دنبال کننده ها

۲۲ تیر ۱۳۹۵

اگر آیدا نبود .....

...بچه خیلی خوبی بود شاملو ...با همه کژ تابی هاش ؛ من شاملو رو دوست داشتم همیشه ...در درونش آدم مهربان ساده ای بود ...
در اون دوره ای که ما شب و روز با هم بودیم ؛ خب پیش اومد که من سه روز گرسنه موندم . چون پول نداشتم .  ولی زندگی شاملو  از همه ما بد بختانه تر بود .بخصوص با وجود زنش ( همسر پیشینش ) که اصلا حکایتی بود .
دوستان ما هر کدوم شون از یک فرسخی زن شاملو رو میدیدن از یه طرفی در میرفتن جز من که از من اصلا حساب می برد . من بد اخلاق بودم . زن شاملو همه رو به اسم کوچیک و با عتاب صدا می کرد جز من که به من آقای سایه میگفت ....
به من میگفت : آقای سایه ! احمدو ندیدی ؟
می گفتم : نه خانوم ! من احمدو کجا دیدم ؟
خیلی رفتار اون زن با شاملو بد بود ...شاملو بمعنای واقعی کلمه ؛ زندگی سگی داشت . با اون اعتیاد وحشتناک و زندگی سخت میبایست پنجاه سال پیش میمرد ...
شاملو و شعر فارسی مدیون آیدا ست
واقعا مستحق بود که آخر عمری همچین زنی داشته باشه و یه خورده روی آسایش ببینه ....واقعا مستحق بود ...
من به صراحت میگم که مایه شعری شاملو از همه ماها قوی تر بود . از همه باهوش تر بود . هیچکدوم از ماها  و حتی کسانی که از دور می شناختیم نکبت زندگی شاملو رو نداشتند ...یک دربدری و بیکسی و فقر و سرگردانی عجیب و غریب .....

از حرف های سایه
از کتاب " پیر پرنیان اندیش " 

۲۱ تیر ۱۳۹۵

ترا بخشیدم ....

مرد بیست و چند ساله ای  یک بانوی جوان زیبا را کشته است .
 بانوی جوان دختر زیبای ده - دوازده ساله ای دارد .
قاتل را به محاکمه میکشانند .  دادرسی اش چند هفته ای طول میکشد . سر انجام حکم دادگاه صادر میشود :  حبس ابد .
محاکمه این آدمکش را از تلویزیون دنبال میکنم .
وقتی قاضی دادگاه حکم حبس ابد را برای جوانک قاتل میخواند فورا دستبندش میزنند تا به زندان برگردد .
دختر ده دوازده ساله مقتول از جایش بلند میشود . میرود جلوی قاتل مادرش می ایستد . دست او را میگیرد و با چشمانی اشکبار میگوید : ترا بخشیدم . نا امید نباش . امیدوارم روزی از زندان آزاد بشوی .
و من از اینهمه بزرگواری و گذشت اشک به چشمانم می نشیند .
چه قلب مهربانی ... چه قلب مهربانی

آقا ! بما فحش بدهید !

یکی از یکی پرسید : اسمت چیست ؟
گفت : هیبت الله
گفت : راستی راستی اسمت هیبت الله است یا میخواهی ما را بترسانی ؟
حالا حکایت ماست

