ناصر خسرو قبادیانی ؛ شاعر و اندیشمند ایرانی که از ترس تکفیر فقیهان و متشرعان و ملایان ؛ تمامی عمر خود را در تبعید و انزوا در دره یمگان گذراند ؛ تصویری روشن و گویا از فقیهان بدست می دهد و چنین میسراید :

این حیلت بازان فقهایند شما را ؟؟

ابلیس فقیه است گر اینان فقهایند

این قوم که گویند دلیلان شمایند

زی آتش جاوید دلیلان شمایند

رشوت بخورند آنگه رخصت بدهندت

نه اهل قضایند ؛ بل از اهل غذایند

گر احمد مرسل پدر امت خویش است

این بی پدران پس همه اولاد زنایند .

مولانا ؛ با خشم و نفرت ؛ خطاب به ملایان و روحانیون فریاد میزند که :

ای خری کاین خر ز تو باور کند

خویشتن بهر تو کور و کر کند

خویش را از رهروان کمتر شمر

تو رفیق رهزنانی گه مخور !

در طول تاریخ پر فراز و فرود ایران ؛ هرگاه صدای آزادیخواهی مردم میهن ما توسط دینمداران و دولتمداران و زورمندان سرکوب شده و خفقان و استبداد بر گلوی مردم چنگ انداخته ؛ شعر پارسی ؛ زبان باز کرده و پرچم این مبارزه را بر دوش گرفته است .

ببینید قائممقام فراهانی چه تصویری از پرواران حجره نشین آدمخوار عرضه میکند .

گر در دو جهان کام دل و راحت جان است

من وصل تو جویم که به از هر دو جهان است

در کیش من ایمانی اگر هست به عالم

در کفر سر زلف چو زنجیر بتان است

گر واعظ مسجد بجز این گوید مشنو

این احمق بیچاره چه داند ؟ حیوان است

گر مذهب اسلام همین است که او راست

حق بر طرف مغبچه دیر مغان است

او خون دل خم خورد این خون دل خلق

باور نتوان کرد که این بهتر از آن است .