دنبال کننده ها

۲۰ اسفند ۱۳۹۵

آقای ترومپت ....

نمیدانم چهل سال پیش بود یا پنجاه سال . رفته بودیم سینما . سینمایی در لاهیجان . بگمانم سینما استخر .
فیلمی نشان میدادند از جنگ میان سربازان دولتی و چریک ها ی چپگرا در یکی از کشورهای امریکای لاتین . جنگ در حاشیه شهرکی نیمه خراب جریان داشت .
گاه نیروهای دولتی پیشروی میکردند گاه چریک ها . تفنگ های شان هم از آن تفنگ های حسن موسایی . وسط معرکه یک پاسگاه ژاندارمری بود که یک سر گروهبان چاق و چله  دست و پا چلفتی فرماندهی اش را بعهده داشت . از آن گروهبان هایی که نیم ساعت طول میکشید تا بتواند از جایش بلند بشود . توی اتاق  سر گروهبان  قاب عکسی آویزان بود که یکطرفش عکس رییس جمهور مملکت بود  و در طرف دیگرش عکس رهبر چریک ها . هر وقت چریک ها پیشروی میکردند آقای سر گروهبان قاب عکس را میچرخانید و عکس فرمانده چریک ها ظاهر میشد . هر وقت هم میدید سربازان دولتی در حال پیشروی هستند فورا قاب عکس را می چرخانید و عکس جناب رییس جمهور پیدا میشد .
فیلم خنده داری بود . اسمش یادم نمانده است . اما این روز ها وقتی می بینم آقای ترومپت همه رشته هایی را که اوباما طی هشت سال بافته بود یک به یک پنبه میکند و دشمنان و طرفدارانش هم مدام برای هم شاخ و شانه میکشند بیاد این فیلم افتادم . چرایش را نمیدانم .بگمانم ما هم باید بالای سرمان قاب عکسی آویزان کنیم که یک طرفش عکس آقای ترومپت و طرف دیگرش عکس آقای اوباما باشد . 

۱۶ اسفند ۱۳۹۵

آقای گنده دماغ .....

یکی از بزرگان اهل تمیز  ؛  آقای ابراهیم گلستان و چند تا دیگر از دوستان خودش  را بشام بخانه اش دعوت کرده بود .
قبل از آقای گلستان یک آقای دیگری آمده بود و گوشه ای نشسته بود و نرمک نرمک جامی میزد .
آقای گلستان از راه رسید و سری تکان داد و رفت روی مبلی لمید .
تا مهمان های دیگر از راه برسند نیم ساعتی گذشت و در این نیم ساعت جناب مستطاب گلستان نه سخنی گفت و نه از آن آقای محترم پرسید خرت به چند ؟
پس از نیم ساعت ؛ آن آقای محترم رو کرد  به آقای گلستان گنده دماغ  و گفت : بسیار خوب ! حالا بیایید در باره موضوع دیگری سکوت کنیم !

۱۵ اسفند ۱۳۹۵

دو ژنرال ... دو خاطره .

