چه آدم هایی !
خسته و مانده از راه رسیده بودم . سه چهار ساعتی رانندگی کرده بودم و دیگر نا نداشتم
آمدم توی فروشگاهم کنار صندوقدارم نشستم و شروع کردم به روزنامه خواندن .
یک آقای امریکایی - خسته و غبار آلود - از راه رسید و یکراست رفت سراغ آبجوها .
یک قوطی آبجو ور داشت وآمد پای صندوق . خوش و بشی بامن کرد و گفت :
خیلی خسته بنظر میآیی
گفتم : آره ، سه چهار ساعتی از این مزرعه به آن مزرعه میرفتم ، پاک خسته شده ام
بدون آنکه حرفی بزند دوباره رفت سراغ یخچال آبجوها و یک قوطی دیگر آبجو برداشت . آمد پای صندوق پولش را داد و آبجو را گذاشت جلوی من و با مهربانی گفت :بنوش تا خستگی از تنت بیرون برود .
گفتم : ببین رفیق ! از مهرت ممنونم اما من صاحب این فروشگاه هستم و هر قدر دلم میخواهد می توانم آبجو بخورم
اما مگر او گوشش به این حرف ها بود؟ با اصرار و الحاح وادارم کرد هدیه اش را بپذیرم
باور کنید گریه ام گرفته بود . اصلا همه خستگی ها از تنم بیرون جهید
حالا اینجا نشسته ام و مولانا میخوانم ، ببین چه نظری در باره آدمیان دارد:
آدمیخوارند اغلب مردمان
از سلام علیک شان کم جو امان
خانه ی دیو است دل های همه
کم پذیر از دیو مردم دمدمه ...
دلم میخواهد فریاد بزنم و بگویم :
آی...جناب مولانا ! شما از کدام آدمیان سخن میگویید ؟