا ؛ اسکندرا
نغمه و شعر و سرودت دلنواز
پنجه ات شیرین ترا ؛ اسکندرا
نغمه سر کن ؛ داغ غم از دل بشوی
عندلیبا ؛ بلبلا ؛ روشندلا
یار داوودی و با ما سرگران
نشکنی قلب مرا ؛ اسکندرا
خانه را از بهر تو آراستیم
نامدی دیدار ما ؛ اسکندرا
میخوری می با حریفان و دریغ
نیست ات یادی زما ؛ اسکندرا
ما زیاران چشم یاری داشتیم
کرده ای بر ما جفا ؛ اسکندرا 

ملوسک سابق !

میگفت : سالها پیش رفته بودم بندر عباس . صبح زود از خواب بیدار شدم . پرده های اتاق هتل را کنار زدم و نور را به داخل اتاق آوردم .
طبقه بالای هتل بودم . جلوی پنجره ایستاده بودم و به کوچه ها و خیابان ها نگاه میکردم . چشمم به یک تابلوی آرایشگاه زنانه افتاد .نوشته بود :
آرایشگاه زنانه عفیفه . ملوسک سابق !
ما هم یک رفیقی داریم که از روزی که به امریکا آمده هم اسمش را عوض کرده هم دینش را .
دینش شده  زرتشتی و اسمش هم شده  هوخشتره !
اما هر وقت میخواهد چیزی را امضاء کند می نویسد : هوخشتره . غلامعلی سابق !

نوکر بادنجان

آقای یعقوب انوار - یا بقول روزنامه بابا شمل یعقوب انبار- از آن نان به نرخ روز خورهایی بود که شاید بتوان نمونه بسیاری از چنین آدم هایی را حالا در مجلس شورای اسلامی پیدا کرد . یعنی بقول معروف آدم هایی که هم آش معاویه را میخورند و هم نماز علی را میخوانند .
این آقای انوار یکی از طرفداران پر و پا قرص رضا شاه بود و چه سینه ها که به تنور داغ نچسبانید و چه مدیحه ها که در وصف رضا شاه نگفت .
اما در شهریور بیست وقتی محمد علی فروغی متن استعفای رضا شاه را در مجلس خواند ؛ او نطق بسیار شدیدی علیه رضا شاه ایراد کرد و به آن مناسبت گفت : الخیرو فی ما وقع . !
اما همین آقای انوار ؛ چندی بعد که محمد رضا شاه پهلوی پایه های قدرتش را مستحکم کرد یکبار دیگر تغییر عقیده داد و گفت : لا خیر فی ما وقع !
البته اگر شرح زندگانی علی دشتی و بسیاری دیگر از سیاستمردان و آندوره را بخوانید خواهید دید که از این " نوکران بادنجان " بسیار داشته ایم و متاسفانه هنوز هم داریم .

سازمان ملل خانوادگی

میگوید : من یک یهودی ایرانی هستم .نوروز و سده و چهارشنبه سوری را جشن میگیرم . زمانی که ایران بودم ماه رمضان که میشد از ترس مسلمانها روزه میگرفتم . ماه محرم که میشد لباس سیاه می پوشیدم و به تماشای عزا داری مسلمانها میرفتم و گهگاه گریه هم میکردم . شاید هم به حال خودم گریه میکردم که توی مخمصه عجیبی گیر افتاده بودم .
میگویم : خب !
میگوید : زنم مسلمان لبنانی است . گهگاه نماز میخواند . گهگاه روزه میگیرد .  گهگاه حجاب اسلامی هم دارد . عید فطر و عید قربان را جشن میگیرد . گوشت خوک نمیخورد . شراب هم نمی نوشد .
میگویم : عجب !!
میگوید : دخترم مسیحی است . مسیحی مارونی است . کریسمس که میشود خانه را چراغان میکند . به کلیسا میرود . هدیه میگیرد و هدیه میدهد . شراب هم می نوشد .
میگویم : خب !
میگوید : شوهر دخترم بودایی است . پیرو مذهب "  مهایانه "  است . گوشت نمی خورد . کشته و مرده مار و مور و ملخ و همه حیوانات عالم است .آداب و رسوم خاص خودش را دارد .هرگز هم  دروغ نمیگوید .
میگویم : عجب ؟ عجب ؟!
میگوید : پسرم  بهایی است . نه مشروب میخورد نه سیگار میکشد .  زن چینی گرفته است .نمیدانم زنش چه دینی دارد . بگمانم کنفوسیوسی است
میخندم و میگویم : حالا که از هر قوم و قبیله و دین و آیینی توی خانواده تان پیدا میشود  چطور است اسم خانواده شما را بگذاریم سازمان ملل خانوادگی ؟ 