در تبریز بودم . هنوز چهار پنج سالی به انقلاب مانده بود . ارتشبد شفقت را استاندار آذربایجان شرقی کرده بودند . پیش از آن فرمانده گارد جاویدان و رییس سرای نظامی بود .
من خبرنگاررادیو  بودم . گهگاه همراه  ژنرال به دیدن شهر های آذربایجان میرفتم .
تیمسار شفقت با وجودی که در فرانسه درس خوانده بود و به بالا ترین سطوح نظامی عروج کرده بود اما یک آخوند بود . منتها یک اخوند بی عمامه . آخوندی با تاج و ستاره هایی بر دوش . وقتی با او به سفر میرفتیم نه تنها از نوشیدن ام الخبائث محروم بودیم بلکه نوشیدن پپسی کولا هم ممنوع بود .
میگفتند پسر خاله شاه است . راست و دروغش را نمیدانم . مدت کوتاهی استاندار آذربایجان شرقی بود و سپس به تهران برگشت . جایش ژنرال دیگری آمد . سپهبد اسکندر آزموده . برادر همان آزموده ای که مصدق را به محاکمه کشیده بود . مردی بیسواد و بد زبان و بد عنق و چاله میدانی . میگفتند دایی جمشید آموزگار است . راست و دروغش را نمیدانم . روزی بهمراهش به ماموریت سراب رفتم . در سراب فرماندار آن شهر را به چنان فحش های ناموسی کشاند که انگاری در قورخانه ناصر الدین شاه به زبان قاطر چیان شاهی  به سربازبینوایی  ناسزا میگوید . روزی هم در تبریز به دیدار مدرسه دخترانه ای رفتیم . در حیاط دبیرستان دخترکی چادری از راه رسید و خواست بسرعت به کلاسش برود . استاندار صدایش کرد و با تحکم به مدیر مدرسه دستور داد یا چادر از سرش بردارد یا اینکه دیگر بمدرسه راهش ندهد . یکی دو سالی نگذشته بود که در بهمن ماهی سراسر تبریز را به آتش کشیدند  . شب خوابیدیم و صبح بیدار شدیم و دیدیم همه ساختمانهای دولتی در لهیب آتش سوخته اند .
و هنوز سالی نگذشته بود که انقلاب تنوره کشان از راه رسید و همه زنان را مجبور کرد چادر بسر کنند .
و من حیرتم باری همه این بود که : نظامی مرد را آخر چه کار به استانداری ؟

۱۲ اسفند ۱۳۹۵


چو ایران نباشد .....
******
دیشب پریشب ها کم مانده بود که ما با جناب آقای ابوالقاسم فردوسی دعوای مان بشود .
 خدمت شان عرض کردیم : آخر قربان تان برویم ما ! این چه حرفی است که شما میزنید که : چو ایران نباشد تن من مباد ؟
شما با شکم گرسنه در آن روستای یخ زده " باژ " نشسته اید و تگرگ آمده است و گندم و جو و همه دار و درخت های تان را داغان کرده است آنوقت هنوز میفرمایید چو ایران نباشد تن من مباد ؟
 تازه توقع هم دارید که آن " شاه محمود کشور گشای " که انگشت در جهان کرده بود و قرمطی می جست و میکشت ؛ بیاید فرمایشات حضرتعالی را حلوا حلوا بفرماید و توی کیسه خالی تان هم مقادیری زر و فیروزه و طلا و الماس بریزد ؟ شما فکر نسل های بعدی را نکرده بودید ؟ آخر با چنین پند حکیمانه ای چطوری برویم یکشاهی صنار اختلاس بفرماییم ؟ ها ؟
 از همه اینها گذشته ؛ شما با چه دل و جراتی مقابل چنان شاه عدالت گستر قدر قدرتی که میگوید " همه شاهنامه خود هیچ نیست مگر حدیث رستم و اندر سپاه من هزار مرد چون رستم هست " می ایستید و سینه سپر میکنید و چشم در چشم چنان شاهنشاه آدمخواری میدوزید و میگویید " ندانم اندر سپاه او چند مرد چون رستم باشد ؛ اما این دانم که خدای تعالی خویشتن را هیچ بنده چون رستم دیگر نیافرید " (1)
 حالا نمیشد حضرتعالی بجای " چو ایران نباشد تن من مباد "میفرمودید که : چو اسلام نباشد تن من مباد ؟ وزن شعرتان بهم میخورد ؟ خب بخورد سو وات ؟ مگر آسمان به زمین میآمد؟
چطور است دستکم میگفتی : چو ملا نباشد تن من مباد ؟ در آنصورت نه در پیرانه سری مجبور میشدی  از فقر و ناداری و گرسنگی بنالی و بگویی :
الا ای بر آورده چرخ بلند
به پیری چه داری مرا مستمند
 و نه آن مذکر طبرانی بجرم اینکه رافضی هستی از دفن جنازه ات در گورستان مسلمانان جلو گیری میکرد .(2) . از آن گذشته ؛ وزن و قافیه شعرت هم بهم نمیریخت و حالا در عصر فرمانرایی عمله جور ؛ نامت میشد حجت الاسلام و المسلمین آ سید ابوالقاسم فردوسی طوسی و گنبد و بارگاه و یک فقره شجره نامه معتبر داشتی که نسب ات را به امام زین العابدین بیمار میرسانید و خلایق هم میآمدند در بارگاهت دخیل می بستند و نذر میکردند و خودت هم حالا یک امپراتوری داشتی عینهو امپراتوری آقام اما م رضا ( گیرم امپراتوری با ط دسته دار ! )
 جناب آقای فردوسی ! این رفیق مان - ابن محمود - حق دارد که میگوید : این بیتی که سروده ای دور از منزلت یک ایرانی فهمیده است . خودت درستش میکنی یا اینکه بدهیم یکی از بزرگان اهل تمیز درستش کند ؟
جناب فردوسی پاکزاد ! در زمان و زمانه ما : هدف از کائنات ما هستیم - ما نباشیم ؛ هست و نیست مباد !
***********
1- تاریخ سیستان
22- چهار مقاله عروضی