آقا 1 این وزیر سابق استخبارات عربستان سعودی از زبانش در رفته است و گفته است آقای مسعود رجوی رهبر کبیر خلق های ایران سالهاست که به رحمت خدا رفته است .
سخنگوی سازمان مجاهدین میگوید : نه خیر !   آولا در زبان عربی واژه مرحوم بمعنای این نیست که فلانی به رحمت خدا رفته است  . دوما اینکه  آقای مسعود رجوی نه تنها به رحمت خدا نرفته  بلکه همین امروز و فرداست که با ارتش آزادیبخش ملی اش همراه با بانو مریم خانم رجوی رییس جمهور مادام العمر ایران  راهی ایران بشود  و درست عینهو حضرت صاحب الزمان عجل الله تعالی فرجه گردن همه ناکثین و مارقین و قاسطین و  آیات عظام و علمای اعلام را بزند .
در این میان از حزب اللهی و شاه اللهی و مصدق اللهی بگیر تا توده ای و فدایی خلق و فراری خلق و نمیدانم چپ و راست و میانه ؛ دنبک و دستک بر داشته اند و بزن و بکوبی راه انداخته اند که بیا و تماشا کن .
آقا ! ما از سیاست میاست چیزی نمیدانیم . از غر و غنبیل های سیاستمدارانه و سیاستکارانه هم بی خبریم . فقط این را می توانیم بگوییم که : جناب آقای مجاهد خلق ! ما خاک پای شما هستیم . ما مخلص آن آقای استالین تان با آن چشم های ازرق شامی اش هم هستیم . دعا هم میکنیم که خاری بپای این رهبر کبیر خلق ها فرو نرفته باشد . خب پدر آمرزیده ها ! بجای اینکه توپ و توپخانه تبلیغاتی تان را بسوی خلایق نشانه بروید و هی اعلامیه پردازی و دروغ سازی و خیمه شب بازی راه بیندازید از این آقای رهبر کبیرتان استدعای عاجزانه بفرمایید برای چهار دقیقه هم که شده باشد قدم رنجه بفرمایند و  از آن غیبت صغرای شان بیرون بیایند و دو دقیقه جلوی دوربین تلویزیون جلوس بفرمایند و هر قدر دل شان میخواهد فحش چارواداری  و خواهر و مادر به همین آقای گیله مرد فضولی که ما باشیم نثار بفرمایند تا ما بدانیم شما زنده اید یا مرده ! اینکه دیگر پشتک و وارو زدن و بیانیه صادر کردن ندارد . دارد ؟ قربان معرفت شما ...

۱۶ تیر ۱۳۹۵

دشنه بر زندگان و تیغ بر مردگان

مرگ نابهنگام عباس کیا رستمی ؛ یکبار دیگر گنداب نهفته در درون برخی از هموطنان مان را سر ریز کرد .
مرگ این هنرمند نشان داد  که ما - از روشنفکر و شبه روشنفکر  اخته بگیر تا آن سلطنت طلب دو آتشه ای که میکروفونی و کانالی و ماهواره ای در اختیار دارد -  چه گاو گند چاله دهانانی هستیم و چه آتشفشانی از نفرت و خشم و دروغ و دغل و بخل و دنائت و حسادت و نامردمی در درون ما زبانه میکشد .
اینکه او را همکار و همراه حکومت آدمخواران بنامیم و جان شعله ور او را به طعم دشنامی دشخوار بنوازیم ؛ همانقدر ژاژ خایی و مسخره و شارلاتان بازی است که بگوییم او با فیلم هایی که ساخت و با محبوبیتی که در قلمروی سینمای جهان بدست آورد ؛ به آرایش و پیرایش چهره مخوف حکومتی پرداخته است که ذاتا و بنیادا دشمن شادی و مهربانی و خرد و انسان و اندیشیدن و خرد ورزی است .
آخر چگونه میتوان مردی را که به عشق حرمت می نهاد و  به آدمی می اندیشید و در جهان حضوری دمادم داشت و با لطافت و سادگی و ژرف نگری فیلمی همچون "  خانه دوست ..." را ساخت یار و همراه و همکار حکومتی دانست که با مهر و مهربانی و انسان و شرف و آزادگی بیگانه است ؟
آنکس که در  " زندگی و دیگر هیچ "  رویارویی با مرگ را چنان هنرمندانه به تصویر میکشد چگونه می تواند به دریوزگی نابکارانی برود که مرگ کسب و کار آنهاست ؟
آنکس که مفاهیم زوال و زمان و نیستی و فنا را چنین استادانه بر پرده سینما می نشاند چه نسبتی با اهریمنان مرگ اندیش میتواند داشته باشد ؟
ما ملتی هستیم که دشنه بر قلب زندگان می نشانیم و آنگاه بر جنازه آنان مویه سر میدهیم . دردا و دریغا که اکنون به ملتی تبدیل شده ایم که از تیغ برکشیدن بر مردگان هم پروایی نداریم .
نمیدانم چرا دوباره بیاد داستان حسین منصور حلاج و شبلی افتادم که : چون حسین را سنگباران میکردند  " شبلی موافقت را گلی انداخت . حسین منصور آهی کرد .گفتند از اینهمه سنگ چرا هیچ آه نکردی ؟ از گلی آه کردی ؛ چه سر است ؟
گفت : آنها که نمیدانند معذورند ؛ از او سختم میآید که میداند که  نمی باید انداخت 

۱۵ تیر ۱۳۹۵

حسین جان تویی ؟

" از داستان های زمان شاه "

