یاد داشت های حسن رجب نژاد - کالیفرنیا
|
رئیس شورای فرهنگی-اجتماعی زنان از تجلیل دختر نمونه ایرانی برای اولین بار بعد از انقلاب در ایران خبر داد . ما ضمن خوشحالی خیلی زیاد از این خبر و خصوصاً دادن آن ، شرایط حضور دختران نمونه را جهت انتخاب برای تجلیل اعلام می‌نمائیم :
1. توانائی حمل خمپاره ، آر.پی.جی ، خمسه خمسه و موشک استینگر .
2. مهارت انهدام ده تانک چیفتن در دقیقه و جویدن ملخ هلی کوپتر با دندان انیاب .
3. آشنائی با باز و بسته کردن ناو و شنا با جوراب و چادر عربی و امداد و نجات غریق با لاستیکی بچه .
4. قابلیت رفع نمونگی از سایر دختران ایرانی دور میادین با انواع ادوات از قبیل دسته بیل و چماق .
5. عضویت فعال در واحد مقاومت بنت خدیج زائو و سکینه سه پستون .
6. خواهران فوق باید حداقل سه بار در تجمعات خودجوش با ماتیک ظاهر شده باشنذ .
7. خواهران فوق‌تر باید پس از اتمام عملیات زيرخوابي آماده‌ی اعزام به دوبی جهت (بی‌تربیت !) باشند .
8. از قضایای فرهنگی-اجتماعی همانقدری بفهمد که گاو از کامپیوتر ولی حداقل نصف مفاتیح و دعای رفع تب یونجه را بلد باشد .
9. آگاهی کامل نسبت به روایات مربوط به شب و فردای همان شب و شبهای بعدی و اتفاقات شبانه و مواقعی که کی به کیه تاریکیه .
10. سابقه‌ی مکفی در خفه کردن مرد نامحرم و لگد زدن به مناطق هسته‌ای نامحرمان داخلی .
11. در همین راستا مرد نامحرم باید با دیدن ریخت دختران نمونه حداقل سه هفته به اسهال خونی غیر قابل درمان و غیر قابل تعریف برای دیگران بیفتد .
12. در همین راستاتر از حیث قد و هیکل تفاوتهای ماهوی قد و هیکل دختر نمونه و تپه نباید زیاد مشهود و قابل درک باشد .
13. تپه‌ی مذکور باید حتماً واجد شرایط تغییر کاربری به مسکونی بوده موضع شفاف داشته موضع مذکور قابلیت احداث ریل و دسترسی به چاه داشته باشد .
14. زیبا ، جادار ، مطمئن . در صورت زیبا نبودن جادار و مطمئن کفایت می‌کند .
15. کلاً به کسی چیزی نگوید !
بخاطر آتش زدن قرآن عده ای از مسلمانان دیکشنری ها را آتش زدند
آدینه، ۱۲ فروردین ۱۳۹۰، ماه روز
حالا که قرآن ما مسلمانها را یک کافر از خدا بی خبر آتش زد ما هم به تلافی آن باید یک کاری بکنیم.
اول از همه اینکه ما نمی توانیم انجیل کتاب آسمانی انها را آتش بزنیم چون بهرحال مال حضرت مسیح بوده خوبیت ندارد که به ایشان بی احترامی کنیم. تورات را هم که نمیشود آتش زد چون اولا مال حضرت موسی است که اسمش در قرآن آمده و کلا آدم باحالی بوده و از دریا رد شده بدون اینکه خیس شود.
تازه تورات چه ربطی به مسیحی ها دارد؟
پس چاره ای نداریم یا دیکشنری ها را آتش بزنیم و یا دفتر نقاشی بچه کلاس اول خودمان.
اما از آنجایی که اگر دفتر نقاشی بچه مان را آتش بزنیم بچه مان گریه و زاری راه می اندازد و زن مان با ماهی تابه میزند توی کله مان لذا چاره ای نمی ماند که برویم و دیکشنری را آتیش بزنیم.