۱۱ اسفند ۱۳۹۵

غلط کردیم آقا !

آقا ! بینی و بین الله ؛ ما حاضریم با دهان روزه  هفت قدم بطرف قبله برداریم و به کلام الله مجید قسم جلاله یاد کنیم که این آقای زبرجد ( یعنی همین آقای زاگر برگ که اسم بی صاحب مانده اش هیچوقت روی زبان مان نمی چرخد ) این فیس بوک - یا فیس بوق - را اختصاصا و انحصارا برای ما ایرانی ها ساخته است تا هر وقت عشق مان کشید بیاییم عصاره های ذهن بیمار خودمان را به صورت این و آن تف کنیم . میفرمایید چطور ؟ حالا خدمت تان عرض میکنیم . 
فرض بفرمایید یک آقای نویسنده ای که یک پایش هم لب گور است و همین روزهاست که قبض و برات آخری اش را هم بپردازد ؛ میآید توی تلویزیون بیبی سکینه و میگوید در ایام ماضی - چنانکه افتد و دانی - سر و سری عاشقانه و شرعی ! با فلان مرحومه مغفوره شاعره شهیر شهید داشته است . 
آقا ! چشم تان روز بد نبیند ؛ یکوقت می بینی از یمین و یسار لشکر خون آشام فحاشان و دشنام گویان حرفه ای و غیر حرفه ای با میمنه و میسره و توپ و توپخانه بسوی آن فلکزده نیمه مرده یورش میآورند و چنان زنده و مرده و جد و آبایش را میلرزانند  و میسوزانند که آن بیچاره یکپا دارد یک پا هم قرض میکند و جانش را بر میدارد و میرود همان جایی که عرب نی انداخت . 
یکوقت می بینی بنده خدایی فیلمی ساخته است و جایزه ای گرفته است و پیامک تلخی هم به آقای ولی فقیه کره زمین - جناب مستطاب عالی آقای ترامپ - فرستاد ه است که : های ... مستر ... خیال نکنی ما کوریم و کریم ها !! اما دوباره سر و کله دشنام گویان و مفسران و قلمزنان و قلم پردازان وسینه چاکان خلق و مبارزان روز شنبه پیدا میشود و چنان گرد و غباری راه می اندازند که هر آنچه رنگ حق و حقیقت دارد در آن گم میشود . 
آقا ! ما پریشب ها خوابیده بودیم و خواب های رنگین میدیدیم . میدیدیم که رفته ایم کنار اقیانوس و داریم موج ها را میشماریم ! چنان خوش خوشان مان شده بود که اگر توپ های قزاقخانه ممد علیشاهی را بیخ گوش مان می ترکاندند بیدار نمیشدیم . یکوقت به صدای زنگ تلفن لعنتی از خواب پریدیم . گوشی را که برداشتیم دیدیم یک صدای ظریف زنانه ای میگوید : مستر گیله مرد ؟ 
گفتیم : بله خانم جان ! خودمان هستیم . این نصفه شبی ما را زابرا کرده اید ها ! خب ؛ حالا چه فرمایشی داشتید ؟ 
میگوید : شب بخیر آقای گیله مرد . تبریک میگویم . کونگراجولیشن !
گفتیم : خانم جان تبریک برای چی ؟ نکند گاومان زاییده ؟ 
میخندد و میگوید : شما از طرف آکادمی علوم سوئد برنده جایزه ادبی نوبل شده اید !
به تته پته می افتم و با لکنت زبان میگویم : ما ؟ فکر نمیکنید عوضی گرفته اید ؟ ما و جایزه نوبل ؟ 
میگوید : شما برنده جایزه نوبل در رشته پرت و پلا نویسی شده اید 
میگوییم : خانم جان ! به حضرت عباس عوضی گرفته اید . جان مادرتان کار دست مان ندهید . ما بقدر کافی بد بختی داریم بدبخت ترمان نکنید پلیز !
میگویند : کدام بد بختی مستر گیله مرد ؟ شما هشتصد نهصد هزار دلار پول گیرتان میآید . محبوب و مشهور عالم میشوید . تمام عالم و آدم کلاه شان را به احترام شما از سر بر میدارند . این کجایش بدبختی است ؟ 
میگوییم : خانم جان ! به همان دست های بریده حرضت عباس شما ایرانی ها را نمیشناسید . شما نمیدانید ما چه ملتی هستیم . نمیدانید ما چه ملت شریفی هستیم . نمیدانید ما چگونه همه پدیده های هستی را به گند میکشیم . اگر ما این جایزه را بگیریم از همین فردا پس فردا در همین فیس بوق صدهزار جور تهمت و افترا حواله مان خواهد شد . خواهند گفت دوره آن خدابیامرز مامور عالیرتبه ساواک بوده ایم و با اعلیحضرت همایونی پالوده خورده ایم . خواهند گفت در زندان اوین همراه مرحوم مبرور لاجوردی در شکنجه جوانها دست داشته ایم . خواهند گفت قاصد و مزدور جمهوری اسلامی در امریکا هستیم . اصلا خانم جان صد ها سند و مدرک خواهند آورد که نشان میدهد ما سه چهار میلیون دلار سر این و آن کلاه گذاشته ایم . هزار چیز دیگر هم خواهند گفت خانم جان . شما را به حضرت عباس - اگر هم حضرت عباس ندارید به همان مریم مقدس تان قسم میدهم - دست از سر کچل ما بردارید . بگذارید همینجا نان و اشکنه مان را بخوریم و منت خدای عز و وجل را بجا بیاوریم . ما جایزه مایزه نمیخواهیم خانم جان . پول تان هم پیشکش تان . اصلا ما غلط کردیم خانم جان . گه خوردیم نویسنده شدیم . قول میدهیم دیگر از این غلط ها نکنیم .