عباس آقا و  رفیقش آقا جواد رفته بودند  سینما . رفته بودند فیلم آقای بوروس لی را تماشاکنند .
ردیف جلوی شان یک آقای کچلی نشسته بود و نرمک نرمک تخم آفتابگردان می شکست .
آقا جواد رو کرد به عباس آقا و گفت : چند میدی محکم بزنم سر این کچله ؟!
عباس آقا گفت : ول کن عمو اسدالله ! میخوای شر بپا کنی ؟
آقا جواد در آمد که : تو چیکار به این کارها داری ؟  چند میدی بزنم تو سرش ؟
عباس آقا درنگی کرد و گفت : پنج تومان !
آقا جواد پنج تومان را گرفت و محکم کوبید روی  سر آن آقای جلویی و گفت : حسین جون تویی ؟ کجایی تو بابا ؟ خیلی وقته ازت خبر ندارم !
آقا کچله از جایش بلند شد و خواست با آقا جواد دست به یقه بشود .
آقا جواد قیافه مادر مرده ای بخودش گرفت و گفت : ای داد و بیداد ! خیلی ببخشین آقا ! خیال کردیم رفیق ما حسین آقا هستی ! خیلی معذرت میخوام . خیلی خیلی  ببخشین !. شرمنده
چند دقیقه ای گذشت . آقا جواد رو کرد به عباس آقا و گفت : چند میدی دوباره بزنم تو  سر این آقا کچله ؟!
عباس آقا در آمد که : مگر دیوانه شده ای ؟ حالا اینجا قیامت راه می افته .
آقا جواد گفت : تو چیکار به این کارا داری ؟ چند میدی ؟
گفت : بیست تومان .
آقا جواد بیست تومان را گرفت و دوباره  کوبید توی سر آقا کچله و گفت : حسین جون  خودتی دیگر ! داری بما کلک میزنی ها !داد و قالی بلند شد و کنترلچی سینما آمد و آقا کچله را برداشت برد چهار ردیف جلوتر نشاند .
پس از چهار پنج دقیقه ؛ آقا جواد دوباره به عباس آقا گفت : حالا چند میدی بروم بزنم سر آقا کچله ؟
عباس آقا گفت : شر راه نینداز جواد !یارو میزنه درب و داغونت میکنه ها !
آقا جواد گفت : تو کاری به این کارها نداشته باش ؛ چند میدی ؟
گفت : صد تومان
جواد آقا صد تومان را گرفت و پاشد رفت چهار ردیف جلوتر و کوبید توی ملاج آقا کچله و گفت :
حین جون تویی ؟ کجایی تو بابا ؟ تا بحال دو بار زدم سر یه کچل دیگه !
----
پی نوشت : آدمیزاد گاهی از این بد بیاری ها میآورد . لابد به همین دلیل است که شاعر میفرماید :
کچلا جمع بشین تا برویم پیش خدا
یا به ما زلف بده یا بزنه گردن ما !

۹ تیر ۱۳۹۵

مردی که می رقصد !!

این رفیق دیرینه مان آقای آنتونی ؛ اینجا در ولایت مان باغ پسته دارد . سال هاست با هم داد و ستد میکنیم .
امروز صبح رفته بودم دیدنش . جلوی دفترش یک آقای سیاه پوست گردن کلفتی ایستاده بود که جناب آقای رستم دستان باید میآمد جلویش لنگ می انداخت . از آن گردن کلفت ها که اگر زبانم لال یک مشت به ملاج مان میکوبید  تا پطرزبورگ میدویدیم ! جارویی به دست داشت و خاک انداز پلاستیکی کوچکی در کف .
به خودمان گفتیم لابد میخواهد دور و بر دفتر آقای آنتونی را غبار روبی کند .
پرسیدیم : آنتونی اینجاست ؟
گفت : نه ! رفته است بانک . چند دقیقه دیگر بر میگردد.
ما هم رفتیم توی دفتر نشستیم و منتظر ماندیم تا آنتونی بر گردد.
نیم ساعتی آنجا نشستیم . بیرون دفتر
 روی نرده های آهنی ؛ یک رادیوی گل و گنده بود که موسیقی پخش میکرد .
این آقای سیاه پوست لحظه به لحظه میرفت سراغ رادیو و پیچش را میچرخانید تا ایستگاه مورد علاقه اش را پیدا کند . بالاخره موفق شد فرستنده  ای را پیدا کند که موسیقی رپ پخش میکرد . از آن موسیقی هایی که آدم را به سرسام مبتلا میکند .  ما هم آنجا نشسته بودیم و نگاهش میکردیم .
وقتی ایستگاه مورد نظرش را پیدا کرد صدای رادیو را تا آخر بلند کرد و همراه موسیقی شروع کرد به رقصیدن .  همینطور جارو بدست و خاک انداز به کف .
نیم ساعتی خواند و رقصید . ما هم یکوقت متوجه شدیم بدون آنکه خودمان بخواهیم داریم با ایشان می جنبانیم و میرقصانیم و قر میدهیم .
همینکه سر و کله ماشین آنتونی از دور پیدا شد رفت رادیو را خاموش کرد و شروع کرد به خاکروبی .
راستش دل مان میخواست به جناب آقا بگوییم که : آقا ! اگر حضرتعالی دنبال شغل نان و آب دار تری هستید قدم رنجه بفرمایید و بیایید توی دم و دستگاه ما تا هروقت اوضاع بیزنس مان قمر در عقرب و اوقات خودمان هم گه مرغی است برای مان بجنبانید و بخوانید و برقصانید بلکه دل مان باز بشود و ما را هم با خودتان برقصانید !
حقوق خوبی هم میدهیم به حضرت ابلفضل !