ولی اگر دیکشنری را آتیش بزنیم بعدا به آن احتیاج پیدا میکنیم و باید یکی دیگرش را بخریم که حتما گرانتر شده است و لذا چاره ای برای ما نمی ماند که برویم سر آن بدبخت و بیچاره هایی که برای خدمت و امداد رسانی خود ما به افغانستان آمده اند را گوش تا گوش ببریم تا هم دلمان خنک بشود و هم خدا راضی شود و جایمان را در بهشت و در کنار حوریها از هم اکنون رزرو کرده باشیم.
داشتم به راديو گوش ميدادم . گزارشی داشت در باره يک دبستان روستايی در يکی از مناطق دور افتاده آيداهو ....
خبرنگار راديو ميگفت که : اين مدرسه ؛ همچون همه ی مدرسه های امريکا ؛ همه چيز دارد . کتابخانه دارد . کامپيوتر دارد . کلاس درس دارد . معلم دارد . روی ديوارش نقشه جغرافيای جهان آويزان است . هر روز ساعت هشت صبح کلاسش شروع ميشود . اما يک تفاوت با مدارس ديگر دارد ؛ و آن اين است که اين مدرسه تنها يک نفر دانش آموز دارد!!!
داستان از اينقرار است که : گويا چند سال پيش ؛ يک آقای امريکايی ؛ رفته است توی بر و بيابان آيداهو ؛ توی منطقه ای که دستکم پنجاه - شصت مايل با شهر فاصله دارد ؛ يک مزرعه و يک گاوداری راه انداخته است .
اين آقا ؛ بچه ای دارد که حالا به سن مدرسه رفتن رسيده است و بايد به مدرسه برود و چون در امريکا بموجب قوانين اين کشور دولت موظف است به همه ی شهروندان امريکايی خدمات آموزشی رايگان ارائه بدهد ؛ لاجرم دولت مجبور شده است در مزرعه ی اين آقا مدرسه ای بسازد ؛ معلمی استخدام کند ؛ کامپيوتری تدارک ببيند ؛ تا فرزند اين آقا از تحصيل محروم نشود .
اين را ميگويند کشور قانون . قانونی که " اما " و " اگر " و استثنا سرش نمی شود .
وقتيکه اين خبر را شنيدم ؛ خاطره ای از سالهای دور و دير ؛در من جان گرفت : چهل و چند سال پيش ؛ نميدانم چرا همه ی خوشی های دنيا را ول کرده بودم و رفته بودم معلم شده بودم .آنهم کجا ؟؟در يکی از روستاهای اروميه .
دو سه تا کتاب در باره چه گوارا خوانده بودم ؛ ماهی سياه کوچولوی صمد را خوانده بودم ؛ زمين نو آباد را خوانده بودم ؛ ميراث خوار استعمار را خوانده بودم ؛ دو سه تا کتاب در باره آفريقا خوانده بودم ؛ و خيال ميکردم که من هم می توانم اگر " چه گوارا " نشوم ؛ دستکم صمد بهرنگی بشوم .
رفيق های ديگری داشتم که آنها می خواستند فقط " چه گوارا " بشوند . رحمت پيرو نذيری بود ؛محمد رحيمی مسچی بود ؛ اسدالله بشر دوست بود ؛ آزاد سرو بود ؛ و خيلی های ديگر بودند که اسلحه به دست گرفتند و سر از سياهکل و جاهای ديگر در آوردند . اما من چون ديدم نمی توانم " چه گوارا " بشوم ؛ دانشگاه و درس و مشق را ول کردم و رفتم معلم شدم . فکر ميکردم می توانم از شاگردانم صد تا " چه گوارا " بسازم !!
دنيای من ؛ آن روز ها ؛ دنيای يک انسان آرمانخواه ذهنيت گرا بود که از واقعيت های عينی و ملموس جهان چيزی نمی دانست .من مثل خيلی از رفيقانم ؛ فقط در ذهنيت ام يک جهان آرمانی خلق کرده بودم .