۹ اسفند ۱۳۹۵

آرد سوخاری
این رفیق مان پرویز خان مهمان مان بود .
از من پرسید : شما توی خانه تان فلفل سبز دارید؟
گفتم : نمیدانم . بعدش یخچال را باز کردم و گفتم خودت بیا پیداش کن .
چند تا فلفل آنجا بود .برداشت و نگاه کرد و گفت : نه ! اینها شیرین است . فلفل تند میخواهم .
گفتم : همین هاست که می بینی
گفت : فلفل سیاه ندارید ؟
گفتم : نمیدانم . بگذار از همسرم بپرسم
 دستم را میگیرد ومیبرد پیش همسرم . به همسرم میگوید : این چه شوهری است که تو داری ؟نمیداند فلفل و نمک خانه اش کجاست !
خانمم میگوید : برو توی آشپزخانه؛ آن قفسه دست راستی را باز کن ؛ فلفل سیاه آنجاست
 پرویز خان فلفل را پیدا میکند و دو باره ملامتم میکند و میگوید : آخر تو چه شوهری هستی که نمیدانی نمک و فلفل خانه ات کجاست ؟
در همین موقع تلفن خانه مان زنگ میزند. خواهر عیال هم که بتازگی از ایران آمده مهمان ماست ۰۰ میروم گوشی تلفن را بر میدارم .شوهر اوست که از ایران زنگ میزند.
 سلام علیکی میکنم و گوشی تلفن را به خواهر خانمم میدهم .چند دقیقه ای حرف میزند وگوشی را میگذارد . بعدش رو بمن میکند و میگوید:میدانی چرا از ایران زنگ زده بود ؟
میگویم : نه
میگوید : از ایران زنگ  زده بود تا بپرسد آرد سوخاری کجاست !
ما پیش پرویز خان رو سپید شدیم .

۳ اسفند ۱۳۹۵

حرف های عمه جان

عمه جان میگوید : پسر جان !این جعبه بگیر و بنشان را روشن کن ببینیم دنیا دست کیست ؟ دل مان ترکید از بسکه به این دار و درخت های بلاوارث نگاه کردیم . اینجا هم که مثل رشت خودمان هی باران میبارد . هی باران میبارد . رفتم خونه خالو بلکه دلمون وا بو - دیدیم خونه خالو بدتر ز خونه ما بو !
تلویزیون را روشن میکنم . آقای ترامپ دارد برای عالم و آدم خط و نشان میکشد .
عمه جان پشت چشمی نازک میکند و میگوید : چه میگوید پسر جان ؟
میگویم : دارد خط و نشان میکشد .
میپرسد : برای کی ؟
میگویم : برای عالم و آدم .برای ایران . برای چین و ماچین . فی الواقع  اسبه ره خاش فوکونه سگه ره واش ! ( برای اسب استخوان میریزد برای سگ علف )
لبخند زهر آگینی میزند و میگوید : روی تخته غسالخانه بخنده ایشالا !  شال ؛ بپوته خربوزه رنگه بیده ( شغال خربزه رسیده را دیده است ) . تره مار عراق بگشته  ؛  بیگیفتی کروف گیلانه ؟ ( ترا مار عراق گزیده ؛ آمده ای یقه مار بی آزار گیلان را گرفته ای ؟ ) .فکر بوکودی مملکت داری هچین اشتالو توشک بازیه ؟ ( خیال کردی مملکت داری مثل بازی با هسته شفتالوست ؟ )مرده شور آن دو نخ کنف حنا بسته ات را ببرد ! چشماش را نیگا کن ؛ عینهو چشم های ازرق شامی است بلا وارث .