دلتنگی های نوروزی

مادر میگفت : امسال درختان گردوی مان پر بار خواهند بود
می گفتیم : از کجا میدانی ؟
میگفت : شب چهارشنبه سوری آسمان ولایت مان پر ستاره بود .
مادر ؛ با دار و درخت ها حرف میزد .با گل ها درد دل میکرد .آب و خاک و گل و گیاه به جانش بسته بود .
شب های چهارشنبه سوری ؛ پس از اینکه از روی آتش می پریدیم ؛ مادر خاکستر ها را جمع میکرد .صبح روز بعد - زمانی که هنوز آفتاب در نیامده بود - میرفت توی باغ . داس تیزی هم بدست میگرفت .کمی خاکستر پای درختان سیب و گیلاس و گلابی و انجیر و انار میریخت و به درخت ها نهیب میزد که : اگر امسال بقدر کافی میوه ندهی با همین داس ریشه ات را خواهم زد !
مادر حالا سالهاست زیر خاک خوابیده است .پدر نیز .من نیز گویی قرن هاست که از ظلمتی به ظلمتی دیگر پرواز میکنم .
نمیدانم بر سر درختان سیب و  انار و انجیر و گیلاس و گلابی مان چه آمده است ؟
آن خانه درندشت زیبای مان در در دامنه سبز شیطان کوه لاهیجان هنوز آنجاست ؟
آن آبشار خروشان زلالی که بیخ گوش بقعه شیخ زاهد گیلانی میجوشید و میخرامید و نغمه سر میداد آیا همچنان میخروشد و می غرد ؟
چقدر دلم برای زادگاهم تنگ است . برای مادرم . برای پدرم . حتی برای همان گدای لنگی که نامش را " تیز رو " گذاشته بودیم وهر دو هفته یکبار میآمد خانه مان مشتی برنج و چای میگرفت و همانجا پای پلکان می نشست و ناهارش را میخورد .
چه میگویم ؟
آیا همه اینها فقط رویاست ؟
چه میدانم ؟ بقول شمس : هر چه می بینم ؛ جز عجز خود نمی بینم 

برو زن کن ای خواجه هر نوبهار

تو این دم دمای عید ؛ یک شاعر شیرازی ؛ دل به دریا زده است و با شجاعتی باور نکردنی شعری گفته است که آدمیزاد با خواندن آن زهره اش آب میشود .
ایشان میفرمایند:
عید آمد و فکر تازه تر باید کرد
یک همسر تازه زیر سر باید کرد
آن همسر کهنه درد سر میباشد
بشتاب که رفع درد سر باید کرد
آقا ! به تن تبدار امام زین العابدین بیمار ؛ زهره شیر میخواهد چنین شعری سرودن  ؛  آدم شیرازی باشد و از این دسته گل ها به آب بدهد ؟ آن هم در زمان و زمانه ای که رستم با آنهمه اهن و تلپ رستمانه اش با عصا راه میرود !؟
آقا ! آن زمانها گذشت که حضرت سعدی علیه الرحمه میفرمود :
برو زن کن ای خواجه هر نو بهار
که تقویم پارینه ناید به کار
آن زمانها گذشت که همین آقای سعدی علیه الرحمه گزلیک به دست مستان میداد و میفرمود:
به هر چمن که رسیدی گلی بچین و برو
به پای گل منشین آنقدر که خار شوی
ما که نمیدانیم اسم این آقای شاعر از جان گذشته شیرازی چیست . آن رفیق آذربایجانی ما ن هم که شعر این شاعر شیرازی را توی کرنا گذاشته و بگوش عالم و آدم رسانده بما نمیگوید که کدام شیر پاک خورده ای جرات کرده است  چنین شعری سروده است . هر چه هست ما اسم این شاعر محترم را از همین حالا میگذاریم شاعر شهید !!

نخست وزیر یونجه خوار

سید ضیا ء الدین طباطبایی نخست وزیر پیشین ایران و یکی از عوامل اصلی کودتای سوم اسفند 1299 ادا اصول های خاصی داشت .
دکتر علی بهزادی مدیر مجله سپید و سیاه که پس  از بازگشت سید ضیاء از یک تبعید بیست ساله  به دیداراو رفته بود چنین می نویسد :
" به اتاق ناهار خوری رفتیم . غذا ها روی میز چیده شده بود . بوی مخصوصی در فضا پیچیده بود .
سید گفت : امروز میخواهم با غذای مخصوص خودم از یک همکار پذیرایی کنم . تعارف کرد پلو بکشم . کشیدم .
پرسید : میدانی چه پلویی است ؟
گفتم : سبزی پلو
به قهقهه خندید . - اشتباه کردی ! یونجه پلوست
با چنگال یک قطعه کوکو برداشت و در بشقابم گذاشت .
گفت : میدانی چه کوکویی است ؟
جواب دادم : کوکوی سبزی
باز صدای قهقهه اش بلند شد . این هم اشتباه دوم . کوکوی یونجه است .
بعد به پیشخدمت گفت قدری دوغ در لیوانم بریزد . در داخل دوغ قطعات کوچک سبزی به چشم میخورد .
گفتم : لابد این هم یونجه است ؟
گفت : خوب حدس زدی . یونجه دوغ را خوشمزه میکند .
بعد نوبت به خورش یونجه و سالاد یونجه رسید .
گفتم : ظاهرا چیزی که جایش در سر این میز خالی است یونجه خالص است ؟
به قهقهه خندید . از گوشه میز یک بشقاب برداشت و با قاشق مقداری از سبزی خشک داخل بشقاب برداشت و در ظرف غذای من پاشید و گفت : این هم یونجه خالص !
در حین صرف غذا ؛ سید مرتب از خواص یونجه تعریف میکرد و میگفت : یونجه یک خاصیت بزرگ داردو آن نشاطی است که در انسان بوجود میآورد چون تا میگوییم " بفرمایید یونجه میل کنید "  طرف بی اختیار شروع به خنده میکند و خنده باعث نشاط و تقویت روحیه میشود .....
-------
پی نوشت : کاشکی علمای اعلام و آیات عظام که حالا صاحب مملکت مان شده اند فتوایی - چیزی صادر بفرمایند که یونجه خواری عمر امت اسلام را دراز میکند وخوردن یونجه برابر است با هفتهزار بار زیارت کعبه بلکه ملت غیور ایران با خوردن یونجه کمی دل شان باز بشود و لبخندی بر لبان شان بنشیند . البته اگر یونجه گیر بیاید و از چین و ماچین صادر نشده باشد .