و بخاطر همين بود که رفتم معلم شدم . روستايی که من " آقای مدير " ش بودم ؛ قرالر آقا تقی نام داشت . بد بختی از در و ديوارش می باريد
زمستان هايش چنان سرد بود که پوست را می ترکانيد . يک پوتين و يک پالتوی سربازی داشتم که چاره ساز سرمای بی پير آنجا نبود ؛ اما توی همين برف و بوران ؛ بچه های ده ؛ پا برهنه به مدرسه می آمدند . يعنی يک تکه نمد به پای شان می بستند و ميآمدند مدرسه ؛ و من از اينکه آن پوتين سربازی را به پا ميکردم ؛ هم از خودم و هم از بچه ها خجالت ميکشيدم . ...
داستان معلم شدنم را در کتاب " در پرسه های در بدری " نوشته ام ؛ فقط اينجا می خواهم اين را بگويم که ياد آوری آن خاطرات اشک به چشمانم می نشاند و اين پرسش را در ذهنم بر می انگيزد که : بر سر آن چه گوارا های کوچولو چه آمده است ؟؟؟!!!
رفته بودم خانه رفيقم مهرداد در خيابان اکباتان . خانه که چه عرض کنم ؟ آپارتمانی با يک اتاق و سوراخ موشی بنام آشپزخانه . صحبت چهل و چند سال پيش است .
من آنوقت ها در تبريز دانشجو بودم و کله ام بوی قورمه سبزی ميداد . و رفيقم مهرداد در دانشگاه تهران حقوق ميخواند .
وقتی وارد آپارتمانش شدم ديدم مهرداد يک قرآن کت و کلفت را گذاشته است کف اتاق و يک بطری ودکای کشمش دو آتشه هم پهلويش و نشسته است قرآن می خواند و ودکا می خورد .
گفتم : ای مهرداد لامذهب ! عرق خوردن ات که تازگی ندارد ؛ اما قرآن خواندن ات ديگر چه صيغه ای است ؟؟
نيشخندی زد و گفت : می خواهم بين بهشت و جهنم پل بزنم ! . بعدش چند صفحه از ياد داشت هايش را به من داد و گفت : اينها را بگير و بخوان تا بفهمی قرآن يعنی چه ؟
حالا چهل و چند سال از آن ماجرا گذشته است و مهرداد هم سال هاست که به لطف حکومت عدل اين آقايان ؛ زير خاک خوابيده است . اما من در پرسه های در بدری ام ؛ ياد داشت هايش را با خودم به اينجا و آنجای جهان کشانده ام.
ديروز ؛ داشتم ياد داشت های مهرداد را دو باره خوانی ميکردم . ديدم که کند و کاو روشنگرانه ای است در باره قرآن ؛ و حيفم آمد بخشی از آنرا با شما در ميان نگذارم .
مهرداد نوشته است : اسلام حيات خود را در مرگ ديگران دارد و بهمين سبب در کتاب به اصطلاح آسمانی اش دستکم 166 بار از از فعل امر " کشتن " سخن رفته است
قرآن به مسلمانان امر ميکند تا کافران را سر ببرند و و در اين کتاب فعل امر " قتل " 31 بار در سوره بقره -22 بار در سوره آل عمران - 23 بار در سوره نسا ء -13 بار در سوره مائده - 4 بار در سوره انعام - 13 بار در سوره توبه - 7 بار در سوره قصص -3 بار در سوره اعراف -5 بار در سوره اسرا - 2 بار در سوره يوسف - يکبار در سوره عنکبوت - دو بار در سوره الکهف - يکبار در سوره طه -2 بار در سوره حج -يکبار در سوره فرقان - يکبار در سوره شعرا - 5 بار در سوره احزاب - دو بار در سوره غافر - و مجموعا 23 بار در سوره های محمد ؛ فتح ؛ هجرات ؛ ذاريات ؛ حديد ؛ حشر ؛ ممتحنه ؛ صف ؛ منافقون ؛ مزمل ؛ مدير ؛ عبس ؛ تکوير ؛ و بروج آمده است ...
حالا آن بنده خدايی که شکر زيادی ميل فرموده و گفته است : اسلام به ذات خود ندارد عيبی - هر عيب که هست از مسلمانی ماست - لابد يا قرآن را نخوانده بود و يا اگر خوانده بود نفهميده بود که قرآن 166 بار فرمان قتل و آدمکشی صادر کرده است .