بعدش رو بمن میکند و میگوید : پسر جان ! ما که بشکسته آسمان جیر نیشتیم ( ما که زیر آسمان شکسته نشسته ایم ) ما که زبان بی صاحب مانده اینها را نمی فهمیم . اگر زحمتی نیست بگذار روی کانالی که مار و مور و ملخ و فیل و شیر و گرگ و کرکدن نشان میدهند .
اگه بدانی می حاله زاره
تی کونه تومان کنی دکفی به صارا
( اگر از حال زار من با خبر بشوی شلوار به پایت میکنی و سر به صحرا میگذاری )
بدستور عمه جان میخواهم کانال تلویزیون را عوض کنم .ناگهان سر و کله آقای عظما با آن شال گردن عربی اش  پیدا میشود که دارد برای یک مشت از آن الله اکبر گویان حرفه ای ریش می جنباند و دست افشانی میفرماید .
عمه جان می پرسد : این آ سید علی آقای خودمان نیست ؟
میگویم : چرا
میپرسد : چه میگوید ؟
میگویم : شاخ و شانه میکشد .
می پرسد : برای کی ؟
میگویم : برای امریکا . برای اسراییل .برای من . برای شما . برای هر کسی که سرش به تنش می ارزد .
عمه جان عینک ذره بینی اش را روی دماغش جابجا میکند و میگوید : مگر آسید علی آقا امده امریکا ؟
میگویم : نه عمه جان
می پرسد : پس چرا عکس اش را در  تلویزیون های امریکایی نشان میدهند ؟
میگویم : آسید علی آقا حالا رهبر همه مسلمانان جهان است . فرمانده کل نیروهای هوایی و زمینی و دریایی و فضایی و آسمانی و زیر زمینی ایران است . یکی از آن بزرگ عمامه داران میلیاردر جهان است . لولهنگش خیلی آب بر میدارد . رییس کل آدمخواران گیتی است . عکس او را نشان ندهند پس عکس بنده و جنابعالی را نشان بدهند ؟
میگوید : ببین چه نو نوار شده ! پلا بخورده آدمه مانه ( مثل آدمهایی است که پلو خورده اند ) پنداری انه خروس مرغانه کونه ( انگاری خروس آقا هم تخم میگذارد )  این همان آسید علی آقای روضه خوان نیست که اگر یک من عدس رویش میریختی یکدانه اش پایین نمیآمد ؟ خب ؛ من که گوش هام سنگینه ؛ نمی فهمم چه میگوید . میشود بگویی چه میفرماید ؟
میخندم و میگویم : میفرماید ما در زمان طاغوت  ملتی سر افکنده و ذلیل و بدبخت و بیچاره بوده ایم . اما حالا به برکت اسلام عزیز ملتی هستیم که تمام دنیا بحال مان غبطه میخورند . آرزو میکنند کاشکی ایرانی بودند !
عمه جان میخندد و میگوید : عجب ؟ عجب ؟ گه خوردنش کم نیست عربی هم بلغور میکند ؟  پسر جان به این آقا بگو امی قبر سر نوا ریدن  ؛ فاتحه خوانی تی پیشکش ( روی قبر ما نرین ؛ فاتحه خوانی پیشکش ات )