۸ تیر ۱۳۹۵

نیما ...و شهریار

نیما یوشیج تعریف میکرد : یکبار با شهریار رفته بودیم مهمانی . من کنار شهریار نشسته بودم .
یک وقت شهریار با آرنجش کوبید به پهلوی من و گفت : پاشو !  پاشو !
پرسیدم : چه خبر شده مگر ؟
گفت : آقا ...!  آقا ..!  تو پشت به آقا نشسته ای !
گفتم : کدام آقا ؟
پشت سرم را نشان داد .دیدم قاب عکسی از حضرت علی پشت سرم آویخته است !

اتاق خشم

آقا ! چند وقت پیش ما رفته بودیم قبرستان . یک آقایی مرده بود و میخواستند توی گورستان چال اش کنند . ما هم رفتیم مراسم خاکسپاری اش .
وقتی جنازه آن مرحوم مغفور مبرور ناکام را میخواستند توی قبر بگذارند زنش هی به سر و صورت خودش چنگ می انداخت و با ناله و ندبه میگفت : حسین جان 1 حسین جان ! چرا مرا تنها گذاشتی و رفتی ؟ چرا به بیکسی من رحم نکردی ؟  کاشکی زنده بودی و میآمدی مثل گذشته ها میزدی همه  ظرف و ظروف خانه را میشکستی !
ما هم خنده مان گرفته بود هم گریه مان . بخودمان گفتیم آن  مرحوم مغفور لابد وقتی عصبانی میشد میزد ظرف و ظروف خانه شان  را خرد و خاکشیر میکرد . خدا را صد هزار مرتبه شکر که ما از اینجور عادت های مضره ! نداریم و گرنه حالا توی خانه مان یکدانه دیگ و سه پایه و قوری و فنجان و بقول رشتی ها یکدانه ماست خوری هم  پیدا نمیشد !
باری . ما نمیدانیم وقتی شما عصبانی میشوید چه دسته گلی به آب میدهید ؛ اما اصغر ترقه ای که ما باشیم عصبانیت مان به پفی در میگیرد و به تفی خاموش میشود . یعنی فی الواقع ما از آن آدمهای شیشه ای هستیم که با یک  "های " خشمناک میشویم و با یک  "هوی  "آتشفشان درونی مان خاموش میشود
یک شب با همسرجان مان رفته بودیم کتابخانه شهر مان . ماآنجا چند کلامی نمیدانیم در باره شعر و ادبیات و اینجور چیز ها صحبت کردیم . وقتی آمدیم پایین یک خانمی از ما پرسید : آقای گیله مرد ! شما آیا هرگز عصبانی هم میشوید ؟
گفتیم : خانم جان !  کجای کارید شما ؟ این ظاهر آرام ما را نبینید خانم جان  . زن مان اسم مان را گذاشته اصغر ترقه آنوقت شما از ما می پرسید  هرگز عصبانی میشویم ؟
آقا . ما امروز در تلویزیون دیدیم که در دالاس دم و دستگاهی راه انداخته اند بنام اتاق خشم
یعنی شما وقتی عصبانی میشوید بجای اینکه بزنید کاسه کوزه های خانه تان یا اداره تان را درب و داغان بفرمایید میروید آنجا خشم تان را خالی میکنید . یعنی اینکه آنجا یک چماقی دست تان میدهند و شما را می اندازند توی یک اتاقی و میگویند حالا هرچه دم دست تان است بزنید خرد و خاکشیرشان بفرمایید .
البته بابت نیم ساعت چماق کشی میباید هفتاد و پنج دلار بسلفید . اگر هم بعد از چماق کشی به ماساژی چیزی احتیاج داشتید همانجا ماساژتان هم میدهند و صد دلار دیگر هم میگیرند
فعلا نشانی این اتاق خشم را اینجا میگذاریم بلکه بعضی از دوستان را بکار آید از جمله شخص شخیص خودمان را http://www.angerroom.com/about-us/