۲۹ بهمن ۱۳۹۵


پدر کشتی و تخم کین کاشتی
میگوید : آقای گیله مرد ! دیدی چطوری آقای عظما توی دهن این آقای سید خندان زد ؟
میگویم : اینکه تازگی ندارد کاکو ! پیش از اینها بهش گفته بود شاه سلطان حسین .
میگوید : خب ! این سید خندان چرا از رو نمیرود ؟ 
میگویم : مگر ما از رو رفتیم ؟
می پرسد : منظورتان از " ما " کیست ؟
میگویم : بنده و جنابعالی . قاطبه اهالی شریف و محترم ایران . مگر وقتی آقای امام خمینی در سال  57 آنطوری توی دهن ما کوبید از رو رفتیم ؟ هنوز هم میرویم به سبز و بنفش و قرمز و نارنجی رای میدهیم . ما دهن مان از آن شیر داغی که امام امت توی حلقوم مان ریخت سوخته است و میبایست حالا از ترس به دوغ هم فوت میکردیم .
میگوید : نظرتان در باره آشتی ملی چیست ؟
میگویم : دست روی دل مان نگذار کاکو !
پدر کشتی و تخم کین کاشتی
پدر کشته را کی بود آشتی ؟
میگوید : بینی و بین الله ما داریم به کجا میرویم ؟ چه خواهد شد . بر سر ما و مملکت ما چه خواهد آمد ؟
 میگویم : اندر احوال موطن اجدادی و در باب وقایع حالیه دارالخرافه اسلامی باید خدمت تان عرض کنم از آنجا که علمای اعلام و آیات عظام کثرالله امثاله رتق و فتق امور دنیوی و اخروی ممالک محروسه را در کف با کفایت خود گرفته و بر خر مراد سوارند و میتازند ؛ حکایت ما عینهو همان حکایت سعدی است که :
 مردکی را چشم درد خاست ؛ پیش بیطار رفت که دوا کن . بیطار از آنچه در چشم چارپای میکند در دیده او کشید و کور شد .حکومت به داور بردند. گفت برو هیچ تاوان نیست ؛ اگر این خر نبودی پیش بیطار نرفتی.
 مقصود ازین سخن آنست تا بدانی که هر آن که ناآزموده را کار بزرگ فرماید با آنکه ندامت برد به نزدیک خردمندان به خفت رای منسوب گردد.
ندهد هوشمند روشن راى
به فرومایه کارهاى خطیر
بوریا باف اگر چه بافنده است
 نبرندش به کارگاه حریر

۲۷ بهمن ۱۳۹۵

مابقی اش با خودم !!

آقای اسدالله علم وزیر دربار شاهنشاهی خدا بیامرز ؛ یک روز صبح سوار ماشینش شده بود و میخواست از در بزرگ آهنی جلوی خانه اش بگذرد و برود دربار . چشمش افتاد به یک آقای میانه سالی که شق و رق کنار دروازه ایستاده بود .
وقتیکه ماشین آقای علم از دروازه گذشت و خواست بپیچد توی خیابان ؛  آن آقای محترم کلاهش را برداشت و تعظیم غرایی کرد و خبر دار ایستاد .
فردایش و پس فردایش و پسین فردایش هم همین داستان تکرار شد . یکماه تمام هر وقت ماشین آقای علم از دروازه آهنی میگذشت آن آقای محترم کلاهش را از سر بر میداشت و تعظیم غرایی میکرد و خبر دار می ایستاد . تا اینکه یک روز آقای علم به راننده اش گفت : یک لحظه بایست ببینم این آقا چه میخواهد . راننده توقف کرد . آقای علم شیشه ماشین را پایین کشید و رو به آن آقای محترم کرد و گفت : شما با من کاری داشتید ؟
آن آقای محترم دو باره تعظیمی کرد و گفت : قربان ! شما فقط یکبار به سلام ما جواب بدهید باقی اش با خودم !

۲۶ بهمن ۱۳۹۵

زنده باد مرده ها !!

داشتیم به خودمان میگفتیم  ما آدمیزادگان براستی طرفه معجونی هستیم . آدمیزاد تا زنده است از زاویه دید بعضی ها  اهریمن و دروغگو و دزد و دغل و  حقه باز و دروغساز است . نا اهل و نا بکار است .از خود راضی و قمپز در کن و افاده ای و چس دماغ و عصا قورت داده و از دماغ فیل افتاده و بر ما مگوزید است . نادان و بی مروت است . هزار تا چاقو میسازد که یکی اش دسته ندارد .ظالم و جبار است .  ژاژ خاست . خود خواه و خود محور است . تا آنجا که حضرت مولانا میفرماید :
آدمیخوارند اغلب مردمان
از سلام علیک شان کم جو امان
اما همینکه میمیرد یکباره صاحب چنان کمالات و فضایلی میشود که آب به دهن زندگان می اندازد .
ما تا زنده ایم مدام در حال دشمنی و بدگویی و حسادت و حذف یکدیگریم . سایه همدیگر را با تیر میزنیم . مدام زنده و مرده همدیگر را میلرزانیم و هیچ جای آباد باقی نمیگذاریم .اما همینکه میمیریم یکباره میشویم  عابد و زاهد و مسلمانا ...!!
لطیف جوهر و جانی ؛ غریب قامت و شکلی
نظیف جامه و جسمی ؛ بدیع صورت و خوبی
ندیدم آبی و خاکی بدین لطافت و پاکی
تو آب چشمه حیوان و خاک غالیه بویی
والله با این فضایل و کمالات و کراماتی که  ایرانی ها به دوستان مرده خود نسبت میدهند آدمیزاد دلش میخواهد سرش را بگذارد بمیرد بلکه سهمی از اینهمه فضایل و کمالات ببرد .ما حرف مان این است که آخر  پدر آمرزیده ها!
کنونم آب حیاتی به حلق تشنه فرو کن
نه آنگهی که بمیرم به آب دیده بشویی