۷ تیر ۱۳۹۵

معاد از نگاه ناصر خسرو

مردکی را به دشت گرگ درید
زو بخوردند کرکس و زاغان
این یکی رید در بن چاهی
وان دگر ریست بر سر کوهان
اینچنین کس به حشر زنده شود ؟
تیز بر ریش مردم نادان
------------
* ریست = رید
* تیز =گوز

۶ تیر ۱۳۹۵

سعدی میفرماید :
چندین چراغ دارد و بیراهه میرود
بگذار تا بیفتد و بیند سزای خویش
امروز عصر گلستان سعدی میخواندم .  داستانی خواندم که مرا بفکر فرو برد . داستان این است :

" مردکی را چشم درد خاست . پیش بیطاری رفت که دوا کن .
بیطار از آنچه در چشم چارپایان میکرد ؛ در دیده او کشید و کور شد .
حکومت به داور بردند ؛گفت : برو هیچ تاوان نیست . اگر این خر نبودی پیش بیطار نرفتی .
مقصود از این سخن آن است تا بدانی که هر که نا آزموده را کار بزرگ فرماید ؛ با آنکه ندامت برد ؛ به نزدیک خردمندان به خفت رای منسوب گردد.
ندهد هوشمند روشن رای
به فرومایه کارهای خطیر
بوریا باف اگرچه بافنده است
نبرندش به کارگاه حریر

این داستان مرا بفکر فرو برد و با خودم گفتم : مگر ما مغز خر خورده بودیم که گز نکرده پاره کردیم و مثل خروس بی محل پریدیم وسط میدان و یکپا چارق و یکپا گیوه ؛ زیر آب آن آقای آریامهر را زدیم و کلی هندوانه زیر بغل این یکی آقا گذاشتیم و رجاله هایی را که قرن ها در حجره های تنگ و تاریک و بویناک شان مگس های خایه خر را میشمردند و شپش قلیه میکردند از تاپاله بندی و پهن پازنی  به امامت و ریاست و کیاست رساندیم و میراث گرگ مرده را به کفتاران دادیم ؟
یعنی نسل ما مصداق عینی این شعر کمال الدین اصفهانی است که :
خلق گویند مغز خر خورده است
هر که در احمقی تمام بود ؟
آخر عقل مان کجا بود و چرا پند سعدی را نشنیدیم که :
مباش بنده تقلید اگر نه حیوانی !
مگر ما خر مان به گل مانده بود که کاری کرده ایم و آشی برای نسل های پس از خود پخته ایم که حالا هر رجاله عمامه بسری عینهو پشکل خودش را قاطی مویز میکند و هر گاو گند چاله دهانی مثل گاو حاج میرزا آغاسی سرش را توی هر آخوری فرو میکند و ما هم نه پشت داریم و نه مشت و مصداق آن شعریم که :
مسکین خرک آرزوی دم کرد
نا یافته دم ؛ دو گوش گم کرد .
آیا نمیدانستیم چشمی که بیشتر از صاحب عزا گریه کند دنبال نان و حلواست ؟
آیا نمیدانستیم چماق دست خرس دادن آسان است اما پس گرفتنش محال ؟
آیا پند سنایی غزنوی را نشنیده بودیم که :
هر که را چشم عقل کور بود
نبود آدمی ستور بود
آیا سعدی بما نگفته بود :
ابر اگر آب زندگی بارد
هر گز از شاخ بید بر نخوری
آیا نمیدانستیم اهل عمائم هزار کیسه میدوزند که یکی شان ته ندارد و هزار قبا میدوزند که یکی شان جیب ندارد ؟
آیا نمیدانستیم مزد خر چرانی خر دوانی است ؟
آیا سنایی غزنوی بما زنهار نداده بود  که
اندرین ره صد هزار ابلیس آدم روی هست
تا هر آدم روی را زنهار آدم نشمری
آیا نمیدانستیم هر که را ریش بزرگ است خرد کوسه بود ؟
و آیا ناصر خسروی قبادیانی هزار سال پیش بما نهیب نزده بود که :
اندر جهان به از خرد آموزگار نیست